Συγκίνηση και δάκρυα προκάλεσε η επίσκεψη του Κώστα Πιντέρη στην Τουρκία, μια επίσκεψη που καλύφθηκε από πολλά τουρκικά Μέσα, κανάλια και εφημερίδες που ακολουθούσαν τα βήματα του ψαρά της Συκαμνιάς καθ όλη την εβδομάδα της παραμονής του στη γείτονα χώρα. Από την Άγκυρα όπου μίλησε στους μαθητές ενός σχολείου, ο Κώστας βρέθηκε στην Konya, (Ικόνιο), πόλη της κεντρικής Τουρκίας, 500 χλμ ΝΑ της Σμύρνης καλεσμένους του τμήματος τουρισμού του Πανεπιστημίου Σελτσούκ που οργάνωσε την επίσκεψη.
«Είναι ένας πολύ ταπεινός άνθρωπος με μεγάλη καρδιά που έσωσε πολλούς ανθρώπους από τη θάλασσα. Εκατοντάδες άνθρωποι είναι ακόμη ζωντανοί χάρις σε αυτόν, πολλά παιδιά και κυρίως Σύροι που διέφυγαν τον πόλεμο», είπε από το βήμα του αμφιθεάτρου του Πανεπιστημίου της Konya, Selcuk University. ο Dr. Nemci Uyanik ιστορικός καθηγητής και υπεύθυνος την επίσκεψη του Κώστα στην Konya. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που μεταδόθηκε ζωντανά από την Τουρκική τηλεόραση ο Κώστας δέχτηκε τιμητική πλακέτα από τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου ενώ εγκαινίασε έκθεση φωτογραφίας με θέμα το προσφυγικό.
«Ένιωσα αγάπη γι αυτούς τους ανθρώπους και ευγνωμοσύνη που αναγνώρισαν την προσφορά μου. Συζητήσαμε για την στάση της Ευρώπης απέναντι στους πρόσφυγες και για το κλείσιμο των συνόρων που είναι άδικη. Πολλά Μέσα έγραψαν για μένα. Το ταξίδι μου ολοκληρώθηκε με μια επίσκεψη στην Καππαδοκία όπου ζούσαν μαζί ειρηνικά Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί».
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά στη ζωή του ψαρά της Σκάλας Συκαμνιάς Κώστα Πιντέρη από το 2015 όταν η καθημερινότητα του ήταν να απλώνει το χέρι του και να τραβά γυναίκες άντρες και μωρά παιδιά μέσα από τα παγωμένα νερά του Αιγαίου.
Σίγουρα όπως μας εξηγεί ο ίδιος «οι ροές δεν έχουν την ίδια ένταση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έρχονται βάρκες με ανθρώπους μέσα. Ακόμη δρουν μερικές ΜΚΟ εδώ στη Σκάλα και βγαίνουν για περιπολίες στη θάλασσα».
«Το προσφυγικό δεν έχει τελειώσει και ούτε πρόκειται αν δεν τελειώσει ο πόλεμος», τονίζει με μια απλότητα σαν να έχει μπει ο ίδιος μέσα στην ιστορία και να την ξέρει από πρώτο χέρι.
Δυο χρόνια ο Κώστας, είχε σταματήσει τη δουλειά του για να σώζει ανθρώπους. Χρησιμοποίησε τη μικρή του βάρκα η οποία έγινε παγκόσμιο σύμβολο ζωής και ελευθερίας.Θυμάται εικόνες και ιστορίες που τον άλλαξαν ως άνθρωπο. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της καθημερινής ζωής, με τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα ο Κώστας έπρεπε να διαχειριστεί κι όλη αυτή την ξαφνική «δημοσιότητα» που έφερε η προσφοράς του. Και το έκανε με επιτυχία. Ούτε η υποψηφιότητα για το Νόμπελ τον έκανε να αλλάξει, ούτε οι συνεντεύξεις ούτε και οι φωτογραφήσεις. Η καλή καρδιά του Κώστα οδήγησε πολλούς ανθρώπους, δημοσιογράφους ντοκιμαντερίστες, ανθρωπολόγους να συνομιλήσουν μαζί του για να μάθουν τι ήταν αυτό που τον ώθησε να αφήσει τη δουλειά του και να γίνει ο «σωτήρας» των προσφύγων στη Σκάλα Συκαμνιάς. Όταν άρχισαν να έρχονται προτάσεις από Πανεπιστήμια για να τιμήσουν την προσφορά του σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ο συμπαθής ψαράς, που εξαιτίας του προσφυγικού βγήκε από τον γαλήνιο μικρόκοσμό του, δέχτηκε να μιλήσει γι αυτό που έκανε τόση «εντύπωση» στα media. Που δεν ήταν άλλο από την ανιδιοτελή προσφορά και την ανθρωπιά. Το ταξίδι του Κώστα θα συνεχιστεί σε διάφορα μέρη του κόσμου!
Όμως το λιμάνι του είναι πάντα η Σκάλα Συκαμιάς . «Δεν είμαστε εμείς για μεγάλα πράγματα» ,μου λέει και σκέφτομαι ότι με αυτά τα τεράστια χέρια του «έβγαλε» ζουμί από τη θάλασσα…Σήκωσε ανθρώπους, τράβηξε ψυχές και έγινε το σίγουρο λιμάνι για πολλούς ανθρώπους που η μοίρα τους ξέχασε .
Πόσο πιο μεγάλα πράγματα να κάνεις Κώστα;
