Ένα συγκινητικό κείμενο αλιεύσαμε από το προσωπικό προφίλ του Παναγιώτη Κουτσκουδή…
Ο ντουσεμές τραβά την ανηφόρα στρώνοντας χαλί τις άσπρες πέτρες ανάμεσα στα σπίτια του μαχαλά. Τα πετρόχτιστα ντουβάρια, γυμνά, ασοβάτιστα, φανερώνουν την παλιά μαστόρικη τοιχοποιία. Όλο το κάδρο μαρτυρά την ακαταμάχητη γοητεία της άσπρης πέτρας, που την τονίζουν πιότερο τα άλικα στίγματα που πιτσιλίζουν τον φθινοπωρινό καμβά. Ο κρουνός, τα κεραμίδια κι οι νεμέδες κι αυτά τα μαραμένα φύλλα του πεντάφυλλου που σου στραγγίζουν την καρδιά…
Η εικόνα μού φέρνει στο νου μια χαίνουσα λαβωματιά που σταλάζει αίμα πάνω στο χιόνι και μοιραία τους στίχους του Φώτη Αγγουλέ:
Μέσα στο κάτασπρο χιόνι
μια ματωμένη γραμμή το δρόμο μάς δείχνει.
Κι ας ρίχνει σκοτάδι τριγύρω η νύχτα, ας ρίχνει…
Ακολουθούμε πιστά τα ματωμένα σας ίχνη.
(φωτογραφία Angeliki Armatolou)
