Ώρες – ώρες εκπλήσσομαι με τη μνήμη μου. Θυμάμαι για παράδειγμα, τριάντα χρόνια αφότου τελείωσα το λύκειο, ότι υπήρχε τότε, ένα μάθημα που το έλεγαν «Αγωγή του Πολίτη», ή κάπως έτσι. Μας έλεγαν τότε για τον διαχωρισμό των εξουσιών. Κάτι για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Και σε μια παράγραφο, ανέφερε πως για τις διοικητικές υποθέσεις είχε αρμοδιότητα το Συμβούλιο της Επικρατείας και για τα υπόλοιπα, ο Άρειος Πάγος. Άκου κάτι πράγματα που θυμάμαι… Όπως θυμάμαι επίσης έναν επίμονο καθηγητή στο σχολείο, που μας έλεγε για το Σύνταγμα και για την δήθεν υποχρέωση της εκτελεστικής εξουσίας να εφαρμόζει τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Να λειτουργεί, δηλαδή, με γνώμονα τον σεβασμό της συνταγματικής επιταγής για τον διαχωρισμό των εξουσιών. Άκου κάτι εμμονές που είχε ο άνθρωπος. Μάλιστα επικαλείτο κάτι από το μακρινό εκείνο 1789 και τα κεκτημένα της γαλλικής επανάστασης. Μεγαλώνοντας έπεσαν στα χέρια μου μερικά βιβλία που έγραφαν για το δικαίωμα στην εργασία. Τότε ήμουν ακόμα νέος και ανώριμος. Ευτυχώς καθώς ωριμάζει ο άνθρωπος αφήνει στην άκρη τις αντιπαραγωγικές εμμονές.
Κατηφόριζα στην πλατεία Συντάγματος. Μποτιλιάρισμα. Μια διμοιρία κρανοφόρων έκανε καλά την δουλειά της. Κρατούσε ελεύθερη την είσοδο στο υπουργείο των τσάρων, κλείνοντας τον δρόμο. Τα παιδιά έπρεπε να επέμβουν. Γιατί κάποιες γυναίκες επέμεναν να ζητούν να δουλέψουν. Δεν έδειχναν τον παραμικρό σεβασμό στον αγώνα που έδινε, σε έναν από τους πάνω ορόφους του υπουργείου, ο τσάρος για να κρατήσει όρθια την οικονομία. Άκου θράσος οι καθαρίστριες. Έπρεπε να μείνουν στον δρόμο γιατί έτσι έλεγε το μνημόνιο. Τέλος. Αλλά αυτές είχαν κάτι εμμονές: να γυρίσουν στη δουλειά τους. Μα δεν θέλουμε, κυρίες μου, να καθαρίζετε. Μπορούμε και μόνοι μας, απαντούσαν οι αδέκαστοι τεχνοκράτες του κυρίου τσάρου. Αλλά αυτές, εκεί… Απασχολούσαν πόσο καιρό και την δικαιοσύνη, οι επίμονες. Τις δικαίωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας και αναθάρρησαν. Αλλά η πολιτεία έπρεπε να διαφυλάξει τα όσια των μνημονίων. Και έσπευσε να ζητήσει την κατανόηση του Αρείου Πάγου. Που όντως, έδειξε κατανόηση στην αξίωση της πολιτείας να τις αφήσει στον δρόμο. Ας μην αναφερθώ στο θράσος τους να διαμαρτύρονται έξω από το δικαστήριο.
Ευτυχώς, που την μέρα που έβγαλε την απόφαση ο Άρειος Πάγος, υπήρχαν επαρκείς δυνάμεις ασφαλείας για να απωθήσουν αποτελεσματικά τις ενοχλητικές. Που όχι μόνο διαμαρτύρονταν, αλλά σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση, κινήθηκαν και απειλητικά εναντίον των … παιδιών με τα κράνη, τα ρόπαλα και τις ασπίδες … Κάτι πέρασε από το μυαλό μου ακούγοντας την απόφαση, για τις δικαιοδοσίες του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου. Αλλά δεν έχασα χρόνο με τέτοιες λεπτομέρειες. Η τάξη, εξάλλου, είχε αποκατασταθεί από τους ανώτατους δικαστές, που στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι ανεξάρτητοι από την εκτελεστική εξουσία. Η οποία τάξη είχε επιτέλους επιβληθεί από το μακρύ χέρι του νόμου, τους κρανοφόρους των ειδικών δυνάμεων καταστολής.
Ησύχασα. Μπορούσα να δω με την ησυχία μου το ματς. Με τις καθαρίστριες θα ασχολούμαστε συνεχώς; Άνοιξα την τηλεόραση, είδα το ρεπορτάζ της ημέρας για την ανάκαμψη. Πήρα μια παγωμένη μπύρα από το ψυγείο και περίμενα την έναρξη του αγώνα. Έχουμε αγώνα αγάπη μου…
