“Ήμασταν όλοι εκεί. Όσοι αγάπησες και όσοι σε αγάπησαν πολύ στο σύντομο πέρασμα σου από αυτή τη ζωή.
Μια ζωή πλήρης, γεμάτη από αγάπη που πήρες και έδωσες απλόχερα σε όλους.
Στην οικογένεια σου.
Στον αγαπημένο σου Γιώργο που δεν σε άφησε στιγμή από το χέρι ως την ύστατη ώρα που έφυγες από κοντά του, αφήνοντας του δυσαναπλήρωτο κενό αλλά και δυο υπέροχα παιδιά καθώς και τις αναμνήσεις μιας ευτυχισμένης κοινής ζωής γεμάτης αγάπη και συντροφικότητα.
Στα αγαπημένα σου παιδιά, τον Στράτο και την Κωνσταντίνα, που πήραν απεριόριστη αγάπη και προσοχή από σένα και που ως το τέλος στάθηκαν δίπλα σου όπως κανένα παιδί στον γονιό του.
Στις αδελφές σου, Μαριάνθη και Γιώτα, που σε λάτρευαν και τις λάτρευες με μια μοναδική αγάπη και ένα δέσιμο σπάνιο, μοναδικό.
Σε όλους εμάς που μας αγκάλιαζες πάντα με το ζεστό χαμόγελο σου και που αξιωθήκαμε να σε νοιώθουμε δικόμας άνθρωπο.
Κατερίνα μας, αγαπημένη φίλη,
Υπήρξες άνθρωπος δυνατός, περήφανος και δοτικός. Και στα εύκολα και στα δύσκολα. Και στις χαρές και στις λύπες. Έτρεχες για όλους και για όλα. Έδινες από το παρίσσευμα της αγάπης σου, της αντοχής σου σε όποιον είχε ανάγκη.
Και όταν ήρθαν τα δύσκολα πάλι δεν το έβαλες κάτω. Δεν σε είδαμε ποτέ να κλονιστείς, να βαρυγκομήσεις για το βαρύ φορτίο της αρρώστιας που σου έδωσε ο Κύριος. Πάλεψες σαν το λιοντάρι μέχρι την τελευταία στιγμή, ξεγελώντας τον θάνατο πολλές φορές. Δεν έχασες ούτε λεπτό από τον λίγο χρόνο που σου έμεινε σε μοιρολόγια για τη συμφορά που σε βρήκε. Έζησες κάθε στιγμή με όλη σου τη δύναμη μαζεύοντας κουράγιο και παράλληλα δίνοντας κουράγιο και στους γύρω σου. Ακόμα και ως την τελευταία στιγμή προσπαθούσες να δώσεις εσύ κουράγιο στους άλλους, να τους συμβουλεύεις για αυτά που έπρεπε να γίνουν όταν εσύ δεν θα ήσουν κοντά μας πια.
Κατερίνα μου
Είμαστε πολύ τυχεροί που μας αξίωσε ο Θεός να σε γνωρίσουμε και να διδαχτούμε από τη στάση της σύντομης ζωής σου. Σίγουρα είχες πολλά να δώσεις ακόμα και πολλές χαρές να γευτείς. Αλλά ο Θεός αποφασίζει άλλα, από αυτά που εμείς θέλουμε ή επιθυμούμε. Ποιος ξέρει, ίσως από κει ψηλά που βρίσκεσαι να μπορείς να προσφέρεις σε όλους εμάς πολύ περισσότερα.
Το κενό που αφήνεις πίσω σου είναι δυσαναπλήρωτο και για τους δικούς σου ανθρώπους και για όλους εμάς που σε νοιώθαμε δικό μας άνθρωπο. Μόνη μας παρηγοριά ότι από κει ψηλά που βρίσκεσαι θα μας χαμογελάς και θα μας προσέχεις όπως έκανες πάντα.
Αντίο αγαπημένη φίλη και καλή αντάμωση…”
Θάλεια Βουγδή
