Και ξαφνικά η Μυτιλήνη γέμισε μικρές “πισίνες” και η προκυμαία έγινε ένα μεγάλο λασπωμένο ποταμάκι. Κατολισθήσεις έγιναν στο δρόμο Μυτιλήνης – Καλλονής στο ύψος της Αρίσβης ενώ στη Μόρια όπως ήταν αναμενόμενο το ποτάμι παρέσυρε τα καμένα με τα σκουπίδια, τα ψοφίμια και τα πλαστικά να φτάνουν ως τη θάλασσα! Όλα αυτά με μια μπόρα και όχι ως συνέπειες κάποιου ακραίου καιρικού φαινομένου από αυτά που επισκέπτονται πλέον τη χώρα μας τα οποία πλέον κοστίζουν ανθρώπινες ζωές όπως είδαμε στην Καρδίτσα.
Στη Μόρια νο2 όπως πολύ εύκολα θα βαφτίζονταν από τους κατοίκους της το …Μαυροβούνι του Νότη Μηταράκη η κατάσταση ήταν σήμερα απελπιστική. Με τους κουβάδες οι άνθρωποι έβγαζαν τα νερά από τις σκηνές τους, παιδιά βουτηγμένα μέσα στα νερά ως τα γόνατα, ενώ οι εργαζόμενοι έτρεχαν να φτιάξουν αντιπλημμυρικές κατασκευές σε ένα έδαφος σαθρό όπως ακριβώς και η πολιτική που έχει ακολουθηθεί όλα αυτά τα χρόνια στο προσφυγικό.
Την ίδια στιγμή αξιοπρεπείς δομές κλείνουν. Δομές που στεγάζουν κόσμο με ασφάλεια και αξιοπρέπεια όπως ο Δημοτικός Καράς Τεπές και το ΠΙΚΠΑ.
“Θέλουμε τα νησιά μας πίσω” φώναζαν οι Μυτιληνιοί τον περασμένο Χειμώνα. “Θέλουμε πίσω τη ζωή μας” διαδηλώνοντας κατά χιλιάδες στους δρόμους. Κανείς δεν διαδήλωσε ποτέ για τα αντιπλημμυρικά έργα που δεν γίνονται, για τους δρόμους σκοτώστρες που αφήνουν τη ζωή τους δεκάδες παιδιά, για τα ποτάμια που μπαζώνονται, για τα δάση που καίγονται, για τα λύματα στη θάλασσα, για τα σκουπίδια σε αυτή τη βρώμικη πόλη.
Γιατί ο φταίχτης είναι έτοιμος. Κατασκευασμένος από καιρό, τρομαχτικός και ξένος.
Κάτω απ’ τις λάσπες όμως δεν σκεπάζονται οι ευθύνες. Κάποια στιγμή ο κόσμος θα ξυπνήσει, το αφήγημα θα αλλάξει και οι υπεύθυνοι θα αναζητηθούν και θα πληρώσουν.
Φωτογραφίες : Τέρπανδρος Πατσέλης, Μ. Παυλέλλης, MCAT,
