Δεν είναι μόνο το υπέροχο λιμάνι μας, ούτε μόνο η εντυπωσιακή σειρά κτηρίων που το πλαισιώνουν. Το πιο αξιοθαύμαστο φαινόμενο της περιοχής είναι η χαρά να σκουντουφλάς πάνω σε τραπεζοκαθίσματα και να περνάς πάνω από τα κεφάλια των καθισμένων, που κι αυτοί «τη βρίσκουν» έτσι. Τους σερβίρουν τα ωραία ροφήματα μα και τα νόστιμα εδέσματα, δεν λέω…
Το πρόβλημα είναι πως οι διερχόμενοι τους «σερβίρουν» το άγχος του περαστικού, τα …οπίσθιά τους κ.λπ. αρώματα κι αυτοί κάθονται χαλαροί. Η σχέση αραγμένου με περαστικό εδώ υπάγεται σε φροϋδικά κεφάλαια των ανθρωπίνων σχέσεων. Και αυτή η ατραξιόν, εδώ στην οδό με το όνομα του απελευθερωτή Ναύαρχου, πουλάει πολύ. Δεν είναι μόνον οι γνωστές μορφές τουρισμού, υπάρχει και αυτή του αγάλι αγάλι χάλι πάλι, την οποία μπορούμε να πούμε πως, με υπερηφάνεια στη Μυτιλήνη, καλλιεργούμε. Τώρα, θα μου πεις μοναδικέ μου, γιατί αναφέρομαι ειρωνικά σ’ ένα σοβαρό ζήτημα μετακίνησης των πεζών; Τι να κάνω; Ξέρεις, όταν βλέπεις να ξεχειλίζει το ποτήρι και παρόλες τις φωνές σου το νερό δεν σταματά, το καλύτερο είναι να προβείς σε ψυχρολουσία του αφηρημένου με την κανάτα. Κι αυτός ο «αφηρημένος» δεν μπορεί να είναι άλλος από τις Αρχές που μας ξεχειλίζουν καθημερινά το ποτήρι με την αδιαφορία τους και τις πολιτικάντικες ακροβασίες τους.
Μα πώς, μέσα σε λίγα χρόνια, χάσαμε το μικρό μας «βασίλειο»; Τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού ο κόσμος ξεχυνόταν, κυριολεκτικά, στην Προκυμαία. Είχαμε, λοιπόν, ένα παραθαλάσσιο πεζοδρόμιο κι έναν κλειστό στην κυκλοφορία δρόμο για το σουλάτσο. Είχαμε κι από την πλευρά των κτηρίων πέντε έξι μαγαζιά, που είτε με αναψυκτκά και γλυκά, είτε με ουζάκι και καφέ, γέμιζαν από κόσμο. Πώς, όμως, χάσαμε την άπλα και την ανθρώπινή μας ηρεμία; Ε, να μην είναι η ζωή που άλλαξε; Να μην είναι και που η κυκλοφορία έχει φτάσει στο αδιαχώρητο; Πού πήγε το πεζοδρόμιο που ξέραμε; Στο ίδιο μέρος κείτεται, μόνο που ενώ του προστέθηκαν κι άλλες λειτουργίες, έμεινε το ίδιο εκείνο πεζοδρόμιο των προχουντικών χρόνων. Δυστυχώς. Εδώ είναι οι ευθύνες του αφηρημένου ή κεκοιμημένου όλων των εποχών… Μην του μιλάτε γιατί κοιμάται. Αλλά εμείς, όχι μόνον θα μιλάμε, θα ουρλιάζουμε αν χρεαστεί, και αν το παραξεχειλίσει το ποτήρι, όχι μόνον θα τον περιλούσουμε, αλλά και σαν κύματα, στον πάτο θα τον πάμε…
Ακούω κάτι γείτονες να λένε πως φταίει ο υπερκαταναλωτισμός (κάθε μέρα έξοδος, πουλάκια μου), άλλος πως φταίει η τεμπελιά μας (αραχτοί και ωραίοι) κι άλλος πως φταίει το ότι έχουμε περισσότερο χρήμα (αυτόν βγάλτε τον έξω). Είναι και οι άλλοι που λένε πως για όλα φταίνε οι επαγγελματίες με τις επεκτατικές τους ενέργειες (ανοίγουν άλλο ένα μαγαζί έξω από το μαγαζί). Κι εγώ σου λέω, μοναδικέ μου, πως όσα και ν’ ακούσουμε, τα μισά είναι αλήθεια και τ’ άλλα μισά δεν είναι ψέματα. Η μεγάλη όμως αλήθεια είναι ότι εσύ φωνάζεις όταν σου θίγουν την ομάδα κι ούτε άχνα για τα δίκια σου. Εδώ μωρέ μας τρώγαν τα κοιτάσματα και τα πετρέλαια κι εσύ κολλημένος πάνω στη Γιουροβίζιον, στα σουβλάκια και τις μπύρες και …δώσ’ του η παραγωγή φυσικού αερίου σου όταν πρέπει ν’ απαιτήσεις καλύτερη ζωή για τους δικούς σου, γιατί για τις δικές σου αξίες …τα είπαμε πρωτύτερα.
Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, αν δούμε το πεζοδρόμιο του Κήπου και μπροτά στο Παλιό Δημαρχείο, δεν μπορούμε παρά να καταθέσουμε μόνον ευμενή σχόλια. Καλό το έργο. Καλό, αλλά «στο άνετο» όλοι καλοί μαστόροι δείχνουνε. Εδώ δεν μιλάμε για τους επιστήμονες και το κατασκευαστικό προσωπικό, αφού έχουμε έναν κοινόχρηστο χώρο, τα πράγματα είναι απλά. Άντε όμως αφηρημένε μου να δείξεις τη μαστοριά σου μπροστά σε υγειονομικού ενδιαφέροντος, που λέμε, κι άλλες επιχειρήσεις. Με ποια πολιτική θα προσπαθήσεις να επέμβεις πάνω στις μελέτες πολεοδόμων, περιβαλλοντολόγων, αρχιτεκτόνων, για να κρατήσεις τις ισορροπίες; Κακώς, αυτό. Με πόση λεβεντιά θα παραδώσεις το μέλλον της οδού Κουντουριώτη στα χέρια των ειδικών επιστημόνων; Καλώς αυτό.
Πού ’σαι καημένε δάσκαλε, που μας μάθαινες ότι ένα καλό ινσπέξιον πρέπει να περιλαμβάνει και κάποιο πλέγμα λύσεων, διαφόρων ταχυτήτων… Αυτό «το από μέσα» πεζοδρόμιο είναι μεγάλος μπελάς. Επειδή όμως αναφέρθηκα σ’ εσένα (που ποτέ δεν σε ξεχνώ), λέω να βάλω το πετραδάκι μου ως Σίτυ Ινσπέκτορ, με μια δυο ιδέες για σύντομες και φτηνές επεμβάσεις. Κατά πρώτον, οι επαγγελματίες να πάρουν χώρο και να δώσουν χώρο. Απλώς, ανακατανομή. Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε τις επιχειρήσεις, ιδιαιτέρως όταν φέρονται σωστά και νόμιμα, μιας κι εξυπηρετούν πολύ κόσμο, αλλά και τον τουρισμό. Από την άλλη, δεν πρέπει να επιτρέπεται η ασύδοτη συμπεριφορά και η κατάληψη κοινόχρηστου χώρου. Το πεζοδρόμιο αυτό έχει διάφορα πλάτη, γιαυτό προτείνεται η κατά τόπους διαπλάτυνσή του (πίστεψέ με, υπάρχει χώρος χωρίς να καταπατά το δρόμο, ίσως κάπου να ξεκλέβει κάτι…). Οι πεζοί να περνούν από την έξω πλευρά, έτσι οι επιχειρήσεις θα έχουν τραπεζοκαθίσματα και πραμάτιες σε επαφή με το κτήριο. Διαφορετική πλακόστρωση του πεζοδρομίου, που θα κάνει εμφανή τα όρια της κάθε λειτουργίας και διακοπτόμενο κιγκλίδωμα στο δρόμο για την ασφάλεια του πεζού. Ίσως κάποια πολυτελής διαμήκης πέργκολα με αναρριχητικά φυτά θα πρόσθετε πολύ στο ίματζ της περιοχής, αλλά λέμε ίσως για να μη μας πούνε κι αιθαιροβάμονες. Αντιθέτως, προτείνεται ένα καλαίσθητο σκέπαστρο, στην κορυφή του οποίου θα μπορεί η παραμέσα επιχείρηση να τοποθετήσει διακριτική επιγραφή. Είπαμε για διαπλάτυνση, αλλά αυτό όπου χωράει, έτσι; Η «πεζοδιάβαση» θα έχει πλάτος δύο μέτρα. Ε, αφού τόσο χρειάζεται για κεντρικό σημείο, …τσιγκουνιές θα κάνουμε πάλι; Από εκεί και μέσα, άλλος λίγο, άλλος πολύ, θα καταφέρουνε να βολέψουν την …επιχειρηματικότητά τους και πολύ καλύτερα απ’ ό,τι τώρα.
Όνειρα, μοναδικέ μου, όνειρα. Δεν σ’ το λέω με απαισιόδοξη διάθεση, αλλά σε παρακινώ να ονειρευτείς ένα μέλλον καλύτερο. Αυτό, θα μου πεις, μας καίει; Το πεζοδρόμιο; Ε, ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα, τα οικεία και πραγματοποιήσιμα, έτσι σαν γύμνασμα στην άσκηση οραματισμού και θα φτάσουμε να σχεδιάζουμε το μέλλον μας όπως πρέπει. Όχι από την καρέκλα του καφενείου και τα πολιτικά γραφεία, παρά μέσα στη συνείδηση του καθενός μας, με συνέπεια, ειλικρίνεια κι έμφαση στην ποιότητα. Τι είπες, φωτογραφίες του προβλήματος; Αφού είπαμε, δεν θίγουμε πρόσωπα, ούτε οικογένειες… πόσο μάλλον επιχειρήσεις. Αντιθέτως, για μελέτησε τις παρούσες, σου θυμίζουν κάτι από αυτά που λέγαμε; Τι πιστεύεις ότι αφήσαμε για την προσεχή επιΘεώρησή μας; Βρες το!
Όσο για την αφεντιά μου, αφού στραμπούληξα το πόδι μου έξω από την τράπεζα, αφού μάγκωσα δυο τρεις φορές με άλλα έξι άτομα σε ογδόντα πόντους πέρασμα, αφού κόντεψα να πέσω θύμα τροχών από μηχανάρα που περνούσε τη Στοά Βεκρέλλη, έστησα το καρτέρι μου. Παρόλο που γνωρίζω ότι άνθρωποι που σχεδιάζουν το μέλλον μας δεν είναι κοινωνοί του παρόντος μας, ήτοι, ούτε πάνε στα στέκια των κοινών θνητών, ούτε περνούν από τους δρόμους τους παρα μόνον όταν πλησιάζει το «πανηγύρι της Δημοκρατίας», ούτε δίνουν σημασία στις όποιες φωνές των… ψηφοφόρων τους στο κάτω κάτω, έβαλα το σκοπό μου. Κανονίστε Λιόστες και Λιόστρες, μαζέψτε για την εγγύηση να με βγάλετε από τη μπουζού. Την έχω στήσει σ’ ένα πέρασμα. Σούρτα φέρτα λαού, τουριστών, παιδιών, μεροκαματιάρηδων και ωραίων κυριών. Τις βλέπω και δεν τις θαυμάζω, παράγγειλα και δεν τρώω, δεν πίνω, μόνο κοιτάζω τους ερχόμενους. Εσένα (κάποιε) αφηρημένε, που ξέρω πως περνάς από δω, καρτερώ. Μου το ξεχείλισες το ποτήρι με την αδιαφορία σου και σου ετοιμάζω την ψυχρολουσία. Έχω το βλέμμα σταθερό και το πόδι ελατήριο, γιατί σου ετοιμάζω τρικλοποδιά μα …μια τρικλοποδιά…
City Inspector
