Οι αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων ετών, από την πανδημία μέχρι την σύγχρονη πολεμική απειλή και την εντεινόμενη ακρίβεια σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες διαβίωσης, εμφανίζουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την αξιοποίηση αυτών ακριβώς των κρίσεων από το κεφάλαιο και την κυβέρνηση ΝΔ, με τέτοιο τρόπο ώστε να καθιερώνεται ολοένα και περισσότερο η ανένδοτη εκμετάλλευση και φτωχοποίηση του λαού αφενός, αλλά και για την προώθηση ολοένα και πιο αντιδημοκρατικών πολιτικών αφετέρου. Το ζητούμενο μοιάζει να είναι επιτακτικά περισσότερη και εντατικότερη δουλειά, εργασιακή επισφάλεια και δουλειές του ποδαριού, με ταυτόχρονη καθήλωση των μισθών σε πενιχρά επίπεδα. Το αποτέλεσμα; Με απλά λόγια ο λαός-εσείς κι εμείς- δεν μπορούμε πλέον να τα βγάλουμε πέρα με το ολοένα αυξανόμενο κόστος ζωής. Αυτή είναι η πραγματικότητα για πολλούς από μας.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όσον αφορά τους χώρους δουλειάς έρχεται ο νόμος Χατζηδάκη που μεταξύ άλλων ουσιαστικά καταργεί το κατεκτημένο με αίμα 8ωρο και φακελώνει σωματεία και συνδικαλιστές.
Ιδιαίτερα η νεολαία μας ως άλλο πειραματόζωο έγινε βήμα για εισαγωγή νέων μορφών εκμετάλλευσης όπως η τηλεργασία. Έχοντας να αντιμετωπίσουν και την νέα επίθεση στην εκπαίδευση, που εισάγει ολοένα και περισσότερους ταξικούς φραγμούς και προφάσεις αναγκαιότητας της επιχειρηματικοποίησης του πανεπιστημίου, οι νέοι σήμερα αναγκάζονται είτε να βγουν κατευθείαν στην αγορά εργασίας με μηδενικά δικαιώματα, είτε να δουλέψουν με όρους σκλαβιάς (πχ σεζόν) για να μπορέσουν να τελειώσουν μια σχολή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της αγοράς ενώ ταυτόχρονα η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι παρούσα, έτοιμη να χτυπήσει όποιον/α σηκώσει κεφάλι ή εκφέρει λόγο απέναντι σε όλα αυτά.
Οι μόνες ανάσες που πήραμε τα τελευταία χρόνια ενάντια στο χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων και το κλίμα αυταρχισμού ήρθε από τις απεργιακές κινητοποιήσεις όπως αυτές στα νοσοκομεία, στην COSCO και στην efood, από τους αγώνες των φοιτητικών συλλόγων, το σπάσιμο των απαγορεύσεων στις επετείους του πολυτεχνείου και της πρωτομαγιάς και τις συγκεντρώσεις κατοίκων σε πλατείες των γειτονιών κόντρα στην αστυνομοκρατία.
Η ανάγκη για μια ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος προβάλλει πιο επιτακτικά. Μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό!
Γι ‘αυτό λοιπόν ως εργαζόμενοι/ες στην τοπική κοινωνία της Λέσβου αναγνωρίζουμε την ανάγκη για την ύπαρξη και την ενίσχυση ενός συντονισμού εργαζομένων/ανέργων/νεολαίας που θα μιλά για τα εργατικά συμφέροντα και θα σχεδιάζει για την διεκδίκηση τους. Ενός συντονισμού, που θα τροφοδοτείται από τις τοποθετήσεις των μελών του για τα ειδικά προβλήματα στους χώρους δουλειάς – και γιατί όχι και σπουδών και γειτονιάς – και συζητώντας ισότιμα και πολιτικά πάνω σ’ αυτά, θα μπορεί να ανατροφοδοτεί τα σωματεία και τις κινήσεις εργαζομένων με πολιτική λογική και σχέδιο δράσης σε τοπικό επίπεδο, αλλά και συντονισμένα με τα πανελλαδικά κινηματικά και απεργιακά ραντεβού να παλεύουν για:
· Αυξήσεις στους μισθούς, λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους/ες, δουλειά με δικαιώματα.
· Ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη που περιορίζει το δικαίωμα στον συνδικαλισμό και την απεργία
· Εξάλειψη της κρατική παρέμβασης στα σωματεία
· Συντονισμός πρωτοβάθμιων ταξικών σωματείων για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας και ειδική μέριμνα για τα δικαιώματα των γυναικών, λοατκια ατόμων, προσφύγων/μεταναστών μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς. Ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ.
· Μόρφωση, υγεία για όλους. Όχι στην ακρίβεια. Μείωση τιμών σε ενέργεια, ακτοπλοϊκά και είδη πρώτης ανάγκης.
· Καμία εμπλοκή στους πολέμους των ΗΠΑ/ΕΕ/Ρωσίας. Έξω από το ΝΑΤΟ να φύγουν οι βάσεις. Όχι στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Δεν πολεμάμε για τα συμφέροντα ιμπεριαλιστών και ντόπιου κεφαλαίου
