Γράφει η Τζελη Χατζηδημητριου
Κάποτε έλεγα πώς αυτά που διαλέγω να φωτογραφίσω, στέκονται στη κόψη του χρόνου. Ένοιωθα σαν να γράφω επικήδειους με τις εικόνες μου, σαν να με τραβάει το προαναγγελθέν τέλος μιας εποχής. Τα καφενεία που έγιναν καφετέριες ή έκλεισαν εντελώς, τα μπάνια που έγιναν σπα, μα πάνω απ’ολα ένας τρόπος που χάνεται και κανείς πιά δεν τον θυμάται…
Κάτι όπως το φιλμ που η ψηφιακή εικόνα και τα χαζοκινητά έριξαν στη λήθη. Έτσι λοιπόν και όταν έπιασα τη βιντεοκάμερα στα χέρια μου, με τύλιξε η γοητεία ενός προαναγγελθέντος θανάτου…της ζωής στη Λέσβο όπως την ήξερα και την έζησα παιδί, των ανθρώπων της, μιας αντίληψης για το κόσμο διαφορετικής από αυτό το ομοιογενές, αδιαφόρητο παρόν. Ο Τάκης λοιπόν, ο καραβομαραγκός της Σκάλας, έφυγε πριν δει τη ταινία του, να ευχαριστηθεί…Μετανοιώνω που δεν προσπάθησα περισσότερο να τον βρω, στη Καλλονή δεν είχαν διάθεση να δείξουν τη ταινία για τα δικά τους εσωκομματικά, κι έτσι ο Ψαραδέλλης συνάντησε τα κομμένα καϊκία χωρίς ποτέ να δει πόσο σημαντικά ήταν όσα μου είπε σ’εκείνη τη συνέντευξη…
Φτωχαίνω…χάνω όλα όσα με ενώνουν μ’αυτή τη ζωή και αναρωτιέμαι αν κανείς καταλαβαίνει πόσο σημαντικές είναι αυτές οι απώλειες, αν βλέπουν κι άλλοι τη φτώχεια μας, τη κακία μας, τη βλακεία μας…
Το μεράκι του Τάκη για τη καλή δουλειά, μου έδινε κουράγιο, έλεγα υπάρχουν κι άλλο σαν και μένα, η αντίσταση της Φωτώς στα κατεστημένα, μου έδινε ελπίδα. Έφυγαν με απόσταση μιας εβδομάδας ο ένας απ’τον άλλον, δεν συναντήθηκαν ποτέ παρά μόνο στο Σιωπηλό Μονοπάτι, στο κόσμο που προσπαθώ να απαθανατίσω για μείνουν λέξεις όπως μεράκι, κέφι, γλέντι, υπερηφάνεια, αρχοντιά, αξιοπρέπεια, σ’αυτόν τον αφιλόξενο κόσμο…
Η γιαγιά Φωτώ που ήθελε να ζει ελεύθερη, μια γνήσια εγγόνα της Σαπφούς, πέθανε πριν λίγες μέρες.
Η παρουσίαση του ντοκιμαντέρ Σιωπηλό Μονοπάτι στις 9 Αυγούστου στο Σκαλοχώρι και στις 17 Αυγούστου στην Ερεσσό, είναι αφιερωμένη στη μνήμη τους.
Λιγοστεύουν οι άνθρωποι γύρω μας με ανοιχτό μυαλό και καρδιά…
* Η Τζέλη Χατζηδημητρίου γεννήθηκε στη Λέσβο, σπούδασε κινηματογράφο, ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη φωτογραφία με καριέρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια περνά τον μισό χρόνο της ζωής & εργασίας της στο νησί της Λέσβου ασχολούμενη με τη παραγωγή ντοκιμαντέρ, καταγράφοντας έναν τρόπο ζωής που χάνεται με γοργούς ρυθμούς στην σημερινή Ελλάδα.
Το 2017 ολοκληρώνει ταυτόχρονα 4 ταινίες, 1. Γιαγιάδες, 2. Ψωμί κι Αλάτι, 3. Ρούτβας και 4. Αναζητώντας τον Ορφέα, οι οποίες αποτελούν τμήματα του εν λόγω μεγαλύτερου concept με τη γενική ονομασία «ΣΙΩΠΗΛΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ».
