Της Ιρέν Χαϊτόγλου

Μπήκε Σεπτέμβριος…τα κεφάλια μέσα-έξω, τα μυαλά ακόμη στα κάγκελα, ο καύσωνας
ακόμα παρών, η ΔΕΗ πιο παρούσα από ποτέ…κ ΕΣΥ να στέκεσαι στη μέση και να
σκέφτεσαι το καλοκαίρι που ήρθε κ έφυγε…

Και τι καλύτερη θεραπέια για όλα αυτά, από μια βραδιά στο Αρχοντικό Γεωργιάδη,
παρέα με την Ώντρει Χέπμπορν και τον καταπληκτικό Ρεξ Χάρισσον! Για τα 170 λεπτά
της ταινίας, δεν σταματάς να χαμογελάς! Από την μουσική, τα χρώματα, τα τραγούδια,
τις ατάκες, αλλά και όλο το feeling που σου βγάζει το “My fair lady” (Ωραία μου κυρία)…
Και αν έχεις και ωραία παρέα, καλυτερεύει όλη η βραδιά γιατί κατάφερες να βρεις άτομο
που λατρεύει τα μιούζικαλ, όπως κ εσύ, ξέρει την ιστορία τους, ενδιαφέρουσες
λεπτομέρειες ΚΑΙ όλα τα λόγια από τα τραγούδια!

Μας λείπει το θερινό σινεμά στο νησί…Πριν (κάμποσα) χρόνια πήγαινες στο «Παλλάς»
ή στο «Παρκ» και έφευγες τρομαγμένος από τα «Σαγόνια του Καρχαρία» ή
συγκλονισμένος από τον «Πόλεμο των άστρων»! Πατατάκια Τσακίρης, πορτοκαλάδα με
ριγέ καλαμάκι και μετά περίπατος σπίτι κουβεντιάζοντας και σχολιάζοντας τι είδαμε!
Από μόνο του το σινεμά σε «πλουτίζει»…πόσο μάλλον μια δροσερή καλοκαιρινή βραδιά
που ανυπομονείς να χαμηλώσουν τα φώτα, να βολευτείς στην καρέκλα με τα λαστιχάκια
για κάθισμα, να έχεις μαζί το τζιν μπουφάν σου, μήπως πιάσει ψυχρούλα αργότερα
και…ξεκινάει η προβολή! Και το μόνο που ακούγεται είναι τα βήματα πάνω στα χαλίκια,
κάποιου διψασμένου που πάει προς το κυλικείο για μια μπυρίτσα… «Σσσσς, ξεκινάει»…
Τελευταία, είναι μόδα στα Χόλυγουντ, να κάνουν το ριμέικ, του ριμέικ, Ω
(ταλαιπωρημένο) ριμέικ! Γιατι? Γιατί? Γιατί? Και εσύ, σαν παλιός σινεφίλ, αναγκάζεσαι να
δεις στην χειρότερη του βερζιον τον Μπέν Χουρ/το Ψυχώ/το Σιωπηλός Μάρτυς/το
Dune/την Mικρή γοργόνα με ζωντανούς ηθοποιούς…ποιο το (κρυμμένο) νόημα,
τελικά…?

Μήπως κάποια κλασσικά έργα, να έπρεπε να παραμείνουν ανέγγιχτα από κάποιους
παράτολμους και ριψοκίνδυνους παραγωγούς που ευελπιστούν να κλέψουν από την
μαγεία του Πρωτότυπου…? Σπάνια πετυχαίνει όμως.. Και μένεις με μια ιδέα του τύπου :
« Ναι, οκ, αλλά o Ντάστιν Χόφμαν έπαιζε καλύτερα…»
Οι καλές ταινίες είναι σπάνιες πλέον…Γι αυτό το γυρίσαμε όλοι στα Νέτφλιξ/
ΕΡτφλιξ/Μπερδέφλιξ…ώστε να έχουμε πάμπολλες επιλογές μέχρι να κάνουμε λακκούβα
στον καναπέ…
Μα δεν θα ήταν πιο καλά να περιπατούσαμε κατά τις 8:30 προς το θερινό σινεμά της
πόλης μας, αγκαζέ και έτοιμοι για μια … «Ωραία μου κυρία», και να τελειώσει η βραδιά
μουρμουρίζοντας το “I could have danced all night”…?!