Ζούμε στην εποχή του παραλόγου. Και όποιος κάνει λογικές σκέψεις δύσκολα τον αντιλαμβάνονται οι πολλοί ίσως γιατί δεν τον καταλαβαίνουν. Παρόλα αυτά όσοι πιστεύουν αλλά και όσοι νομίζουν ότι υπάρχει προτεραιότητα στα θέματα και προβλήματα της χώρας για τη λύση τους και την εξυπηρέτηση των πολιτών στοχεύουν και εισηγούνται – αν μπορούν- μέτρα που θα επιτύχουν για την επιβίωση της κοινωνίας και μετά για την επιβίωση των κομμάτων.
Εμείς λοιπόν ακούμε το ανάποδο. Το παράλογο. Αυτό που εξυπηρετεί τους πολιτικούς και τους πολιτικάντηδες. Αυτό που συντηρεί, αναπτύσσει και βοηθά τα κόμματα και όχι την κοινωνία. Γιατί από αυτά που εισηγούνται οι ηγέτες των κομμάτων, οι μπροστάρηδες και οι κουμανταδόροι στα διάφορα συνέδρια, στις ομιλίες τους και στον κοινοβουλευτικό ακόμα έλεγχο από πλευράς αντιπολιτεύσεως, διακρίνουμε ότι όλα γίνονται για τα κόμματα και όχι για την κοινωνία.
Προγράμματα, προτάσεις, σκέψεις, κριτική και έλεγχος, όλα για τα κόμματα που λένε ότι εξυπηρετούν τους πολίτες αλλά η ουσία είναι κατά τη λαϊκή έκφραση «τα εμά εμά και στα εσά εμά». Όλα για μας και τα δικά σας πάλι για μας.
Τι προέχει λοιπόν σε αυτή την κοινωνία που αντιμετωπίζει προβλήματα οικονομίας, πολιτικής κρίσης και επικοινωνίας ακόμη; Είναι λογικό ή παράλογο οι 300 εθνοπατέρες της βουλής που λένε ότι ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία και λένε ότι είναι υπηρέτες του λαού, να εξυπηρετούν πρώτα τα κόμματα και στη συνέχεια, αν μπορούν, όσο μπορούν και όσο τους επιτρέπει η κατάσταση που επικρατεί σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο να βοηθήσουν και να εξυπηρετήσουν τον πολίτη; Να βοηθήσουν και να εξυπηρετήσουν την κοινωνία των πολιτών; Είναι δυνατόν ποτέ οι 300 να κουμαντάρουν τα δέκα εκατομμύρια αυτής της κοινωνίας και να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και να αναπτύσσουν τις πελατειακές σχέσεις και να ενισχύουν τις ομάδες και κλίκες συμφερόντων ζητώντας την ψήφο του λαού όταν έρχονται εκλογές ή φτιάχνοντας νόμους και τροπολογίες που εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα; Αν αυτό λέγεται δημοκρατία των πολιτών και δεν λέγεται δικτατορία της δημοκρατίας τότε ή εγώ έχω χάσει τας φρένας και δεν ξέρω τι λέω ή αυτοί που μας κουμαντάρουν μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου και δεν καταλαβαίνουμε.
Μετά το ψέμα κυριαρχεί και η γνωστή φράση του Γκαίμπελς ενισχύεται. «Λέγε, λέγε, λέγε ψέματα κάτι θα μείνει στο τέλος». Αυτό κάνουν οι πολιτικοί. Μας φλομώνουν στα ψέματα και μετά χρειάζεται να κάνουμε αποτοξίνωση για να φύγει από πάνω μας ότι έμεινε από την ψευδολογία των πολιτικών που γίνονται ηθοποιοί παίζοντας στο θέατρο του παραλόγου με το σκηνικό και με πρωταγωνιστές και κομπάρσους και με το παρασκήνιο με τους συμβουλάτορες και τους τεχνικούς που δεν φαίνονται. Και ο λαός τους ανέχεται, ίσως διότι τον αποπροσανατολίζουν έντεχνα, ίσως διότι τον ντοπάρουν με υποσχέσεις, ίσως γιατί ζητάει διέξοδο με κάποια αλλαγή και μπατάρει από τον έναν στον άλλον, ίσως ακόμη γιατί ακολουθεί το δρόμο του παραλογισμού και όχι της λογικής.
Πως είναι δυνατόν ο πολίτης να πιστεύει ότι θα γίνει εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας χωρίς τη σύμπραξη κομμάτων μια και χρειάζονται 180 βουλευτές για την εκλογή; (Λέμε ένα παράδειγμα). Και πως είναι δυνατόν από τη μια πλευρά (άλλο παράδειγμα) να πιστεύει αυτή η κοινωνία, αυτός ο λαός σε έναν ηγέτη αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν φυλάει τον σταυρό κατά την έναρξη των εργασιών της βουλής, δεν παντρεύεται με τους κανόνες της Εκκλησίας, δεν βαφτίζει το παιδί του γιατί είναι άθεος ή ανεξίθρησκος πιο κομψά, αλλά που ο ίδιος την άλλη μέρα επισκέπτεται το Άγιο Όρος και συζητά ή προσεύχεται με τους μοναχούς (άγνωστο) ή έχει επαφή με τον Πάπα στο Βατικανό την ίδια στιγμή που δεν πιστεύει όπως λέει ή όπως κάνει; Πότε λέει την αλήθεια και σε ποιους;
Από την άλλη πλευρά γιατί τα κόμματα, όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, έχουν προνομιακή μεταχείριση όσον αφορά τα δάνεια που παίρνουν από τις τράπεζες και που δεν τα πληρώνουν ή τα πληρώνουν καθυστερημένα χωρίς τόκους; Ενώ από την άλλη πλευρά και ο τελευταίος πολίτης που χρωστά στις τράπεζες ένα μικρό ποσό, είτε από δάνεια, είτε από πιστωτικές κάρτες, η τράπεζα, η οποιαδήποτε τράπεζα, του κάνει κατάσχεση και του παίρνει το σπίτι, το μαγαζί, το οικόπεδο όταν δεν έχει να πληρώσει ένα μηδαμινό ποσό; Ποιος κουμαντάρει λοιπόν αυτόν τον τόπο; Η κοινωνία ή τα κόμματα; Και αν πάμε και στο ιδεολογικό, στα βαθιά νερά, και κάνουμε μια ανάλυση ή μια βαθιά τομή στο τι εκπροσωπούν αυτά τα κόμματα και που στηρίζονται, τότε θα δούμε το βάθος το απύθμενο, το ψεύδος το ασύστολο και την βλακεία ή χαζομάρα καλύτερα των πολιτών, που ενώ τα βλέπουν, ενώ τα ακούνε, ούτε τους πολιτικούς κατηγορούνε, ούτε τα κόμματα και επιπλέον τους ανέχονται και τους ψηφίζουν. Τι θα πει συντηρητική παράταξη ή δεξιά παράταξη; Έχουμε ή δεν έχουμε συγκυβέρνηση συντηρητικών με σοσιαλιστές; Υπάρχει θέμα ιδεολογίας; Ασφαλώς όχι. Και οι πολίτες τι ψηφίζουν; Σοσιαλισμό, καπιταλισμό ή συγκυβέρνηση; Και εγώ σας λέω ότι είναι καλές οι συνεργασίες για το καλό του έθνους και της κοινωνίας. Αλλά τότε πως οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες μιλούν για σοσιαλισμό και καπιταλισμό αφού αγκαλιάζονται μεταξύ τους και συνεργάζονται; Και πως εξακολουθεί να πιστεύει ο πολίτης σε αυτές τις διαλυμένες ιδεολογίες;
Και πάμε και στην Αριστερά και στην πρόοδο όπως λέγεται. Από πού και ως που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερό κόμμα; Επειδή έβαλε μια ταμπέλα με ωραία χρώματα και λέγεται Αριστερά; Αφού η βάση, η δύναμη αυτού του κόμματος, ο κύριος κορμός είναι τα ρετάλια του ΠΑΣΟΚΙΚΟΥ Σοσιαλισμού; Και καλά παράλογο και όμως αληθινό- όπως λέμε- είναι η σύμπραξη σοσιαλιστών και συντηρητικών της συγκυβέρνησης. Αλλά εξωφρενικό και διαστημικό δεν είναι και το σενάριο της συνεργασίας σοσιαλιστών με την αριστερά; Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός της Αριστεράς υπήρξε και είναι πάντοτε ο σοσιαλισμός. Και αυτό το ξέρουν καλύτερα από όλους μας οι κομμουνιστές, οι οποίοι έπαθαν και είδαν πολλά και προτιμούν να λέγονται κομμουνιστές και να μην μετέχουν σε τέτοιες συμπαιγνίες που εξυπηρετούν όπως λένε οι άλλοι τη δημοκρατία της χώρας. Αν αυτό λέγεται δημοκρατία τότε εγώ έχω χάσει τας φρένας μου ή και πολλοί άλλοι σαν κι εμένα.
Και πέρα από όλα αυτά, εννοώ τα κόμματα και την κοινωνία, αυτή την εποχή του παραλογισμού τα νούμερα παίζουν τον πρώτο λόγο, όχι οι άνθρωποι. Ή για να είμαστε πιο σαφείς και οι άνθρωποι έγιναν νούμερα. Νούμερα για τον προϋπολογισμό, νούμερα και ποσοστά για την ανεργία, νούμερα για τις δημοσκοπήσεις, νούμερα για τους φοροφυγάδες, νούμερα για τα χαράτσια, νούμερα για μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και όλα αυτά τα καλλιέργησαν με σύστημα, οργάνωση και εξαιρετική μαεστρία τα κόμματα. Γιατί απασχολείται ο πολίτης με το πόσα παίρνει, πόσα δίνει και πόσα πληρώνει, γιατί απασχολείται ο ψηφοφόρος με το ποιος ανεβαίνει και ποιος κατεβαίνει με τις δημοσκοπήσεις, απασχολείται ο συνταξιούχος και ο μισθωτός με τα χρέη του στις τράπεζες και στην εφορία και οι 300 της βουλής, λιγότεροι ή περισσότεροι, περνούν μια τροπολογία τη νύχτα, που δεν την παίρνουν χαμπάρι οι περισσότεροι βουλευτές και εξυπηρετούνται οι πολυεθνικές, οι ομάδες συμφερόντων, οι ημέτεροι ή οι κερδοσκόποι του συστήματος και ο λαός αποπροσανατολίζεται και δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά, γιατί γίνονται με τέχνη και μαεστρία από την κυβέρνηση, με πονηρία και συνεργασία από την αντιπολίτευση και με το μικρό ή μεγάλο συμφέρον των άλλων κομμάτων που βρίσκουν την ευκαιρία να λένε πολλά και διάφορα με τις επερωτήσεις και τις ομιλίες στη βουλή και με μοναδικό σκοπό να συσπειρώσουν το κόμμα και όχι να σώσουν την κοινωνία. Όσοι έχουν την τόλμη, τη γοητεία και τον πατριωτισμό ας μελετήσουν αυτά που γράφουμε εμείς και άλλοι διάφοροι στα μέσα επικοινωνίας και ας διακρίνουν αν μπορούν και όσο μπορούν τις λογικές σκέψεις στην παράλογη εποχή μας. Το τι θα κάνουν αργότερα είναι άλλο θέμα.
Ε.Ε.Γ.
