Ανάμεσα στην πυκνή τροπική βλάστηση και τα απέραντα λιβάδια μια ομάδα εργατών, που τα πρόσωπά τους είναι σκεπασμένα από τη σκόνη, δουλεύουν με προσήλωση, βάζοντας τις «τελευταίες πινελιές» σε ένα έργο ζωής. Ολοκληρώνονται οι εργασίες στο Στάδιο «JuanRamonBreveVargas», το μεγαλύτερο αθλητικό κέντρο εκτός της πρωτεύουσας και όσοι συμμετέχουν στις εργασίες το έχουν πάρει προσωπικά.
Γιατί η κωμόπολη Χουτικάλπα, στην Ονδούρα, δεν είναι το μέρος που θα έλεγες πως θα περίμενες να συναντήσεις ένα σύγχρονο στάδιο 20.000 θέσεων. Η Χουτικάλπα είναι μια αγροτική κωμόπολη, που ζει από την εκτροφή αγελάδων και τις μονάδες επεξεργασίας γάλακτος. Τι συνέβη λοιπόν και ξαφνικά αποκτά ένα στάδιο; Ο άνθρωπος που μπορεί να δώσει την απάντηση ονομάζεται Αλμπέρτο Γκαούτσι. Είναι ένας φραγκισκανός παπάς, από τη Μάλτα. Όλοι τον φωνάζουν «Πατέρα Αλμπέρτο».
Η Ονδούρα έχει τεράστιο πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Εδώ και δεκαετίες γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για την αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά καμία ουσιαστική λύση δεν έχει βρεθεί. Όλοι αναγνωρίζουν πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα. Κανέναςδενείχεσοβαρήπρόταση. ΟπατέραςΑλμπέρτοσκέφτηκεπρακτικά. Για να αποτρέψουμε τα παιδιά μας από την παγίδα των ναρκωτικών, θα τα στρέψουμε στον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Ποδοσφαιριστής στα νιάτα του, μανιώδης καπνιστής σήμερα, ο πατέρας Αλμπέρτο πήρε την πρωτοβουλία για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου σταδίου στην Χουτικάλπα και σήμερα βλέπει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.
«Έπρεπε να έβλεπες τι γινόταν όταν η Ονδούρα προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Όλοι στην Χουτικάλπα είχαν βγει στους δρόμους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν και πολλά για τα οποία μπορούν να υπερηφανεύονται. Επιτέλους εκείνη την μέρα όλοι γελούσαν και ήταν περήφανοι», λέει ο πατέρας Αλμπέρτο.
Με την ευκαιρία του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία, ο φραγκισκανός ιερωμένος θέλει να μαζέψει τους νέους στο στάδιο. Μακριά από τις συμμορίες, τα ναρκωτικά, τη βία. «Το στάδιο είναι ένα μέρος όπου μπορεί να συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια, για να παρακολουθήσει διάφορες εκδηλώσεις – αθλητικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές. Θα έχουν όλοι μια κοινή στέγη», λέει ο πατέρας Αλμπέρτο.
Σε ένα από τα γυμνάσια της Χουτικάλπα, ο 15χρονος Σέμπε παίζει μπάλα με τους φίλους τους. «Είναι εύκολο να πέσεις στην κοκαΐνη και την μαριχουάνα εδώ», λέει. «Και το αλκοόλ είναι εύκολο. Έχω δει πολλούς που άρχισαν νωρίς τα ναρκωτικά». Ο Σέμπε πιστεύει ότι το στάδιο που χτίζεται με πρωτοβουλία του πατέρα Αλμπέρτο θα είναι κατάλληλος χώρος για τη διοργάνωση συναυλιών.
Όλοι είναι περήφανοι στην Χουτικάλπα για το στάδιο της πόλης. Για πολλούς λόγους. Το στάδιο σχεδιάστηκε και χτίστηκε από ντόπιους μαστόρους. Το γρασίδι στο γήπεδο θα τοποθετηθεί από φοιτητές του τοπικού γεωργικού κολεγίου. Κι επιπλέον όλο το έργο κόστισε μόλις 2 εκατομμύρια δολάρια, από τα οποία η πολιτειακή κυβέρνηση έβαλε μόλις τις 500.000 δολάρια. Τα υπόλοιπα χρήματα βρέθηκαν «πέντε εδώ, είκοσι εκεί», όπως λέει ο πατέρας Αλμπέρτο. Όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα να δώσουν χρήματα, πρόσφεραν εθελοντική εργασία. Δεκάδες χιλιάδες δολάρια έστειλαν και οι μετανάστες που ζουν στις ΗΠΑ και έκαναν εράνους για να στηρίξουν την πρωτοβουλία του πατέρα Αλμπέρτο.
Με τα όνειρα του φραγκισκανού ιερωμένου πορεύτηκε και ο Μάρκο Μεχία. Είναι ο αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας της Χουτικάλπα, που στα 40 χρόνια του εξακολουθεί να παίζει ποδόσφαιρο και μάλιστα φέτος πανηγύρισε την άνοδο της ομάδας στην πρώτη κατηγορία. Σε αυτό το σύγχρονο στάδιο θα αγωνίζεται η ομάδα της Χουτικάλπα. «Είμαστε υπανάπτυκτη χώρα. Παγιδευμένοι ανάμεσα σε ένα βουνό από προβλήματα, από την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά μέχρι τις συμμορίες. Όμως το γήπεδο είναι ένα παράθυρο που ανοίγει η Ονδούρα στον υπόλοιπο κόσμο», λέει ο Μάρκο Μεχία.
Αυτή είναι η ιδεώδης πλευρά του αθλητισμού. Η άλλη, η επαγγελματική προβάλλεται στις οθόνες των τηλεοράσεων, σε απευθείας σύνδεση με τα γήπεδα της Βραζιλίας. Εκεί δεν βρίσκεται ούτε ο πατέρας Αλμπέρτο, ούτε ο κάπτεν Μάρκο Μεχία. Εκεί βρίσκονται επαγγελματίες μάνατζερς και αθλητές που αγωνίζονται ο καθένας για τον εαυτό του και για κανέναν άλλον. Η στολή της εθνικής ομάδας είναι απλώς το περίβλημα που σκεπάζει ένα απέραντο παζάρι για συμβόλαια, αμοιβές, μπόνους και ποσοστά. Κι εμείς θεατές σ΄αυτό το παζάρι, φανατιζόμαστε με «παιχταράδες» και «ομαδάρες», ίσως γιατί δεν έχουμε γνωρίσει τον πατέρα Αλμπέρτο και τον Μάρκο Μεχία.
