Η Μαίρη Παναγιώτου γεννήθηκε στο χωριό Άγναντη Φθιώτιδος στις 12 Απρίλη 1950 και ζει μόνιμα στο Χαλάνδρι Αττικής. Εργάστηκε δεκαπέντε χρόνια ως δασκάλα Αγγλικής γλώσσας και ασχολείται με την Αρχαία Κλασική Γραμματεία.
Ανήκει στη γενιά που γαλουχήθηκε μέσα στους πολλούς εκσυγχρονισμούς της μεταπολεμικής περιόδου, που οδήγησαν με γρήγορους ρυθμούς την κοινωνία στον καταναλωτισμό, ωστόσο η ίδια ακούγοντας την προτροπή του πατέρα της, αντιστάθηκε πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα.
Έχει ξεχωρίσει για τον τρόπο γραφής αλλά και για το περιεχόμενο των βιβλίων της, καθώς πραγματεύεται θέματα που αγγίζουν ευαίσθητες πτυχές της κοινωνίας μας, εμβαθύνοντας στον ψυχισμό των χαρακτήρων και δίνοντας στο τέλος μια νότα αισιοδοξίας καθώς όλα θα πάρουν το δρόμο τους, αρκεί να πιστέψουμε και να δουλέψουμε πάνω σε αυτό, μα πρωτίστως φροντίζοντας να καλλιεργήσουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας.
-Πως συνέβη και ασχοληθήκατε με τη συγγραφή; Ποια ιδιαίτερη ανάγκη δική σας κάλυψε;
Ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση. Από παιδί διάβαζα πάρα πολύ χωρίς να συνειδητοποιώ ακριβώς γιατί αφιέρωνα περισσότερο χρόνο στο διάβασμα παρά στο παιχνίδι με τις φίλες μου. Τελειώνοντας το Λύκειο, ζήτησα απ’ τους γονείς μου να μάθω τυφλό σύστημα γραφομηχανής και ούτε τότε συνειδητοποίησα το μέλλον μου ως συγγραφέας παρ’ ότι είχα την τάση να γράφω τις σκέψεις μου.
Πολύ αργότερα κι όταν είχα συλλέξει πάμπολλες γνώσεις και η πείρα της ζωής ξεχείλιζε, αποφάσισα να γράψω όσα θα ήθελα να πω στην κοινωνία και να επικοινωνήσω γραπτά με τους συνανθρώπους μου.
-Έχετε γράψει επτά βιβλία, ωστόσο οκτώ έχουν κυκλοφορήσει συμπεριλαμβανομένης και της ιδιωτικής έκδοσης του «Πρόγονοι κι απόγονοι». Τι σας έχει αφήσει το καθένα από αυτά;
Πολλά πράγματα. Πρώτον γέμισα η ίδια περισσότερες γνώσεις, ειδικά όταν έκανα έρευνα για να βεβαιώσω την απόλυτη αλήθεια προκειμένου να τη γράψω. Δεύτερον, πληρώθηκα χαρά όταν έβλεπα τους αναγνώστες μου να απολαμβάνουν τα βιβλία μου και να ζητούν επίμονα να μάθουν πότε θα κυκλοφορήσει το νέο μου πόνημα.
Αλλά πραγματική ευτυχία ένιωθα όταν με διαβεβαίωναν πώς όσα είχα γράψει τους είχαν φανεί χρήσιμα εφόσον είχαν εμπλουτιστεί με γνώσεις, είχαν ψυχαγωγηθεί, είχαν βρει λύσεις σε κάτι που τους απασχολούσε.
-Ξεχωρίζετε κάποιο; Ή ας το θέσω διαφορετικά, έχει κάποιο βιβλίο ιδιαίτερη σημασία για σας, επειδή γράφηκε- πιθανώς- σε συγκεκριμένη περίοδο της ζωής σας;
Όλα τα πονήματά μου έχουν γραφτεί σε συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, κι επομένως το κάθε ένα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
«Το υιοθετημένο παιδί ας ψάξει για τους φυσικούς γονείς του, γιατρεύονται καλύτερα έτσι οι πληγές του.
-Το τελευταίο σας βιβλίο, «Για μια καλύτερη ζωή», θίγει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα αυτό της υιοθεσίας. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό;
Βεβαίως εμπεριέχει μέσα από πολλά άλλα θέματα και αυτό της υιοθεσίας. Πιστεύω πως η μάνα της καρδιάς είναι αξιολογότερη απ’ τη φυσική, χωρίς να υποτιμώ τη θέση της φυσικής αλλά ήθελα να αναλύσω το δέσιμο της θετής μάνας με την κόρη και τις αγωνίες που την ταλανίζουν για την καταγωγή και τα ιδιαίτερα κληρονομικά χαρακτηριστικά του παιδιού. Πώς εκπληρώνονται οι ανάγκες των δύο μερών και πώς σκέπτεται το ίδιο το παιδί όταν ενηλικιωθεί. Πώς δηλαδή ανταποδίδει την αγάπη του στους θετούς γονείς.
-Ποια πλευρά παρουσιάζεται με μεγαλύτερη συμπάθεια, θα λέγατε; Αυτή της μητέρας ή του παιδιού; Πως προσεγγίζετε τα βιώματα και τις δυσκολίες και των δυο χαρακτήρων;
Δεν έχω περισσότερη συμπάθεια προς καμία πλευρά. Αυτά που γράφω είναι κατόπιν μελέτης κι επομένως καταγράφω τις ανάγκες και των δύο, όπως ακριβώς έχουν.
Μίλησα με ψυχολόγους και διάβασα διάφορα Ελληνικά και ξένα βιβλία πάνω στο θέμα. Ενημερώθηκα επιπλέον και για τα σχετικά ιδρύματα παρατημένων παιδιών.
–Φαντάζομαι πως το αιώνιο ερώτημα σε μια πράξη υιοθεσίας είναι αν και πότε επιλέγουμε να αποκαλύψουμε την αλήθεια στο παιδί. Εξάλλου ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι πάντοτε αυτό. Τι πιστεύετε εσείς;
Το παιδί πρέπει να μάθει κάποια κατάλληλη ώρα την αλήθεια και αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Π. χ. πόσο μικρό έχει υιοθετηθεί, πόσο καλές είναι οι σχέσεις με τους θετούς γονείς, πόσο κατόρθωσαν να του εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και απ’ τους ίδιους τους γονείς φυσικά εάν γνωρίζουν την καταγωγή του, εάν και οι ίδιοι πλέουν σε αχαρτογράφητα θολά νερά, ακόμη και απ’ τη μόρφωση των γονιών. Αλλά σίγουρα πρέπει το παιδί, εάν επιθυμεί να ψάξει για τους φυσικούς γονείς του, να βοηθηθεί να το κάνει και να αποφασίσει το ίδιο τι ακριβώς θέλει. Έτσι πιστεύω πως γιατρεύονται καλύτερα οι πληγές του.
-Μπορούν τα παιδιά που υιοθετήθηκαν να έχουν επαφή ή σχέση αργότερα με τους ή το φυσικό γονιό; Και αν ναι υπό ποιες προϋποθέσεις;
Αυτό εξαρτάται απ’ τα ίδια τα παιδιά, εγώ την άποψή μου σας την γράφω στο βιβλίο και δεν θα ήθελα τώρα να αποκαλύψω τα πάντα εδώ.
-Εάν το παιδί υιοθετηθεί σε μεγαλύτερη σχετικά ηλικία, που σημαίνει ότι έχει έντονα βιώματα από την πρότερη ζωή του, μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του απρόσκοπτα χωρίς να «βαραίνει» το παρελθόν στον ψυχισμό του;
Τα πάντα βαραίνουν στην ζωή τους καθενός μας, όλα όσα ζήσαμε σαν παιδιά τα θυμόμαστε, άλλα ευχάριστα κι άλλα δυσάρεστα. Σε ένα υιοθετημένο παιδί που γνωρίζει τους φυσικούς γονείς, είναι λίγο χειρότερα διότι είναι δυσκολότερο να αφεθεί να απαιτήσει π.χ. απ’ τους θετούς γονείς, όπως απαιτεί κάθε παιδί στους φυσικούς γονείς. Ίσως να αισθάνεται πως τους είναι υποχρεωμένο για τα αγαθά που του προσφέρουν.
-Πότε γράφετε συνήθως; Τι σας εμπνέει γενικά;
Εγώ γράφω συνήθως από το απόγευμα και μετά όταν τελειώνω με την καθημερινότητα και αφοσιώνομαι στην πνευματική εργασία. Συνήθως κάνω μια συνεδρία με τον εσωτερικό μου κόσμο και αφήνομαι στην γραφή με απόλυτο τρόπο.
«Τα ανθρώπινα συναισθήματα με κεντρίζουν, αλλά η ίδια η ζωή μας οδηγεί έτσι κι αλλιώς πάρα κάτω»
-Πως θα χαρακτηρίζατε τη θεματολογία των κειμένων σας;
Η θεματολογία μου έχει κοινωνικό περιεχόμενο το οποίο σχετίζεται με όλα τα λαογραφικά, παραδοσιακά, ιστορικά, πολεμικά γεγονότα που διαδραματίζονται την συγκεκριμένη εποχή που ζει ο κάθε μυθιστορηματικός μου ήρωας. Είναι πάντοτε ανθρωποκεντρική γραφή
-Συχνά σε κείμενά σας αναφέρεστε στη δύναμη των συναισθημάτων και στη νομοτέλεια της ίδιας της ζωής. Είναι κάτι που σας κεντρίζει το ενδιαφέρον ή είναι απλά μια στάση ζωής;
Τα ανθρώπινα συναισθήματα με ενδιαφέρουν διότι μέσα απ’ αυτά ζούμε και ενεργούμε, αλλά η ίδια η ζωή μας οδηγεί παρακάτω κι αυτό μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Πού θα μας φτάσει άραγε; Αυτό είναι για μένα το ζητούμενο και φυσικά το παλεύω.
-Υπάρχει κάτι που ετοιμάζετε αυτό το διάστημα, να περιμένουμε κάτι σύντομα;
Βεβαίως ετοιμάζω κάτι καινούριο, άλλωστε αυτό είναι η ανάγκη της δικής μου ψυχής, ελπίζοντας να ικανοποιώ και μερικές απ’ τις ανάγκες της ψυχής των αναγνωστών μου.
–Τι ονειρεύεστε; Τι προσδοκάτε για το μέλλον;
Ονειρεύομαι μια τελειότερη κοινωνία, όχι απολύτως τέλεια διότι θα ήταν βαρετή.
Σίγουρα θα επιθυμούσα βεβαίως να διαβάζει περισσότερο, να ενημερώνεται σωστά και να είναι δεκτική μόνο στα καλά.
Ξέρετε, η Ευφυΐα είναι δώρο της Φύσης στον άνθρωπο αρκεί ο ίδιος να την μετατρέπει σε εξυπνάδα κι όχι σε πονηριά, βάζοντάς την υπηρέτη των καλών του συμφερόντων.
