Πολύ το διασκεδάζω με τις Λιόστρες, μοναδικέ μου αναγνώστη, κάθε φορά που θέλοντας να σπάσω την ένταση, τις ξεσηκώνω με μία παρατήρηση πάνω στη γυναικεία φύση. Εκεί να δεις πώς τσιμπάνε κι εξανίστανται, πώς το γυρίζουν στην αντεπίθεση και πώς πάνε να παρασύρουν σε θέσεις μάχης τους Λιόστες με τις μπηχτές ως και τις κατηγόριες για το …ισχυρό φύλο (ουαί τοις ανδράσι). Τις προάλλες, που λες, εκεί που καθόμασταν στα παγκάκια μπροστά στον …καταπατημένο από κτήρια, πλην όμως διαθέτοντα τη δροσερότερη ατμόσφαιρα της Προκυμαίας, Δημοτικό Κήπο, σαν αλυσιδωτή αντίδραση ξεπήδησε ένα κάπως…φρεσκαρισμένο θέμα. Για άλλη επιΘεώρηση είχαμε έρθει κι αλλού καταλήξαμε. Είπαμε ότι θα μείνουμε για μία ώρα στο σημείο, παρατηρώντας παρκαρίσματα, ξεπαρκαρίσματα, προσπεράσεις και μέγεθος όχλησης, θορύβου, έτσι, για την αποκόμιση συλλογικής άποψης. Πολλά τέτοια κάνουμε κατά καιρούς κι ας μην τα εκθέτουμε σε κάθε άρθρο που διαβάζεις, Πώς αλλιώς θα σου λέγαμε ότι για τούτο και για ’κείνο είμαστε σίγουροι, μοναδικέ μου, στο σκέτο θεωρητικό; Όσο και να ’ναι, το λογαριασμό τον είχαμε χαμένο (δεν είπαμε ότι θα κάνουμε και επιστημονική επιμέτρηση), αλλά τη γενική ατμόσφαιρα την είχαμε συλλάβει. Στρέφω τη ματιά κατά τις δύο Λιόστρες και τι βλέπω; Η μια έδειχνε τα νύχια της στην άλλη. Χασμωδία εις την τάξη. Ε, δεν άντεξα και με κάθε πικρόχολη προσπάθεια, επιστρατεύοντας ότι πείρα έχω στο ζήτημα των …καλυντικών ενεργειών, τους είπα ότι από τις μόνες περιοχές που για την περιποίηση δεν χρειάζεται καθρέφτης, είναι τα νύχια τους, ενώ ο εγκέφαλος μένει απεριποίητος λόγω έλλειψης …τομογράφου. Ξέρω, κρυάδα, αλλά τέτοιο πράμα κατέβασε το ταραγμένο μυαλό ενός αχμάκη άντρα. Κι αυτό όμως να το καταπιεί; Εδώ κυρούλες μου, βγήκαμε για ινσπέξιον κι εσείς μιλάτε για μανόν και λίμες; Άσ’ τες βρε να χαρούνε τα νιάτα τους… Τι το ’θελα; «Γιατί; Εσείς δεν κοιτάτε τον καθρέφτη;» Είπε η μία. Και η άλλη: «Δεν βλέπετε τα χάλια σας, που ο τομογράφος θα καταγράψει το ακατοίκητο κρανίο σας και θα διαμαρτύρεστε ότι το μυαλό σας έχει συληθεί από το …θαυμασμό σας για το ωραίο φύλο που κατηγορείτε» Ωχχχ, διάνα έκανε η άτιμη…, και δεν έφτανε αυτό, μου ξεσήκωσε και τις άλλες…
Κι απάνω που μέτραγα γυναικεία δάχτυλα που με δείχνουν φταίχτη κι άδικο, απάνω που ξεκίνησαν κάτι Λιόστες ν’ …ανεβάζουν τα μανίκια για σαματά, ήρθε ο από μηχανής θεός και μ’ έσωσε. Ω, θεία μελωδία, ω άρωμα παραδείσιου κήπου, ω … βαβούρα και μπόχα! Έβαλε μπρος το πολεμικό. Η καπνούρα κατέκλυσε το δρόμο και ο θόρυβος το …συλημένο μας, ενώ για τα ρουθούνια και τους δακρυγόνους μας, δεν το συζητάμε. «Πάμε να φύγουμε, κορίτσια, κι αν το νομίζετε, άντε, και χίλια συγγνώμη. Κερνάω ό,τι θέλετε, αλλά να φεύγουμεεεεε…»
Τι είπες; Ανέφερα για πολεμικό σκάφος (που σταθμεύει από τον καιρό του Νώε στο ίδιο μέρος;), εθνική ασφάλεια και τα τοιαύτα ταμπού; Άντε, ρε φίλε, ο κόσμος τό ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Καταρχάς, ο θόρυβός του και μόνον, που νεκρούς ανασταίνει, ξυπνά και τους ολόϊδιους απέναντι να ξεκινήσουν κι αυτοί την περιπολία τους. Τι; Όταν πηγαίνεις εις τας Κυδωνίας, μόνον τον Ταξιάρχη παιχνιδομουσείο και το παζάρι επισκέπτεσαι; Δεν βλέπουν τα ματάκια σου ό,τι βλέπουν και τα μπατζανάκια, που μας έρχονται καθημερινώς, στο δικό μας λιμάνι;
Τώρα βρισκόμαστε στην απέναντι πλευρά και απολαμβάνουμε το γιαουρτοπαγωτό μας με τα τέτοια αποπάνω, απολαμβάνουμε και το καθρέφτισμα μέσα στα γαλήνια νερά του ιστορικού μας λιμανιού. Το επίμονο, όμως, γυναικείο μυαλό της Λιόστρας Τ. επανέρχεται και με καρφώνει: «Εσείς δεν κοιτάζεστε στον καθρέφτη; Πόσες φορές έχω πιάσει τον Λιόστ να αυτοθαυμάζεται» Τι να πει ο Λιόστης, μοναδικέ μου; Ό,τι θα έλεγε ένας άντρας: «Δεν αυτοθαυμάζομαι, βλέπω να είμαι ευπρεπής πριν βγώ έξω, μην πάω με …ανοιχτά μαγαζιά, …καλαισθησία είναι και όχι ναρκισισμός…» και τα τοιαύτα… Τώρα, εσύ αναγνώστα και κριτά, θα διαβάζεις όλα τούτα και θα νομίζεις ότι οι επιΘεωρήσεις το γύρισαν στο παραμύθι. Δεν θέλω να σε πιλατεύω, όμως με το παράδειγμα της εξιστόρησης των όντως αληθινών συμβάντων, όλα τούτα συμπυκνωμένα και συμβολικά είναι. Όπως ένα σύμβολο είναι όλη η ζωή μας (αιωνία σου η μνήμη, μεγάλε Καρλ). Θα το καταλαβαίνεις ότι και για να πιάσουμε το επίπεδο ζωής, την ποιότητα …(πάλι) ζωής, την καλαισθησία, την ευπρέπεια του περιβάλλοντος χώρου, …χρειαζόμαστε έναν τεράστιο καθρέφτη.
Για σκέψου ή ακόμα, αν θέλεις, διαλογίσου τούτο: Τα μάτια είναι το μόνο ανθρώπινο όργανο που δρα οριοθετικά και σε απόσταση. Από αυτά κι έξω το περιβάλλον, ως τις εσχατιές των ουράνιων σχηματισμών. Από αυτά και μέσα, …εμείς. Το Εγώ. Χρειαζόμαστε όμως έναν καθρέφτη για να δούμε τον εαυτό μας. Μεγάλη εφεύρεση το κάτοπτρον. Δεν λέμε: Να κρίνουμε τον εαυτό μας· αυτό γίνεται όταν κλείνουμε τα μάτια κι ανατρέχουμε στα πεπραγμένα μας. Παρελθόν. Το Παρόν φαίνεται και ρυθμίζεται από τα μάτια που μας κοιτάζουν, ας είναι και τα δικά μας μάτια, όταν καθρεφτιζόμαστε. Για να νιώσουμε, όμως, να καταλάβουμε πώς φαινόμαστε στους άλλους, πόσο μας πάει το πανί που φοράμε, πώς χορεύουμε, πώς χαμογελάμε, για να μπορέσουμε να τα ρυθμίσουμε ώστε να κοινωνούμε επιτυχώς, εκτός από τον καθρέφτη, ένα είναι το πιο δυνατό και αποτελεσματικό. Να εκτεθούμε (με την καλή έννοια). Έτσι θα βελτιωνόμαστε καθημερινά. Παρατηρώντας τις αντιδράσεις των άλλων όταν μας βλέπουν εμφανισιακώς και εν δράσει. Μέρα με τη μέρα, το άξεστο παιδάκι ανθρωπάκι γίνεται ευπρεπές ενήλικο, κοινωνικό όν, πολιτικόν ζώον που έλεγε και ο παππούς Αριστοτέλης. Αυτό σημαίνει Μέλλον για τον άνθρωπο· η εξέλιξή του σε Άνθρωπο. Ο έξυπνος άνθρωπος, το λοιπόν, «φοράει τα μάτια του άλλου» προσπαθώντας να μην εκτεθεί (με την κακή έννοια) βγαίνοντας με …ξεκούμπωτα μαγαζιά, ούτε με …ξετσίπωτα ήθη, ούτε με …καπνούρα και …βαβούρα. Μέρα με τη μέρα παρατηρώντας και με τις ανάλογες προσπάθειες, ανεβάζει την ποιότητα της ζωής του, πράγμα καλό …το κάλλιστο. Αρχίζει από το παιδάκι της πάνας και του γκιογκιού, να μετατρέπεται στον κύριο με το χαμόγελο και το παράστημα, στην κυρία με το μανικιούρ και τους καλούς τρόπους. Χρήσιμα όντα στην κοινωνία των ανθρώπων, Άνθρωποι που πραγματικά Ζουν ως καλοί κ’ αγαθοί (ωραίοι και καλοί, για να εξηγήσω την αρχαία ρήση).
Εσύ, τώρα, κατάλαβες ότι σου μιλώ για την πόλη της Μυτιλήνης και τα χωριά της Λέσβου, έτσι αητέ μου; Αυτή την ποιότητα ζωής πάμε να πιάσουμε, με το εμφανέστερο δείγμα την ευπρέπεια του χώρου, την καθαριότητα, την ευρυθμία των παρεχόμενων υπηρεσιών για τον Δημότη και τον επισκέπτη πελάτη μας. Εκτός από το κοίταγμα στον καθρέφτη, βλέπουμε τον τόπο μας και …τα χάλια μας με τα μάτια του ξένου, για να βελτιωνόμαστε. Αλλιώς, τι την θέλουμε τη Μικρή Ολλανδέζα που μας είπε τόσα και τόσα, βλέποντας τα καλά και τα στραβά μας; Τι στο καλό τον θέλει τον «Γιαπωνέζο» όλη η Ελλάδα, που όταν εκείνος φεύγει, εμείς αναρωτιώμαστε «τι είδε; Πώς μας είδε;» Για να δουμε… Έβαλε τα καλά του το νησί, εξανθρωπίστηκε ή ακόμα είναι με τις πάνες; Σε άλλα ναι, ομολογουμένως, δίνει μαθήματα, σε άλλα όμως, ακόμα πάνω στο γκιογκιό κάθεται …και παράγει.
Ίσως θα πρέπει να τα πούμε πιο πεζά, για τους εκτός του μοναδικού μου αναγνώστη. Όταν έχεις μια πόλη που είναι πύλη εισόδου στην Ε.Ε. (επάρατη ένωση) για τους Ανατολίτες και παρουσιάζεται σε χαμηλότερο επίπεδο από την Ανατολία… Όταν έχεις έναν χώρο που η ιστορία και ο πολιτισμός άφησαν τα σημάδια τους αλλά αυτά είναι σκεπασμένα με σκουπίδια, τζίφρες, αυτοκόλλητα και αδιαφορία… Όταν έχεις ένα νησί με ρείθρα δρόμων που επιεικώς ο «Γιαπωνέζος» θα τα χαρακτηρίσει αχούρια… Τι στο καλό μπορεί να μαρτυρά η Παιδεία σου και τι Παιδεία νομίζεις ότι έχουν τα …παιδία του τόπου; Τι αέρα θα τραβάνε τα ρουθούνια σου, αφού οι ανοιχτοί και μηδέποτε καθαριζόμενοι κάδοι ζέχνουν δίπλα στη στάση του λεωφορείου και μπροστά στα καρτοτηλέφωνα; Τι Υγεία ζητάς, όταν στην καθημερινότητά σου πορεύεσαι ανθυγιεινά; Τι θα πει …ο ιός του Έμπολα (που όπως λένε οι επιστήμονες, μεταλλάσσεται και θα ταξιδεύει με τον αέρα), όταν φτάσει στη Λέσβο; «Πω πω… φαγιάααα». Γιαυτό σου λέω, «φόρα τα μάτια του άλλου» ή, τέλος πάντων, βάλε πλαγίως έναν καθρέφτη, να τα βλέπεις σαν το πανόραμα της εποχής του Πάγκαλου (όχι του «μαζί», του παππού του). Σαν ξένα από ’σένα, αλλά τόσο κοντά σου. Αναγνώρισε το σκουπίδι που πέταξες και ξέρεις από ποιον πρέπει να ζητήσεις τα ρέστα. Αν βεβαίως, δεις εμένα να το πετάω, περιμένω τη σφαλιάρα σου, αλλιώς πάλι εσύ θα φταίς και γι αυτό. Μην διαμαρτύρεσαι που σου παίρνει ο γερανός το παρατημένο αμαξάκι (τι στο καλό το θέλεις, αφού ούτε γι ανταλακτικά δεν είναι, ούτε για …κμασ κάνει…;), ας πούμε ότι αυτό το συμμάζεμα είναι ένα δείγμα γραφής της νέας Δημοτικής Αρχής, για την επιδίωξη της Ποιότητας Ζωής. Βλέπε το πανόραμά σου κι αποστασιοποιήσου. Πες ότι βλέπεις ταυτοχρόνως και το Παρελθόν και το Μέλλον ως επακόλουθό του. Το Παρόν θα είναι οι φρέσκιες και πρωτότυπες πράξεις σου, που θα μας οδηγήσουν στη ποθούμενη ποιότητα. Σου τα λέει κάποιος που κι αυτός θέλει να πειστεί. Κάποιος που σε βλέπει στον καθρέφτη.
Προχτές ακόμα (ο λόγος το λέει) ανέλαβε η νέα διαχείριση στον Δήμο. Ορεξάτοι και δυναμικοί, μακάρι έτσι να συνεχίσουν. Προσωπικά, ο γράφων Σ.Ι., για πρώτη φορά είδα, μετά από φωτοσημείωμα σ’ αυτή τη στήλη, τόσο καθαρό το ρείθρο του δρόμου προς τα Τσαμάκια. Και αυτό το αναφέρω ως ελάχιστο δείγμα της προσπάθειας που ξεκίνησε. Εύγε! Μας μένει η ορθολογισμένη χωροθέτηση των κάδων, για την ασφάλεια των διερχόμενων και το κλείσιμό τους για την επίτευξη υγιεινότερης παρουσίας. Ακόμα και αυτό αναφέρεται ως δείγμα ανταπόκρισης, παρόλο που, όπως μαθαίνουμε, ο Δήμαρχος και οι αρμόδιοι Αντιδήμαρχοι …βλέπουν τον καθρέφτη τους να λειτουργεί πιο οργανωμένα, με τη βοήθεια ειδικών, ώστε να υπάρξουν βαθύτερες λύσεις.
Προχτές ακόμα (πραγματικά) ο Δήμαρχός μας, προβαίνοντας σε τομή προς την ποιότητα ζωής της πόλης, κατέθεσε αίτηση προς τους αρμόδιους ώστε να αλλάξουν χώρο πρόσδεσης τα πολεμικά με τη βαβούρα και την καπνούρα, που λέγαμε. Θα γίνει; Δεν θα γίνει; Καθρέφτης είπαμε, είναι, όχι φλυτζάνι, τι να σας πω; Το κακό είναι πως μας κακομαθαίνει κι εμείς θα έχουμε όλο και περισσότερες απαιτήσεις. Ε, γι αυτό το λόγο δεν ήθελαν οι τωρινοί Άρχοντες να εκλεγούν; Ξαναείπαμε, δεν φτάνουν τα αυτονόητα λειτουργικά. Με αυτά ο Δήμος θα γίνει παχύσαρκο μωρό, μα πάλι στο …θρόνο του θα κάθεται. Αυτό που μας χρειάζεται είναι να «φορέσει τα μάτια» του εξελιγμένου, του σοφού, έστω …της σοφής (μη μουγκρίζεις Λιόστρα), να σηκωθεί στα πόδια του, να πετάξει …στο χορό. Και για όλα τούτα δεν φτάνει ούτε η καλή θέληση των Αρχόντων, ούτε οι άοκνες προσπάθειες. Χρειάζονται και ειδικοί. Κάποτε πρέπει να το καταλάβουμε ότι δεν αξίζουν τον παρά μόνο τα χειροπιαστά πράγματα ή μάλλον, καλύτερα, τίποτα το χειροπιαστό δεν υλοποιείται χωρίς το άυλο, το αφηρημένο, το ονειρικό …αυτό που φαίνεται στον καθρέφτη του μυαλού. Άντε …να δούμε.
City Inspector
