Γράφει η Ιρέν Χαϊτόγλου
Τα islandliving χρονικά, εμφανίζονται κάθε βδομάδα, μετά από βραδιές κραιπάλης, πρωινά ανησυχίας, μεσημέρια εξελίξεων και πολλών νέων συμβάντων…Αυτή την βδομάδα που ήταν σαν τρενάκι του τρόμου με τα πάνω και τα κάτω της, τι να γραφτεί?!
Από την προηγούμενη φορά, έχεις καινούριες συνεργασίες, νέες, «φωτεινές» φιλίες, δημόσιες εμφανίσεις με μεγάλη σημασία, σχεδόν δημόσιες εξομολογήσεις που άργησαν καμία 20αριά χρόνια, αναπάντεχες γνωριμίες με τον νόμο, και εσύ κάπου εκεί στην μέση να προσπαθείς να βγάλεις νόημα με όλα αυτά, χωρίς να φρικάρεις και να ενθουσιαστείς ταυτόχρονα! Καλά θα πάει όλο αυτό! Γιατί, είναι γνωστό ότι ούτε οι φρίκες αλλά ούτε και ο υπέρμετροι ενθουσιασμοί είναι καλοί σύμβουλοι…
Σύνεση λοιπόν; Χαχα…πάει καιρός που την εξάσκησες με σύνεση! Οπότε, σκέφτεσαι να «μαζευτείς», να συμμορφωθείς, να εκλογικεύσεις, να πάρεις μια απόσταση βρε αδερφέ, μήπως και δεις τα πράγματα πιο σφαιρικά, καθώς τα συννεφάκια στα οποία πετούσες ως τώρα…γίνανε χαλαζόπτωση!
Καλή περίοδος είναι για στροφή! Τελειώνει σιγά-σιγά ο Φεβρουάριος, μπαίνει Μαρτάκης, η τρελή αποκριά, η καθαροΔευτέρα με τα θαλασσινά της, οι ιπτάμενοι χαρταετοί (κυριολεκτικά και μεταφορικά!), ένα ακόμα λαιβάκι που ανυπομονούμε να έρθει και αλλαγή καιρού! Από χαλάζι, να πάμε σε «αίθριο»! Και με τα πολλά ,να συνειδητοποιήσεις ότι έφτασες τον ένα χρόνο ήδη στο νησί… και τα έχεις πάει μούρλια!
Ομολογουμένως, να το πούμε αυτό, έχεις κοινωνικοποιηθεί στο φουλ, του φουλ! Παρεάκια, εξοδίτσες, δραστηριότητες, μουσικές, περπάτημα όλη μέρα, σκυλάκια, ανηψάκια, χαιρετούρες παντού με παλιούς συμμαθητές, φάτσες στην Ερμού, αλλά και κόσμος που ήξερε κάποιον που ήξερες και πλέον σου χαμογελάει και σένα…Ωραίο αυτό στο νησί…και ακόμα και αν είσαι και εσωστρεφής και δεν θες πολλά-πολλά…αυτό δεν ενοχλεί καθόλου!
Σου πάει το νησί με έναν τρόπο που η Αθήνα δεν το κατάφερε ποτέ…Είναι η κούκλα προκυμαία; Είναι το δημοτικό σχολείο σου που βλέπεις κάθε μέρα; Είναι η θαλασσινή μυρωδιά του λιμανιού; Ή οι κεφτέδες σε αγαπημένο ταβερνείο? Κάτι απ’ αυτά πάντως σου κλείνει το μάτι και συνεχώς λέει «ΓΟΥΕΛΚΑΜ ΜΠΑΚ ΤΟΥ ΛΕΣΒΟΣ ΜΑΙ ΝΤΑΡΛΙΝΓΚ»!
Καλώς ορίσαμε όλοι οι νεοφερμένοι λοιπόν! Άλλοι από επαγγελματικές υποχρεώσεις, άλλοι ως ερωτικοί μετανάστες, άλλοι ως πληγωμένοι ενήλικες, κάποιοι ως χωρισμένοι και ταλαιπωρημένοι, κάποιοι που είχαν ρίζες και ήρθαν να τις ανακαλύψουν, πολλοί που ήρθαν απ’ τα ξένα και γοητεύτηκαν από την νησιωτική πλάνη, αρκετοί που ήρθαν προσωρινά και δεν θέλουν να φύγουν με τίποτα! Αυτό το έχουμε όλοι κοινό…Μια που ήρθες, ΔΕΝ ΘΕΣ να φύγεις!
Μένουμε στη «Μυτιλην’ μας, το τρανό χουριό»!
