Αυτά τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά. Είναι καταθλιπτικά για όλους όχι για μερικούς (όπως όλα τα υπόλοιπα χρόνια). Αυτά τα Χριστούγεννα σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο δρούμε διαφορετικά. Έτσι και οι Δήμοι που εκφράζον τον λαό και την αισθητική του, το πνεύμα του και τα αντανακλαστικά του σε δύσκολες στιγμές.
Για παράδειγμα ο Δήμαρχος Σερρών, με 100 νεκρούς τη μέρα πανελλαδικά, δεν σκέφτηκε λαμπόνια και γιρλάντες, ούτε δέντρα που κοστίζουν 35.000 ευρώ, δεν στόλισε την πόλη που ούτως ή άλλως δεν θα έβλεπε κανείς και έδωσε αυτά τα χρήματα στα νοσοκομεία. Αντί να επενδύσει στα Χριστούγεννα αποφάσισε να επενδύσει στην ζωή προσφέροντας περισσότερα από 110.000€ για την ενίσχυση του Νοσοκομείου Σερρών με δύο πλήρως εξοπλισμένες κλίνες Εντατικής Θεραπείας, αναπνευστήρες, μόνιτορ και περισσότερες από 1.000 στολές προστασίας των εργαζομένων. Εργαζομένων μέσα δύσκολες συνθήκες παλεύουν να σώσουν τη μαμά και τον μπαμπά, τη γιαγιά και τον παππού μας, δίνοντας μερικές φορές και τη ζωή τους. Κανείς δεν είναι κατά της ανόρθωσης του πεσμένου μας ηθικού, ούτε κατά μιας λιτής χριστουγεννιάτικης διακόσμηση όπως αυτή του Μολύβου που οι ίδιοι οι κάτοικοι έφτιαξαν με τα χέρια τους κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Κανείς δεν λέει “ΟΧΙ στα Χριστούγεννα” εν γένει γιατί το ηθικό πρέπει να ανέβει, πρέπει να γίνει το οικογενειακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι να δούμε τα λαμπάκια του γείτονα από το μπαλκόνι ή την αυλή μας, (να μας ανάψουν τα δικά μας λαμπάκια) και να αλλάξουμε παραστάσεις μένοντας στο σπίτι μας.
Αλλά ποιο είναι το νόημα στα παρωχημένο “χρυσουλί” και (πασοκί θα λέγαμε) χριστουγεννιάτικο στολισμό βαβαρικής προέλευσης με πανάκριβα χριστουγεννιάτικα δέντρα που κοστίζουν χιλιάδες ευρώ; Ποιο το νόημα στα κιτς αστέρια(πέρα από το να φωτογραφιζόμαστε για πλάκα), ή αυτής της μπαναλαρίας με το έλκηθρο του Άη Bασίλη(που έχει βρωμίσει λίγο μεταξύ μας) και όλων αυτών των κατασκευών που βγαίνουν από τις αποθήκες σαν τα άρματα των Αποκρεών, ΠΟΙΟ είναι το νόημα, όταν κανένα παιδί δεν θα τα δει; Και αν πλατύνουμε τη συζήτηση τι σχέση έχουν όλα αυτά κάθε χρόνο με το ίδιο το πνεύμα των Χριστουγέννων που σε ένα νησί με τέτοια παράδοση θα μπορούσε να γιορτάζεται πολύ μα πολύ διαφορετικά μετατρέποντας τη Μυτιλήνη σε χριστουγεννιάτικο προορισμό.
Και ένα τελευταίο σχόλιο για τη μουσική που παίζει από τα μεγάφωνα σαν ξεκουρδισμένο πιάνο, όπως σχολίασαν και αναγνώστες μας. Καλά όλα τα άλλα βρε αθεόφοβοι στο Δήμο Μυτιλήνης αλλά κα μουσική; Κάθε χρόνο οι υπάλληλοι του κέντρου τη Μυτιλήνης είναι αναγκασμένοι να εργάζονται ένα ολόκληρο 8ωρο ακούγοντας τα κάλαντα σε όλες τις εκτελέσεις, κλασική, ντίσκο, τζαζ και να πηγαίνουν σπίτι με τα νεύρα τσατάλια. Φέτος ειδικά η χριστουγεννιάτικη μουσική στα αφτιά μας ακούγεται σαν μεγάλο τρολάρισμα. Σαν κοροϊδία, σαν ειρωνεία για όλο αυτό που συμβαίνει. Τόσο που αν μείνεις λίγο ακίνητος η μουσική υπόκρουση δημιουργεί τελικά μια ατμόσφαιρα λανθιμική. Η απουσία του ανθρώπινου στοιχείου στον δρόμο, το αποστειρωμένο και καθαρό λιμάνι, η αστυνομία παντού και τα κάλαντα… Ίσως ο στόχος των υπευθύνων του Δήμου να ήταν αυτός. Πολύ προχώ.
