Πριν από μερικά χρόνια αποφάσισα να αναστηλώσω το πατρικό της μητέρας μου στην Αγία Παρασκευή. Πέτρινο σπίτι, που το έχτισε ο προπάππος μου, το σεβάστηκα και συντήρησα όλα τα αρχιτεκτονικά και δομικά στοιχεία που έχει «η Κιβωτός μου»- όπως το αποκαλώ. Όμως –φευ!- έκανα ένα σφάλμα: την ηλεκτροδότηση του κτηρίου. Επειδή η μητέρα μου το είχε εγκαταλείψει από την δεκαετία του 1960 για να εγκατασταθεί στην Μυτιλήνη , το σπίτι είχε μείνει χωρίς ηλεκτροδότηση. Και ήρθα εγώ, ο αφελής, για να «βάλω ρεύμα». Αποτέλεσμα : το χαράτσι της ΔΕΗ για ένα σπίτι όπου η ηλεκτροδότηση χρησιμοποιείται ένα μήνα τον χρόνο και τώρα η διαπίστωση ότι «μπορείς να ζήσεις και χωρίς ενέργεια, με τη λάμπα που ανάβαμε παλιά».
Ο αφελής, πίστευα πως ο ηλεκτρισμός είναι απαραίτητος στις μέρες μας. Όσο και το νερό! Μα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, όπως μου διαμήνυσε βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, την μέρα που προσερχόμουν ως έντιμος φορολογούμενος πολίτης για να πληρώσω τον λογαριασμό του ρεύματος, που για άλλη μία φορά ήταν προσαυξημένος λόγω της έκτακτης εισφοράς. Διπλό το πλήγμα: στην τσέπη μου και στην λογική μου. Έτσι επιστρέφω στις παλιές, καλές μέρες.
Στα μισά της σκάλας που οδηγεί από το καθιστικό στον πάνω όροφο με το χαγιάτι και τα υπνοδωμάτια, είναι καρφωμένο στον τοίχο ένα γύψινο γυναικείο κεφάλι, ο λυχνοστάτης. Το πάνω μέρος είναι πλατύ και αρκετά φαρδύ. Εκεί πάνω έβαζε η γιαγιά τη λάμπα πετρελαίου. Την καλή, που άναβε αραιά και που. Είχε κι άλλη μια, που το λαμπόγυαλο μαύριζε συνέχεια από την καθημερινή χρήση. Αυτή την έβαζε στο κουζινάκι, πάνω από το γείσο του τζακιού .
Ο λυχνοστάτης σώθηκε μέσα στα χρόνια, μαζί και η καλή λάμπα. Την άλλη την έχω δίχως λαμπόγυαλο. Μα είναι ώρα να ψάξω στην αγορά. Κάπου θα βρω. Χρειάζομαι και φυτίλι. Και τέτοιο βρίσκεις. Ευτυχώς σώθηκε και το μαγκάλι, όπου η γιαγιά Μαριάνθη άναβε την πυρήνα για ζεστασιά τον χειμώνα. Έτσι απλά «καταργείται» και το aircondition. Το μόνο που θα πρέπει να αναζητήσω είναι ένα φανάρι , όπως αυτό που κρεμόταν στο κατώι, κι όπου τότε φυλούσαν τα λιγοστά τρόφιμα που χρειαζόταν η οικογένεια. Έτσι θα καταργήσω και το ψυγείο. Όσο για το καλοκαίρι, δροσερό καρπούζι μέσα από το πηγάδι και νερό γάργαρο στο λαγήνι. Όπως εκείνα τα χρόνια.
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, θα χρειαστώ 2 Ευρώ για το φυτίλι, 3 Ευρώ για φωτιστικό πετρέλαιο, άλλα 10 Ευρώ για λαμπόγυαλο, πέντε ευρώ για λαγήνι και το πολύ ένα εικοσάρικο για φανάρι (που θα το χρυσοπληρώσω επειδή είναι … ρετρό). Με άλλα λόγια, το πολύ με 40 Ευρώ –δαπάνη άπαξ- θα έχω φως, θέρμανση, φύλαξη τροφίμων και δροσερό νερό . Και το κυριότερο, δεν θα έχω πλέον ανάγκη την ηλεκτροδότηση, που δεν είναι – σύμφωνα με τον κυβερνητικό βουλευτή – αναγκαίο αγαθό. Ούτε θα είμαι υπόχρεος για το χαράτσι.
Με αυτόν τον απλό τρόπο, βελτιώνω τα οικονομικά της οικογένειας και ανοίγω νέους δρόμους επιστρέφοντας με νοσταλγία στο παρελθόν. Ή μήπως στο μέλλον;
