#islandliving…μέρος 5ο…
Η απόφαση του να «στεριώσεις» κάπου, τελικά είναι όντως ΑΠΟΦΑΣΗ κ όχι συμβάν… Είναι συνειδητά πάνω σου να κάνεις τις απαραίτητες κινήσεις ώστε να δημιουργήσεις ζώνες ασφαλείας, ζώνες υποστήριξης, και ζώνες όπου θα «χωράς» ώστε να θριαμβεύσεις σε ό,τι και να κάνεις. Και όπως είναι γνωστό τοις πάσι, στην μέση ηλικία, αυτά γίνονται όλο και πιο δύσκολααααααααα.
Μεγαλώνεις, στραβώνεις, παραξενεύεις, πεισμώνεις, επιμένεις, κακομαθαίνεις, και τελικά μόνο στον βλαμμένο εαυτό σου δεν επεμβαίνεις… Κ έτσι, τον κουβαλάς αγκαζέ, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ισορροπήσεις δουλειές, γνωριμίες, φιλίες, σχέσεις, ενώ αυτός, σαμποτάρει τα πάντα!
Αυτός- ο εαυτός σου- θα δικαιολογηθεί…Θα σου πει: «Μα, έχω τραυματιστεί, με έχουνε τσαλαπατήσει, με χτύπησαν, με πέταξαν στα βράχια…και εσύ τολμάς να θες να αλλάξω κιόλας? Μα τόσα χρονάκια, καλά δεν τα κάναμε μαζί μωρέ? Με τα ναζάκια μας, τα χούγια μας τα χαριτωμένα, τις παραξενίτσες μας, και το σκοτάδι που τα περιβάλλει όλα αυτά…τι σε πείραξε ξαφνικά? ΕΓΩ δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω να σε συνοδεύω σε όόόόόόλες τις νέες προσπάθειες σου, γιατί είμαι υπέροχος, φανταστικός και τέλος πάντων , με ξέρεις τόσο καιρό!»
Και σου μπαστακώνεται, και δεν κουνιέται ρούπι! Και εσύ θες να αλλάξεις ρότα, πλοίο, δρομολόγιο, θέση, καρέκλα, καριέρα, σχέσεις, σπίτια, έρωτες, δουλειές και σεντόνια…και ΤΖΙΦΟΣ! Στις σκιές, βρίσκεται ένα «ΕΣΥ», που παραμονεύει να χωθεί πάλι πίσω στα ίδια…
Αλίμονο όμως… τις μικρές ώρες της νύχτας, που αυτός είναι απασχολημένος με τις σκευωρίες του πώς να σου χαλάσει την ζωάρα, εσύ μαθαίνεις καινούρια κόλπα! Ακούς, ρωτάς και συμβουλεύεσαι φωνές και ψυχές που έχουν σοφία, εμπειρία αλλά κυρίως θέληση να τα μοιραστούν. Δημιουργείς δεσμούς που σου εμπνέουν εμπιστοσύνη, και κάνεις πολλές, χρήσιμες, αλλά και χαζο-απλές ερωτήσεις μπας και σμπρώξεις το μυαλό στην σωστή κατεύθυνση και ακολουθήσει κ το κορμί χορεύοντας! Γιατί τα στέκια το κάνουν ΚΑΙ αυτό! Κάπου ανάμεσα στον Πάνο Κιάμο και τα νερωμένα σφηνάκια, εσύ καταφέρνεις να κάνεις ένα «Πέντε-έξι-εφτά-οχτώ» ΜΠΡΟΣΤΑ!
Άστον λοιπόν αυτόν τον παλιακό τύπο πίσω… Με τις προκαταλήψεις του, τα κομπλεξάκια του, τις μανιέρες του και τις γνωστές του μεθόδους. Με τους 1299 φόβους και φραγμούς…Ασε δε την υπερανάλυση που μπουρδουκλώνει όλες τις κινήσεις σου. Το μυαλό πλέον χωράει που χωράει λιγοστές χρήσιμες πληροφορίες (οι άλλες είναι τύπου «πόσα OSCAR έχει κερδίσει η Μέριλ Στριπ?» που πιάνουν απλά χώρο!), οπότε όλες οι πιθανές εκφάνσεις/σκέψεις/πιθανότητες/δυνατότητες και οντότητες που βάζεις με τον νου σου, καλό θα ήταν να φύγουν κλωτσηδόν μέσα από τον εγκέφαλό σου!
Σκούντα να πάει ο εαυτούλης σου λίγο πιο κει…τουλάχιστον για φέτος…!
