Είναι πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά. Φοράει ίσως ένα από τα ομορφότερα ρούχα που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Φωτογραφίζεται πριν το πάρτι του Vanity Fair που ακολούθησε την απονομή των Όσκαρ του 2019. Αριστερά της όπως την βλέπεις καθώς παίρνει τις πόζες που φωνακτά ζητούν οι φωτογράφοι στηρίζεται σε ένα μπαστούνι. Είναι η Σέλμα Μπλαιρ. Αρκετά διάσημη ηθοποιός κυρίως από δεύτερους ρόλους , παρολαυτά εξαιρετικά γνωστή στη σόουμπιζ. Τον περασμένο Οκτώβρη-οριακά πέντε μήνες πριν-δημοσιοποίησε ότι πάσχει από Σκλήρυνση Κατά Πλάκας.
Διαβάζοντας τα εγκωμιαστικά σχόλια όσων ασχολήθηκαν με τη φωτογραφία και της σημειολογία της, θέλησα να πάω λίγο παρακάτω, γιατί για να πω την αλήθεια το μπαστούνι σε διάστημα πέντε μηνών μου κίνησε την περιέργεια. Γιατί; Γιατί αν χρειάζεται σε πέντε μήνες που έχεις διαγνωστεί να κρατάς μπαστούνι κάτι πάει παραπάνω στραβά….
Έψαξα το βίντεο της φωτογράφισης. Ιδανική περίπτωση δημοσιότητας. Ώριμη, καρακουκλάρα (είναι πιο όμορφη τώρα στην δεκαετία 40-50, παρά όταν ήταν στα είκοσι της), εσχάτως χτυπημένη από μια αισχρή αρρώστια, που ενδεχομένως χρειάζεται πολλές ενέσεις τόνωσης αυτοπεποίθησης λόγω της κατάστασής της. Φώναζαν οι φωτογράφοι «ίσια Σέλμα, είσαι υπέροχη, δείξε μας ώμους, ανέμισε την κάπα σου» «Υπέροχη Σέλμα υπέροχη».
Έπρεπε να κάνει μερικά βήματα για να πάει στα δύο επόμενα πόστα ώστε να φωτογραφηθεί και από τους επόμενους επίσης φωτογράφους στη σειρά. Τα βήματα αυτά έγιναν με την βοήθεια κάποιου, γιατί πια ο βηματισμός της είναι ο χαρακτηριστικός της σκλήρυνσης με μπόλικη σπαστικότατα. Κανονικά δε το χρειάζεται τολμώ να πω, την έχω δει να περπατά ξανά και τα πάει μια χαρά. Αλλά αν, ΑΝ έχανε την ισορροπία της εκεί μπροστά, δεν θα ήταν ότι καλύτερο. Γιαυτό και ο βοηθός. Στην δεύτερη στάση η Σέλμα ξέσπασε σε κλάματα, λέγοντας «this is too much». Ήταν του ματς επειδή ήδη είχε εξαντληθεί σωματικά κι επειδή εκείνη την ώρα παιζόταν ένα πολύ οδυνηρό παιχνίδι στο μυαλό της . Πλέον ήταν αντικείμενο προσοχής ως μια ηρωίδα που αντιμετωπίζει με σθένος την ασθένειά της κι αυτό μετρά πολύ για μας τους υγιείς. Θέλουμε μικρούς θεούς να πιστεύουμε. Να μας δίνουν δύναμη να συνεχίζουμε. Να μας συγχωράνε με την μεγάλη τους ψυχή. Να παίρνουν πάνω τους τις αμαρτίες μας, νοσούντες γαρ. Όμως η Σέλμα δε μου το βγάζεις από το μυαλό δεν ήθελε να γίνει θυσία για μας. Δεν ήθελε εκείνη την ώρα να είναι αντικείμενο θαυμασμού δύναμης και επιβολής της στην ασθένειά της. Η Σέλμα άλλωστε δεν έχει προλάβει να προσαρμοστεί στην ασθένειά της. Τα συμπτώματα που την κατακλύζουν έχει προλάβει βιαίως να τα «ενσωματώσει» αλλά δεν έχει προλάβει να προσαρμοστεί. Βομβαρδίζεται από διαρκή επιδείνωση χωρίς να μπορεί να δει στα πλάγια της.
Παραμένει ηρωίδα. Παραμένει κούκλα και περιποιημένη. Τα μαλλιά της άψογα, τα νύχια της βαμμένα. Υπέροχο δέρμα. Σαγηνευτικά μάτια. Είναι άλλωστε σημαντικό να μην αφεθούμε αν ασθενήσουμε. Πρέπει να κρατήσουμε ότι μπορούμε από τον παλιό μας εαυτό. Το μόνο που προλαβαίνουμε να καταλάβουμε είναι ότι αλλάζουμε με τεράστια ταχύτητα, ότι φθειρόμαστε, ότι είμαστε πραγματικά πολύ μικροί για κάτι τέτοιο κι ότι κι αν κάνουμε δε μπορούμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση. Και πάνω που λέμε δεν πειράζει θα μάθουμε να ζούμε με αυτό, συνειδητοποιούμε ότι αυτό έρχεται πιο επιθετικό, εκδικητικά να πάρει ότι έχει μείνει.
Η Σέλμα Μπλαιρ είναι τέτοια περίπτωση. Αν δείτε κάποια πρόσφατη συνέντευξή της, θα διαπιστώσετε πως πέρα από την μυϊκή της αδυναμία και την σπαστικότατα έχει επηρεαστεί η φωνή της και ο τρόπος που μιλά. Αγωνίζεται πραγματικά κάθε λεπτό. Είναι εξουθενωτικό. Ακόμη δε περισσότερο ότι διατηρεί απόλυτη διαύγεια ώστε να καταλαβαίνει ολοκληρωτικά την σωματική της παρακμή.
Δεν εξαίρω την δύναμή της, όχι φανερά δε θα της το ΄λεγα ποτέ.
Καμιά φορά το να θεωρείς τον άλλον δυνατό, τον κάνει ακόμη πιο αδύναμο τη στιγμή που πέφτει και αυτό δε το θέλει. Θέλει ένα χέρι βοήθειας, κατανόηση κι αποδοχή για να προλάβει να δεχτεί κι αυτός το «αυτό» που του συμβαίνει. Όχι τίποτε δε θέλει, θέλει να κλαίει συνέχεια επειδή δε μπορεί να διώξει αυτό το πράμα από πάνω της\του. Δεν μπορεί να αντέξει τον τυφώνα της διαρκούς επιδείνωσης. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μας αυτό. Είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Σε πρόσφατή της συνέντευξη δήλωσε μεταξύ άλλων πως τα συμπτώματα της άρχισαν λίγο μετά την γέννηση του παιδιού της. Σε μια περίοδο όπου ως μονογονέας προσπαθούσε να είναι η καλύτερη μαμά, να δουλεύει ταυτόχρονα, να μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Διάγνωση δεν είχε καθώς όλοι της έλεγαν πως έχει απλώς το σύνδρομο της κουρασμένης μητέρας. Αν, ΑΝ το είχε βρει νωρίτερα ίσως να ήταν λίγο καλύτερα τώρα. Ίσως. Σίγουρα θα είχε περισσότερο χρόνο να διαχειριστεί την καλπάζουσα σήμερα ασθένειά της.
Ξέσπασε σε κλάματα λέγοντας «this is too much» ο βοηθός της την κράτησε, της σκούπισε τα μάτια. Εκείνη πήρε μια μάλλον όχι βαθιά ανάσα, γιατί ήταν πολύ κουρασμένη κι εκείνη την ώρα δεν έπαιζε κανένα ρόλο, δεν ήταν drama queen, όμως τελικά σήκωσε λίγο το κεφάλι της, άλλαξε το ύφος της, κοίταξε ξανά απέναντι στους φωτογράφους, έριξε την σαγηνευτική της ματιά, σούφρωσε ελαφρά τα χείλη, έγινε ντίβα. Τότε έπαιξε το ρόλο της. Αυτόν που θέλουμε, της δυνατής που εκείνη καθόλου δεν τον θέλει. Αυτό ο ρόλος ήταν για μας και στιγμιαία εν γνώσει της έπαιξε το ρόλο για να μπορέσει να συνεχίσει. Σε ότι της έχει απομείνει.
