Όχι δεν έγινε πόλεμος. Τέλος του μήνα είναι και οι συνταξιούχοι περιμένουν από τα ξημερώματα έξω από τα υποκαταστήματα των τραπεζών για να εισπράξουν τις πενιχρές συντάξεις ώστε να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Το θλιβερό αυτό φαινόμενο παρατηρείται κάθε μήνα τις μέρες πληρωμής των συντάξεων κάνοντας μας όλους να αναρωτιώμαστε που έχουμε φτάσει ως κράτος. Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, απόμαχοι της ζωής, που μια ζωή δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να έχουν καλά γεράματα, σήμερα να κάθονται στην ουρά για να πάρουν μια σύνταξη πείνας η οποία στις καλύτερες περιπτώσεις φτάνει ως το μέσον του επόμενου μήνα. Από κει και πέρα βερεσέ στον μπακάλη, στον χασάπη, στο φαρμακείο για τη συμμετοχή στα φάρμακα και αναμονή μέχρι να πάρουν την επόμενη σύνταξη που θα ξεπληρώσει ορισμένα από τα χρέη και άντε πάλι μετά το μέσον του μήνα να ξαναγεμίζουν τα τεφτέρια με βερεσέ… Μάλλον αυτά είναι τα τιμημένα γηρατειά που μας υπόσχονταν η μεταπολίτευση! Σαν δε ντρέπονται…
