O δημοσιογράφος Γιάννης Παναγόπουλος συναντά τον Τάσο Σμετόπολο, ένα από τα πρόσωπα της “Γέφυρας”,Μίας Συλλογικότητας με κύριο σκοπό την Αλληλεγγύη.Μαζί περπατούν σε μια Αθήνα άγνωστη σε πολλούς…
Είναι 9.00μ.μ. Ο Τάσος, που αργότερα θα πούμε περισσότερα για εκείνον, μου δείχνει μια Αθήνα που ως εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα. Ή αρνιόμουν να γνωρίσω. Μου δείχνει το κέντρο της πόλης μου αλλιώς. Περπατάμε αργά σε δρόμους που συνήθως περπατώ γρήγορα. Σωκράτους, Βερανζέρου, Άγιος Κωνσταντίνος. Του μιλώ για τις χαμένες ευκαιρίες της πόλης. Τα κτήρια που χάνονται. Μου μιλά για τον ανθρώπινο πόνο που ζει στα σκαλοπάτια των εισόδων τους.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και αυτό θα γίνει μόνο αν γυρίσουμε τον χρόνο, λίγες ώρες, πίσω.
Είναι ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο απόγευμα. Φυσά λίγο αλλά αυτό μπορεί να κάνει μια βόλτα με τα πόδια περισσότερο ευχάριστή. Το ραντεβού με τον Τάσο έχει κλείσει, από την προηγούμενη μέρα, για τις 5.00μ.μ.. Θα συναντηθούμε έξω από τον Χόντο στην Ομόνοια. Είμαι στην ώρα μου. Είναι στην ώρα του. Και μετά το πρώτο: «Γεια σου τι κάνεις;» μου πρότεινε: «Θέλεις να δεις κάτι που δεν έχει δει;». Απάντησα: «Nαι». Και μετά; Μετά μπήκε, σφήνα, ένας όρος. Πως επειδή το όλο πράγμα είναι έκπληξη ότι θα μπορούσα να ρωτήσω ό,τι ήθελα για εκείνον και τη «Γέφυρα» αλλά τίποτα για το μέρος που θα πάμε
Ανεβαίνοντας από Ομόνοια προς Εξάρχεια μαθαίνω πως ο Τάσος είναι ένας εκ των πρωταγωνιστών στη «Γέφυρα». Μίας Συλλογικότητας (Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα) με κύριο σκοπό την Αλληλεγγύη. Οι δράσεις της έχουν κατανεμηθεί με βάση τις ανάγκες της ανιδιοτελούς προσφοράς των μελών και πως μοναδικός προσανατολισμός τους είναι η παροχή βοήθειας σε κάθε Άνθρωπο χωρίς διακρίσεις .
Ανεβαίνουμε την οδό Στουρνάρη. Περπατάμε βιαστικά. Ο Τάσος λέει πως η «Γέφυρα» είναι η συνέχεια μίας προσπάθειας που έχει ξεκινήσει το 2013 αλλά διαλύθηκε πριν ένα χρόνο. Μπορεί να είναι μια αυθαιρεσία. Είναι η εικόνα που έχω μετά από λίγες ώρες γνωριμίας μαζί του. Νομίζω πως η Γέφυρα έχει τον ενθουσιασμό του νέου ακόμα στον πυρήνα της. Η ομάδα μετρά μόλις έξι μήνες δράσης. Θα μπορούσε να είναι αλλιώς;
Έξω από την κατάληψη της οδού Νοταρά μάς χαιρετά μια ομάδα παιδιών από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Αθηνών. Μπαίνοντας στο κτήριο αντίκρισα ένα σωρό παιδιά, γυναίκες και άνδρες που ζουν εντός του. Εδώ τα πράγματα είναι αλλιώς. Η αραβική μπλέκει με την ελληνική γλώσσα. Δεν είναι μόνο όμως αυτό. Υπάρχει και η διεθνής γλώσσα των παιδιών που τρέχουν ανάμεσα μας. Οι Φωνές τους και το Βουητό τους είναι ίδια σε όποιο σημείο της γης και αν στέκεσαι.
