Της Ιρέν Χαϊτόγλου

Ζεις στο νησί, μοιράζεσαι την θάλασσα με τους άλλους κατοίκους, βλέπεις τον ορίζοντα όπως
τον βλέπουν και οι υπόλοιποι και ζεις τα ίδια και καλύτερα ή χειρότερα με τους διπλανούς
σου… «Για ποιο λόγο ζούμε, αν όχι για να κάνουμε την ζωή λιγότερο δύσκολη ο ένας για τον
άλλον?»…(George Eliot…Βρετανίδα μυθιστοριογράφος της Βικτωριανής εποχής)…
Και θέλεις, και σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι καλύτερες μέρες/νύχτες/εποχές για την πολύπαθη
πατρίδα σου, αλλά τελικά είσαι και εσύ κομμάτι αυτής… Για σκέψου…:

-Πώς θα σου φαινόταν να δοκίμαζες κάτι καινούριο που και που…; Θα μπορούσε να
είναι ένα φαγητό/πιάτο που να σε ιντριγκάρει…κάτι εξωτικό, καυτερό, γλυκό αλλά τόσο
νόστιμο…ή ένα ποτό που σου προτείνει ο bartender με χρώμα καυτό
μπορδοροδοκόκκινο που ξυπνάει τους γευστικούς σου κάλυκες ή μια μουσική που δεν
έχεις συνηθίσει αλλά ίσως αρχίζει να σου αρέσει… Ω, έκπληξη!

-Τι θα έλεγες για έναν περίπατο σε γειτονιές που δεν έχεις ξαναπατήσει; Τουρίστας
στην πόλη σου! Καινούριες εικόνες/μυρωδιές/χαιρετούρες με γλυκιές γιαγιάδες που
«ελέγχουν την κυκλοφορία» και σε ρωτάνε «Ποιανού είσαι συ;»! Σπίτια που ούτε είχες
προσέξει, αυλές όλο λουλούδια που σε κάνουν να αναρωτιέσαι: «Αυτοί όλοι οι
κηπουροί, ζουν ανάμεσά μας?»

 Βόλτα με το αμάξι σε χωριό που δεν είχες καν ακουστά; Να ακολουθήσεις το απάτητο
δρομάκι, ψάχνοντας Ελληνικό καφέ και γλυκάκι…και σημείο για την ωραιότερη και πιο
ψαγμένη selfie της χρονιάς! «Μα που ήσουνα προχτές;- Άσε, κάναμε μια βόλτα
υπεροχότατη στο (αγνωστομερος)!»

 Το ‘χεις να καθίσεις και να παρατηρείς τον κόσμο γύρω-γύρω…; Μορφασμούς, ομιλίες,
λέξεις καινούριες, εκφράσεις παράξενες και κινήσεις πρωτόγνωρες; Σίγουρα κάτι θα
σου κάνει εντύπωση…οι «γείτονές» μας είναι όλοι τόσο ιδιαίτερα ξεχωριστοί αν τους
χαζέψεις λιγάκι… Η κοπέλα που μιλάει στα σκυλάκια της τόσο γλυκά, ο μπάρμπας που
ταΐζει τα περιστέρια από το κουλούρι του, ο μαγαζάτορας που χρησιμοποιεί σε όλους-
ανεξαιρέτως- τον πληθυντικό ευγενείας…!

 Θα άντεχες να παραδεχτείς πόσο σου αρέσει κάτι? Ανοιχτά, ειλικρινά, με ολίγον από
φόβο και αρκετούτσικο από πάθος…? Να τολμήσεις να μοιραστείς τα εσώψυχά σου και
να μην τα αφήνεις ανείπωτα, γιατί, είπαμε…δεν ξέρεις ποτέ από που θα έρθει η πιθανή
λύση/βοήθεια/αλληλεγγύη/έκπληξη…!

Πιθανόν στον Μυτιληνιό που μιλάει φωναχτά στο καφενείο για να τον ακούσουν όλοι, που
μαρσάρει στο φανάρι, που βάζει δυνατά Καζαντζίδη στην ταβέρνα προς «τέρψη όλων των
υπολοίπων» με το ζόρι, που κορνάρει επίμονα στην πεζή για να προλάβει να φτάσει σπίτι για
την σιέστα…να φαίνονται όλα αυτά περιττά και περισσευούμενα, εξ ου και ο τίτλος του
κειμένου…Αφέλειες με ωφέλειες…!

Αλλά…«Τ’ α’ κάνς? Α κάτς α μαλώεις?»…