Εν αρχή ην ο λόγος και μετά είναι ο κώδων. Όσοι δεν καταλαβαίνουν το λόγο του Θεού, όσοι δεν ακούνε τα μηνύματα και συνθήματα της καμπάνας, τότε λογικό και φυσικό είναι να βρίσκονται σε άλλους τόπους, σε άλλους χρόνους ή εκτός εαυτού.
Γιατί η καμπάνα χτυπά για δικαίους και αδίκους και, λίγο ή πολύ, την ακούνε όλοι ακόμα και οι βαρήκοοι και προσαρμόζονται με την πραγματικότητα ανάλογα με τα χαρμόσυνα ή τα λυπητερά χτυπήματα της καμπάνας. Χαρμόσυνο το γεγονός της Ανάστασης του Θεανθρώπου, λυπητερό είναι το γεγονός της Σταύρωσης του Χριστού αλλά και ανθρώπων και όλα αυτά μαζί πρέπει να βρίσκονται υπό τον έλεγχο του πνεύματος και της φιλοσοφίας των θνητών που για να τα καταλάβουν ή για να τα πιστέψουν και να τα μεταδώσουν εν συνεχεία χρειάζεται να κάνουν μια κάποια ανάταση πνευματική και να αγγίξουν το Θεό με τη σκέψη. Γιατί όποιος τολμά ελπίζει, όποιος αγωνίζεται πιστεύει και όποιος αγγίζει το Θεό με την σκέψη νοιώθει ότι πέρα από τα γήινα, τα εφήμερα, τα ευδαιμονιστικά, τα καταναλωτικά, υπάρχει και ο εσωτερικός κόσμος, ο πνευματικός δίαυλος, μια κάποια συνείδηση.
Στην Ελλάδα λοιπόν του σήμερα που είναι αυτή που εύστοχα τη χαρακτήρισε ένας κάποιος πολιτικός του παρελθόντος σαν «Ελλάδα των Ελλήνων αμαρτωλών, αρματολών και καθολικώς διαμαρτυρομένων» το 2014 συμβαίνουν πολλά και διάφορα, περίεργα και αληθινά, κωμικοτραγικά ή τραγελαφικά, που βάζουν σε σκέψη τους νοήμονες πως θα είναι στο μέλλον αυτή η χώρα με τη μεγάλη ιστορία, με την οικονομική κρίση και με τους μπεχτσήδες Ευρωπαίους και άλλους, που μας ελέγχουν, μας δανείζουν και μας αναγκάζουν να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΠΡΩΤΗ. Στο δαιμόνιο λοιπόν πτολίεθρο, την Αθήνα, την πρωτεύουσα αυτής της χώρας σήμερα, μετανάστες διαμαρτυρήθηκαν έντονα στην Εκκλησία και στην πολιτεία, εννοώ στους εθνοπατέρες της βουλής και στους ιεράρχες της Ορθοδοξίας ότι οι κωδωνοκρουσίες τους ενοχλούν, δεν μπορούν να κοιμηθούν, με αποτέλεσμα οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες της εθνοβουλής και οι χαλαροί ιεράρχες της Εκκλησίας να δώσουν εντολή να περιοριστούν οι κωδωνοκρουσίες που γίνονται για τη συγκέντρωση των πιστών χριστιανών την ώρα της λειτουργίας, την ώρα του εσπερινού, μιας κάποιας γιορτής, ενός κάποιου θανάτου ακόμα και στα ξωκλήσια που δεν υπάρχει άλλη επαφή με το χριστεπώνυμο πλήρωμα για τη συγκέντρωση παρά μόνο με το χτύπημα της καμπάνας.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ. Τα καμπανάκια και τα ξυπνητήρια του Μαρκεζίνη και των νεότερων απεδείχθη ότι δεν εξυπηρετούν γιατί απευθύνονται σε ώτα μη ακουώντων. Είτε γιατί είναι βαρήκοοι, είτε γιατί είναι ευδαίμονες, είτε γιατί είναι ευρωπαϊστές, είτε γιατί έτσι νομίζουν, έτσι πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι και αδέσμευτοι κοινοί θνητοί άνευ περιορισμού όσοι είναι αυτοί.
Χρειάζονται λοιπόν μεγάλες καμπάνες όπως του Αγίου Σουλπικίου ή της Παναγιάς των Παρισίων, ισχυρά ξυπνητήρια για να αφυπνιστούν οι καταναλωτές, οι ευδαιμονιστές, οι διαπλεκόμενοι, οι τοκογλύφοι, οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες μαζί και οι παπάδες ή οι ιεράρχες που έχασαν τον προσανατολισμό τους. Γιατί αλλιώς δεν ακούνε. Γιατί οι έμποροι των εθνών έχουν κυριαρχήσει. Γιατί δεν κατάλαβαν και μέχρι σήμερα εδώ στη χώρα αυτή, αλλά και στην Ευρώπη της δύσεως, γιατί από ότι φαίνεται εκεί δύει ο ήλιος, για ποιους χτυπούν οι καμπάνες. Γιατί αν νομίζουν μερικοί ότι το χτύπημα της καμπάνας είναι για την τυπολατρεία, για την παράδοση ή για την ενίσχυση της σχέσης Εκκλησίας και Πολιτείας κάνουν μεγάλο λάθος. Η κάθε καμπάνα ακόμα και στα ξωκλήσια που είναι μικρή και δεν έχει ισχυρό τόνο, είναι για την αφύπνιση. Το μήνυμα και το σύνθημα που στέλνει είναι να προσέξουν οι άνθρωποι, να προσέξουν οι Έλληνες κυρίως και να ακολουθήσουν την οδό του Κυρίου, την ευθεία οδό και να αφυπνιστούν όσοι «στραβά αρμενίζουν και νομίζουν ότι είναι στραβός και ο γιαλός». Γιατί ακόμα δεν κατάλαβαν οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και όχι της δύσεως της ευρωπαϊκής και οποιασδήποτε άλλης ότι οι άνθρωποι πρέπει να αγγίζουν το Θεό με την σκέψη, να κάνουν ανάταση ψυχής, να έχουν μια κάποια συνείδηση, να ξέρουν τι θέλουν να πιστεύουν στο Θεό της αγάπης, να νοιώθουν αλληλεγγύη για τον πλησίον τους και αν χρειαστεί, να τιμωρούν αυτούς που μαγαρίζουν το Ναό του Σολωμώντος και τον μετατρέπουν σε εμποροπανήγυρη ή σε παζάρι οθωμανικής κατασκευής και προελεύσεως. Αυτές τις καμπάνες, αυτοί οι ήχοι, αυτά τα μηνύματα, αυτά τα συνθήματα δίνονται για μια ακόμα φορά εφέτος και στέλνουν τον ήχο, τον αντίλαλο, την αλήθεια, εκεί που υπάρχουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι Έλληνες. Και θα συνεχίσουν να χτυπούν κάθε χρόνο όσο υπάρχουν άνθρωποι και Έλληνες. Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη.
Ε. Ε. Γ.
