Τα camps δεν τα διαχειριζόμαστε από απόσταση.Τα camps θέλουν πειθαρχία και πρόγραμμα για να μπορούν πρόσφυγες και μετανάστες να βιώνουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης σε μια εξαιρετικά τραγική στιγμή της ζωής τους,χωρίς να υπάρχει αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία .Στα ανεπτυγμένα κράτη εκείνοι που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους στο πόστο που τους έδωσε η κυβέρνηση,παραιτούνται από ευθιξία και μόνο. Στην Ελλάδα και στην πύλη εισόδου -τη Λέσβο-που καταγράφει μια από τις σημαντικότερες στην ιστορία μετακινήσεις πληθυσμών, κάνουμε ακόμη πειράματα για το πόσες κακουχίες μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος!Αλήθεια, που πάνε όλα τα χρήματα της Ευρώπης ,των ΜΚΟ, του κράτους ,των επιχορηγήσεων και των δωρεών;
Αλήθεια, γιατί αναλογικά το ΚΑΡΑ ΤΕΠΕ λειτουργεί άψογα δίνοντας το παράδειγμα μιας οργανωμένης κοινότητας που παρέχει αξιοπρέπεια στους “τυχερούς” που επιλέχθηκαν να μείνουν εκεί; Είναι θέμα ικανοτήτων ; Προσώπων ; Γνώσεων ; Οχι. Είναι απλά θέμα ανθρώπου, management και τίποτα περισσότερο.Τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ…
Βάλτε τον Μυρογιάννη ένα μήνα στη Μόρια και θα τρίβετε τα μάτια σας.
(Στη φωτό η διαχειρίστρια της Μόριας που ήρθε από την Αθήνα να δώσει εντολές… για την εύρυθμη λειτουργία του σύγχρονου Νταχάου).
