Πέρασαν κιόλας οκτώ χρόνια από τότε που γνώρισα τη Λητώ και ξεκινήσαμε μια φιλία διαρκείας, χωρίς τυπικότητες και με αμοιβαία αποδοχή.
Τότε ήταν μάλιστα, που μιλήσαμε για την ιδέα του Φεστιβάλ και το όραμά του, που έγινε πραγματικότητα με την υποστήριξη της οικογένειας Τρύφων και της τοπικής κοινωνίας που πίστεψαν και έκαναν δικό τους, το μεγάλο όραμα της Λητούς.
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το σπουδαίο για τη Λέσβο γεγονός.
Τη Λητώ, θα τη χαρακτήριζα ως μια βέρα Μολυβιάτισα που όμως υιοθέτησε όλα τα «καλά» χαρακτηριστικά του γερμανικού συστήματος, όπου διέπρεψε για τα περισσότερα χρόνια της ζωής της, τόσο η ίδια όσο και οι δύο κόρες της, η Κυβέλη και η Δανάη, τα δύο κορίτσια θαύματα, (που βλέπαμε για χρόνια μόνο από τους δέκτες της τηλεόρασής μας) και που αλτρουιστικά προφέρουν με μόνη κινητήριο δύναμη την αγάπη στον τόπο τους.
Δυο κορίτσια που για αυτές, η μουσική, ήταν το άλφα και το ωμέγα και βέβαια το δώρο αυτής, που έκαναν τρόπο ζωής και θέλησαν να τον καταθέσουν στη γενέτειρά τους όπου πέρναγαν τα καλοκαίρια τους και σήμερα απολαμβάνουν με τα παιδιά τους, το Λεωνίδα και τον Αλέξανδρο.
Κάπως έτσι, από μια ιδέα και από την τρελή διάθεση της Λητούς, ενός πολυμήχανου και αεικίνητου μυαλού, ξεκίνησε το Φεστιβάλ, το οποίο σήμερα μετράει ήδη 8 χρόνια συνέπειας, πολιτισμού και ενός προϊόντος που έχει ανεβάσει τον τουριστικό πήχη κατά πολύ του Μολύβου αλλά και ολόκληρου του Β.Αιγαίου.
Το δίκτυο των μουσικών που κινούνται η Δανάη και η Κυβέλη, οι καλλιτεχνικές διευθύντριες του Φεστιβάλ, είναι καθοριστικό για την ποιότητα των μουσικών που έρχονται. Το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου σήμερα έχει κατορθώσει να είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη και οι πολίτες και μουσικοί του κόσμου, να θέλουν να γίνουν μέρος της μεγάλης αυτής οικογένειας.
Γιατί το Φεστιβάλ δεν είναι ένα μουσικό σχήμα, αλλά μεμονωμένοι μουσικοί παγκόσμιου βεληνεκούς που έρχονται με κέφι για να συμμετάσχουν σε ένα μοναδικό ραντεβού της τέχνης, της μουσικής, της γαστρονομίας και της ιστορίας του τόπου, με σήμα κατατεθέν τη φιλοξενία των ανθρώπων της.
Αυτό που παρατηρώ σταδιακά, αυτά τα οκτώ χρόνια του παντρέματος της γερμανικής συνέπειας, με το ελληνικό ταμπεραμέντο, μας οδήγησε σε μια μαζική αναβάθμιση υπηρεσιών, παροχών και συμπεριφορών που μόνο καλύτερους μας κάνουν στον τουριστικό χάρτη .
Επιπλέον, ένα τεράστιο κέρδος στην ιστορία αυτή, είναι τα εκπαιδευτικά χειμερινά προγράμματα που λειτουργούν ως συνέχεια του Φεστιβάλ με τη συνεργασία της Α’βάθμιας και Β’βαθμιας Εκπαιδευτικής κοινότητας που κατορθώνουν να ανεβάζουν το επίπεδο γνώσης των παιδιών αλλά και να εμπλουτίζουν την μουσική παιδεία του ελληνικού συστήματος.
Μιλώντας με τα ίδια τα παιδιά, τα άκουσα να μου λένε ότι θέλουν να μάθουν φλάουτο και αυτό, γιατί το είδαν στο Φεστιβάλ ,κάποια μικρότερα έχουν ως στόχο να παίξουν και αυτά στο Φεστιβάλ σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Τι κέρδος λοιπόν !
Τι μοναδική ευκαιρία να αποκτήσουμε τη χαμένη μας αίγλη σαν το νησί που ο πολιτισμός ήταν η σφραγίδα του, που η «λεσβιακή άνοιξη» έβαλε ένα λιθαράκι στην ιστορία και που το αφήσαμε εκεί που το βρήκαμε χωρίς να αντλήσουμε κανένα νέο στόχο ή ένα νέο ποιόν. Δεν είναι λοιπόν το Φεστιβάλ η συνέχεια της πολιτισμικής μας κληρονομιάς ;
Ναι, πιστεύω πολύ στη Λητώ, σε αυτήν την μικροσκοπική, καλοκουρδισμένη μηχανή και στο όραμά της, γιατί σε αντίθεση με το δικό μας σύστημα- αυτά που έχει υποσχεθεί στο κοινό της, όλα αυτά τα χρόνια, τα κάνει και με το παραπάνω .Φορείς, ιδρύματα και πλατφόρμες κλασικής μουσικής και πολιτιστικών δρώμενων , την εμπιστεύονται για το τελικό προϊόν που φέρνει στο «πιάτο» μας κάθε Αύγουστο σε ένα κατάμεστο Μόλυβο με ανθρώπους που μόνο καλοί πρεσβευτές του τόπου μπορεί να είναι. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το πόσο πιστεύω σε αυτό το θεσμό, που θέλει τόσο την πρακτική, όσο και την ηθική βοήθειά μας.
Από τον εθελοντισμό των δικών μας παιδιών που θα βιώσουν μέσα σε ένα παζλ ανθρώπων και τέχνης τι σημαίνει ομάδα, αλλά και από την αναγκαία (τώρα, όσο ποτέ πριν ) χρηματοδότηση φορέων και ιδιωτών που θα έπρεπε να θέλουν επιτέλους αυτό το νησί να ξαναζήσει την ιστορία που του αρμόζει …
