Εδώ και αρκετά χρόνια στη Μυτιλήνη λειτουργεί ένας μόνο χειμερινός κινηματογράφος, ο οποίος μάλιστα κλείνει για κάποιες εβδομάδες τον Αύγουστο, με αποτέλεσμα πρακτικά εκείνη την περίοδο να μην υπάρχει το σινεμά ως μία από τις επιλογές ψυχαγωγίας. Βγάζω απ’ έξω περιπτώσεις όπως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ή εκδηλώσεις προβολών από άλλους φορείς, που δεν “φέρνουν” την τρέχουσα κινηματογραφική προβολή στην πόλη.
Η φημολογία για κλείσιμο του σινεμά και μίσθωση του χώρου από γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ, που προσωπικά δεν γνωρίζω εάν και σε ποιό βαθμό ευσταθεί, είναι, φυσικά, δυσάρεστη για το σινεφίλ κοινό (όποιο κι αν είναι αυτό) της πόλης. Εδώ, όμως, υπάρχει ένα ΑΛΛΑ…
Η βιωσιμότητα ενός κινηματογράφου ΔΕΝ είναι εύκολη υπόθεση. Δεν ήταν την εποχή των γρήγορων συνδέσεων στο ίντερνετ όπου τα τορεντάδικα έπαιρναν φωτιά, δεν είναι πολύ περισσότερο τώρα, στην εποχή της on demand τηλεόρασης και των πολλών επιλογών σε πλατφόρμες για σειρές και ταινίες, που πρακτικά έβαλαν το σινεμά (ως παραγωγή, αλλά όχι ως εμπειρία) στο σπίτι μας.
Δεν ξέρω, ποιά είναι η εικόνα που έχουμε, από τη δυσαρέσκεια που εκφράστηκε για το ενδεχόμενο κλείσιμο του σινεμά θα νόμιζε κανείς πως οι αίθουσές του είναι γεμάτες σε κάθε προβολή. Διαβάζω νοσταλγία για την περίοδο που λειτουργούσαν 3 κινηματογράφοι και φαντάζεσαι πως θα γέμιζαν και αυτοί κάθε βράδυ.
Δεν ισχύει όμως αυτό.
Η εικόνα στα ταμεία του σινεμά σε κάποιες blockbuster προβολές ένα Σάββατο βράδυ δεν είναι η εικόνα του συνόλου των 50 σχεδόν κινηματογραφικών εβδομάδων του έτους, όπου η προσέλευση είναι σαφέστατα μικρότερη.
Το σινεμά είναι μια επιχείρηση, όμως, που έχει να αντιμετωπίσει:
– περιορισμένα έσοδα σε σχέση με άλλες εποχές
– υψηλά λειτουργικά κόστη
– υψηλά κόστη δικαιωμάτων για προβολή ταινιών
Δεν γνωρίζω κάποιον επιχειρηματία, που να έχει την πρόθεση να μπαίνει (?) κάθε μήνα όλο και πιο μέσα απλά και μόνο για να λέμε όλοι οι υπόλοιποι “α έχει η πόλη μας κινηματογράφο” και να μην το στηρίζουμε έμπρακτα, πληρώνοντας εισιτήρια, παρακολουθώντας ταινίες στις αίθουσές του αντί να τις βλέπουμε στο κάθε Netflix και στο κάθε μποξάκι από το σαλόνι του σπιτιού μας.
Αν δεν μας “βγαίνει” το να πηγαίνουμε μια φορά την εβδομάδα, δυο φορές το μήνα βρε αδερφέ στο σινεμά και αν προτιμάμε πιο οικονομικές λύσεις ψυχαγωγίας, ε ας μην παραξενευόμαστε που ένας επιχειρηματίας πιθανόν να προσαρμόσει και αυτός ανάλογα το πλάνο του.
Έχουμε συνηθίσει σε αυτόν τον τόπο να γκρινιάζουμε ότι δεν έχουμε το ένα και δεν έχουμε το άλλο. Όταν το αποκτήσουμε, όμως, το στηρίζουμε; Το προστατεύουμε;
Κάποια στιγμή πρέπει να αντιλαμβανόμαστε και τη δική μας ευθύνη σε τέτοια ζητήματα.
