Δημήτρης Σουρλάγκας επιχειρηματίας
Μπορεί να μην συνέχισε την δραστηριότητα του πατέρα του με το ιστορικό εργοστάσιο βυρσοδεψίας στο Πέραμα της Γέρας (που ήταν και το μεγαλύτερο των Βαλκανίων), κατόρθωσε όμως να στήσει από πολύ νέος μια «βιομηχανία» καταστημάτων εστίασης και αναψυχής που η επιτυχία τους -εφόσον συνδυάζονταν με το όνομα του- ήταν δεδομένη. Το όνομα του Δημήτρη Σουρλάγκα έχει ταυτιστεί όχι μόνο με το Marush, αλλά γενικότερα με τη νυχτερινή διασκέδαση της πόλης, αφού για περισσότερο από δυο δεκαετίες συμβάλλει με επιτυχία στο να περνάμε καλά. Πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος έχει κάτι νέο να μας προσφέρει ανεβάζοντας το κέφι στα ύψη. Η φιλική διάθεση, η φιλοξενία και η διασκέδαση που μας προσφέρει το Marush, μας κάνουν να το αγαπάμε όλα αυτά τα χρόνια και σε πολύ μεγάλο βαθμό το οφείλουμε σ’ εκείνον.
Σήμερα τον φιλοξενούμε στις σελίδες μας και μας ανοίγει την καρδιά του μέσα από τις εμπειρίες και την πολυετή δουλειά του στο δύσκολο χώρο της νυχτερινής διασκέδασης.
Ε: Δημήτρη, είσαι πάνω από 20 χρόνια στο χώρο των μπαρ και της νυχτερινής διασκέδασης. Πώς πρωτοξεκίνησε η ιδέα να ασχοληθείς με αυτήν τη δουλειά; (Αν δεν κάνω λάθος, οι σπουδές σου σε προόριζαν προφανώς για κάτι άλλο).
Ναι ποιός το περίμενε!! Γυρνώντας από το Λονδίνο όπου σπούδασα BusinessStudies στο SouthBankUniversity με κατεύθυνση InternationalBusinessandFinance, βρήκα μια κατάσταση διαφορετική από αυτή που είχα στο μυαλό μου. Μόλις είχε κλείσει το εργοστάσιο του πατέρα μου το οποίο ήταν μια οικογενειακή επιχείρηση (μην ξεχνάμε ότι ήταν το μεγαλύτερο και το πιο σύγχρονο των Βαλκανίων στην εποχή του, από το 1833). Έπρεπε λοιπόν να αποφασίσω για το πώς θα δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά προκειμένου να σταθώ στα πόδια μου. Παρουσιάστηκα στο στρατό και άρχισα να σκέφτομαι το μέλλον μου. Το μόνο που δεν είχα σκεφτεί ήταν να ασχοληθώ με τη νύχτα! Τότε λοιπόν έριξε την ιδέα ο παιδικός και καλός μου φίλος Αντώνης Γκιγκιλίνης. Στην αρχή ήμουν διστακτικός γιατί δεν γνώριζα το αντικείμενο και το έβαλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το οποίο σαν ιδέα άρχιζε να ωριμάζει, ενώ από την άλλη ο φίλος μου ο Αντώνης με τον ενθουσιασμό του με έπεισε.
Έτσι ξεκινήσαμε επιχειρηματικά με το Quebracho.
Ο Αντώνης, ο ξάδελφος μου ο Δημήτρης ο Αβαγιανός και εγώ. Και βέβαια για την εποχή εκείνη κάναμε ένα πρωτοποριακό κλαμπ που όλοι το θυμούνται. Ήταν ένα παλιό και μεγάλο βυρσοδεψείο που είχε χωρητικότητα πάνω από 2.000 άτομα και ήταν γεμάτο κάθε μέρα. Συνέχισα αν θες το αντικείμενο του πατέρα μου σε μια άλλη διάσταση!! Πέσαμε λοιπόν στα βαθιά και κολυμπήσαμε …
Ε: Το Marush ήταν όνειρο ζωής; Ποιοι ήταν οι συνεργάτες σου όταν ξεκίνησες; Το όνομα του μαγαζιού έχει αναφορά σε κάτι ή επιλέχτηκε τυχαία;
Το όνομα του μαγαζιού, μας το έδωσε ένας φίλος από το Λονδίνο, ο Σαρίφης Μαρούς, ο οποίος είχε ομώνυμο μαγαζί και στο Λονδίνο. Όνειρο ζωής δεν ήταν, αλλά ήταν ανάγκη την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου και επειδή είχα ήδη μπει στο χώρο είπα να το τολμήσω και με ένα μαγαζί στην Προκυμαία ..
Το Δεκέμβριο λοιπόν του 1994 ανοίξαμε το Marush, παραμονή Χριστουγέννων. Είχαμε πουλήσει το Quebracho τότε και αποφασίσαμε να πάμε στην προκυμαία. Η επιλογή του χώρου ήταν τυχαία. Βρήκαμε το μαγαζί που ήταν παλιά βενζινάδικο και ήταν διαθέσιμο εκείνη την περίοδο. Βασικά στα σχέδια μου ήταν να κάνω ένα «rockn’rollcafe» στη Μυτιλήνη και μετά από το Quebrachoήταν στις επιδιώξεις μας να συνεχίσουμε με ένα άλλο βραδινό μαγαζί. Είδα το χώρο και αμέσως μου καρφώθηκε η ιδέα. Συνεργάτης μου και σε αυτή τη «βουτιά» ήταν ο Δημήτρης Αβαγιανός. Έτσι το προχωρήσαμε χωρίς να είμαστε σίγουροι για το πώς θα πάει …
Ε: Σήμερα και μετά από 23 χρόνια γιατί πιστεύεις ότι πέτυχε αυτή η συνταγή;
Η συνταγή πέτυχε 100% κι αυτό συνέβη για έναν και μόνο λόγο. Γιατί μέσα σε όλη αυτήν την καλοστημένη δράση που στήσαμε από την αρχή κατορθώναμε και κατορθώνουμε ακόμη να περνάμε καλά. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία γιατί τη δική σου τη διάθεση την περνάς αυτόματα στον πελάτη που έρχεται για να εκτονωθεί από τη δύσκολη καθημερινότητά του. Μέχρι σήμερα λοιπόν στέκομαι στο ίδιο πόστο γιατί περνάω καλά. Αν σταματήσω να περνώ καλά, θα πουλήσω την επιχείρηση.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια είναι μοναδικές οι στιγμές που φίλοι που έρχονταν από τα πρώτα χρόνια του Marushνα έρχονται σήμερα κάθε Κυριακή με τα παιδιά τους .Εκεί καταλαβαίνω κι εγώ πώς έχουν περάσει τα χρόνια….
Ε : Μίλησέ μας για πρόσωπα που πέρασαν από το Marush και έδωσαν με κάποιο τρόπο το στίγμα τους. Ποιο στιγμιότυπο, σοβαρό, σημαντικό ή ευτράπελο θα ήθελες να μας διηγηθείς;
Τι να πρωτοθυμηθώ από το Marush;
Γερμανού, Μουρατίδης, Μενεγάκη, Βέγκας και πολλοί άλλοι της νύχτας και του κόσμου της μουσικής, αρκετοί σελέμπριτις έχουν περάσει από μας. Εκατοντάδες επώνυμοι έχουν επισκεφθεί το Marush, έχουν διασκεδάσει στο χώρο του και έχουν παίξει μουσική στα decks. Δεκάδες είναι εκείνοι που εργάστηκαν και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους με στόχο να πάει καλά η δουλειά. Αυτός όμως που μου έχει μείνει και που με έχει στηρίξει ήταν ο «κάβας». Μέχρι που πια δεν μπορούσε να δουλέψει, ήταν εκεί. Ο Γιώργος Παλαμούτσης με τ’ όνομα.
Ε: Ποια στιγμή θα έλεγες ότι υπήρξε καθοριστική για το Marush;
Κάπου στα μισά χρόνια λειτουργίας του Marush και ψάχνοντας για νέους δρόμους δραστηριοτήτων, μας έκαναν μια πρόταση να αγοράσουν το MARUSH εκείνοι που είχαν το Congas στο Μόλυβο. Αν και μας άρεσε αρχικά σαν ιδέα, μια μέρα πριν υπογράψουμε καταλάβαμε ότι είμαστε τόσο συναισθηματικά δεμένοι με το Marush που δεν θέλαμε να το αφήσουμε κι έτσι και έγινε. Παραμείναμε στο στέκι μας γιατί το θέλαμε και δεν αναζητήσαμε νέες διεξόδους γιατί ήμασταν ευχαριστημένοι με αυτό που είχαμε.
Ε. Θεωρείς ότι σήμερα το Marushείναι στέκι;
Πάντα ήταν στέκι γιατί όλοι οι θαμώνες ήταν φίλοι. Όλους μέχρι σήμερα τους ξέρουμε με τα μικρά τους ονόματα. Το Marushείναι ένα στέκι που απευθύνεται σε ένα κοινό από 18 μέχρι 30 ετών. Βέβαια θα βρεις και μεγαλύτερους εκεί γιατί είναι φίλοι που επιμένουν παραδοσιακά να πηγαίνουν στα στέκια, ενώ ας μην ξεχνάμε ότι ο χαρακτήρας που έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια είναι απλά ένα «meetingpoint».
Ε. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι σ’ αυτή τη δουλειά; Το έχεις μετανιώσει ποτέ ως τώρα;
Είναι ψυχολογικά δύσκολο και τρελά ψυχοφθόρο και πρέπει να δίνεις την ψυχή σου σ’ αυτό. Και βέβαια υπάρχουν στιγμές που μετανιώνεις, αλλά σε κρατάει η επαφή σου με το αντικείμενο που τελικά το αγαπάς και δεν το αφήνεις. Αν δεν πιάνεις τον σφυγμό του κάθε πελάτη, αν δεν νιώθεις ότι θες να τον ευχαριστήσεις δεν μπορείς να μείνεις σ’ αυτήν τη δουλειά…
Ε: Τα δυο τελευταία καλοκαίρια είδαμε ότι το Marush έγινε και καλοκαιρινό, στο χώρο της πλαζ του ΕΟΤ και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Σκοπεύεις να το συνεχίσεις έτσι ή έχεις κάποια άλλα σχέδια για φέτος;
Το projectτης πλαζ ήταν κι αυτό ιδέα της στιγμής! Φαίνεται ότι με τις γρήγορες ιδέες τα πάω καλά!! Πολλά χρόνια λοιπόν σκεφτόμασταν ότι το καλοκαίρι δεν είναι εφικτό να κρατάς τον κόσμο σε κλειστά μαγαζιά και ούτε καν στην Προκυμαία.
Έπρεπε να βρούμε μια λύση εναλλακτική για αυτούς που θα ήθελαν να κυκλοφορήσουν με τα πόδια μέσα στην πόλη και να μπορούν να διασκεδάσουν χωρίς να πρέπει να μετακινηθούν με μεταφορικό μέσο. Έτσι προέκυψε η πλαζ που και μέσα στην πόλη είναι και μπορούν τόσο εκείνοι που ζουν εδώ όσο και οι τουρίστες να κάνουν το μπάνιο τους αλλά να έχουν και τη βραδινή τους διασκέδαση.
Ε:Είσαι ένας άνθρωπος που έχεις αντιληφθεί τόσο μέσα από την επιχειρηματική σου δράση όσο και από τις σπουδές σου τι είναι εκείνο που μας κρατάει πίσω από τον χάρτη της ευημερίας. Τουριστικά πού θα ‘λεγες ότι βρισκόμαστε σαν νησί;
Ο τουρισμός πλέον μόνο προς τα πάνω μπορεί να πάει γιατί είμαστε ανταγωνιστικοί και γιατί μας βοηθά η Τουρκία πάρα πολύ, ιδιαίτερα ως οικονομική ένεση τους μήνες που δεν υπάρχει κίνηση στο νησί.
Αυτό που θα έπρεπε να έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια, είναι οι συγκοινωνίες, η σωστή διαμόρφωση των παραλιών και το κυριότερο ….να αλλάξουμε μυαλά! Αν αυτά τα τρία πράγματα αλλάξουν, όλα τα υπόλοιπα θα μπουν στη σωστή τους θέση και θα λειτουργήσουν προς όφελος όλων.
