Στην Ερεσό της Λέσβου θα βρεις τα πάντα. Και από ανθρώπους και από ιδέες και από φυσικά τοπία.
Από σήμερα υπάρχει κάπου μία οδός που πήρε το όνομα μίας από τις σπουδαιότερες αναρχικές φυσιογνωμίες που ξεχώρισαν μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνικής βάσης.
Του Ισπανού επαναστάτη αναρχικού Μπουεναβεντούρα Νουρούτι (14 Ιουλίου 1896 – 20 Νοεμβρίου 1936). Ενός ανθρώπου που οι φασίστες του Φράνκο τρέμουν ακόμη και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του, όπως το ίδιο κάνουν και οι αστοί γνώστες της ιστορίας και του τι ακριβώς συνέβη στον Ισπανικό εμφύλιο του 36′.
Για να βρεις την οδό πρέπει να ψάξεις λίγο, για κάποιους μήνες δεν την βρίσκεις ποτέ γιατί μετατρέπεται σε ποτάμι. Για να την εντοπίσεις πρέπει λίγο να κοπιάσεις.
Όπως και για να βρεις το ιστορικό νήμα των αγώνων για ανθρώπινη χειραφέτηση και για μία άλλη κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, κόντρα στο θάψιμο των αστών, και τις παντός τύπου στρεβλώσεις πρέπει πρώτα απ’ όλα να κάνεις ένα πράγμα που απαιτεί χρόνο και υπομονή.
Να διαβάσεις.
ΥΓ Περισσότερα για τον Ντουρούτι εδώ : https://www.alerta.gr/archives/450
ΥΓ2 Για τους συμπάσχοντες με OCD, το κενό αποδεικνύει το γνήσιο της αυτοοργάνωσης (κάτι σαν το γνήσιο της υπογραφής για τους γραφειοκράτες). Προέρχεται από λάθος.
Μερικές γνωστές φράσεις του:
«Ήμουνα αναρχικός σε όλη μου την ζωή. Ελπίζω ότι είμαι και τώρα. Θα το θεωρούσα πράγματι πολύ θλιβερό να γινόμουνα στρατηγός και να εξουσιάζω ανθρώπους με στρατιωτική πυγμή… Πιστεύω όπως πάντα στην ελευθερία που στηρίζεται στην αίσθηση ευθύνης. Θεωρώ την πειθαρχία απαραίτητη αλλά θα πρέπει να είναι αυτοπειθαρχία, εμπνεόμενη από ένα κοινό σκοπό και ένα ισχυρό αίσθημα συντροφικότητας».
«Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με τη δημοκρατική κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της δημοκρατικής κυβέρνησης. Ξέρουμε καλά ότι καμιά κυβέρνηση στον κόσμο δεν θέλει να τσακίσει στ’ αλήθεια τον φασισμό, γιατί οι αστοί θα χρειάζεται να καταφεύγουν σε αυτόν κάθε φορά που θα τους γλιστράει η εξουσία από τα χέρια»
«Πάντοτε σε παραπήγματα ζούσαμε, θα αντέξουμε για λίγο ακόμα. Αλλά να ξέρετε ότι οι εργάτες δεν φοβόμαστε τα ερείπια, γιατί ξέρουμε επίσης και να χτίζουμε.
Εμείς φτιάξαμε όλα τα μέγαρα, κι εδώ και στην Αμερική και παντού και θα τα ξαναφτιάξουμε ακόμα πιο όμορφα.
Η αστική τάξη λοιπόν ας καταστρέψει τον κόσμο της, πριν αποχωρήσει οριστικά από το προσκήνιο της Ιστορίας. Εμείς κουβαλάμε έναν νέο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας.
Κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει κάθε στιγμή. Μεγαλώνει και τώρα ακόμα που σας μιλάω»…
Στέλιος
