γράφει η Ελένη Κουρτζή
Κάθε 28η Μαρτίου, γιορτάζω σαν γιαγιά, μιας και η μέρα είναι αφιερωμένη σε όλες τις γιαγιούλες του κόσμου.
Πήρα μεγάλη χαρά και αγάπη από τα 4 εγγόνια μου και εξακολουθώ να χαίρομαι με τις χαρές τους, ίσως και περισσότερο απόσο χαιρόμουν με την προκοπή των παιδιών μου… Τότε με είχε καταπιεί η ρουτίνα και τα τρεχάματα της δουλειάς και της καθημερινότητας.
Σήμερα όμως πιο χαλαρή σε τρεχάλα και υποχρεώσεις, περπατώντας την 8η δεκαετία στη ζωή μου, μπορώ να μετρήσω ψύχραιμα τι μπορώ να καταφέρω, με τι ταχύτητα και αν χρειάζομαι βοήθεια και τι είδους, για να βαδίσω, στο «ρελαντί» πια, τα χρόνια μέχρι τα εκατό, που σκοπεύω να ζήσω όσα μου χρωστάει η ζωή!
Ετσι αισθάνομαι, έτσι σκέφτομαι και έτσι ξυπνάω κάθε πρωί, με χαμόγελο και πρόγραμμα. Όμως υπάρχουν και τα απρόοπτα… Κάποιο σούρουπο βγαίνοντας στη βεράντα για να πάρω τα απαραίτητα για να μαγειρέψω βρίσκει το πόδι μου ένα εμπόδιο και πέφτω , όσο μπορούσα πιο μαλακά και ελεγχόμενα. Πάω Νοσοκομείο, δεν έχω κάταγμα, αλλά πονάω όταν κινούμαι. Σε 4 μέρες δεν μπορώ να κινηθώ και βρίσκω σαν λύση να απευθυνθώ στο Κέντρο Φροντίδας Ηλικιωμένων «Χατζηγιαννάκη» στον Αίγειρο στα Μυστεγνά για να φιλοξενηθώ σαν φιλοξενούμενη ασθενής. Ας σημειωθεί ότι έπρεπε να είμαι στο Νοσοκομείο 3 φορές την εβδομάδα για αιμοκάθαρση στο τεχνητό Νεφρό.
Εμεινα σ’ αυτή τη ζεστή φωλιά πάνω από 2 μήνες, βρήκα παλιές γνώριμες φίλες, που έφτασαν εκεί πολύ αδύναμες και έφυγαν περπατώντας και γύρισαν στο σπίτι τους.
Είδα εκεί στα πρόσωπα που μας φρόντιζαν το χαμόγελο, το νιάξιμο, τη συμβουλή για βελτίωση και το κουράγιο, με δυο κουβέντες βρήκα συνέπεια και επαγγελματισμό, υπό το άγρυπνο μάτι της κυρίας Ευανθίας Χατζηγιαννάκη.Πολλές φορές της μίλησα και την ευχαρίστησα για όποια φροντίδα βρήκα κοντά τους.
Βέβαια είχα επισκέπτες σε ώρες και μέρες που επιτρεπόταν, ώστε να μην ενοχλούνται οι άλλοι τρόφιμοι και πάντα με τα απαιτούμενα μάσκα και απολύμανση, μιας και ανήκω σε ευάλωτη ομάδα ασθενών.
Κατόρθωσα και σηκώθηκα κινούμενημε πι και έφυγα για εγκατάσταση κοντά στα παιδιά μου, διότι ένοιωσα ότι χρειαζόμασταν πια νιάτα να τρέχουν για μας, τον σύζυγό μου τον Ηλία και για μένα.
Θέλω να καταθέσω μ’ αυτό μου το γραπτό, το μεγάλο μου ευχαριστώ σε όλους τους όμορφους ανθρώπους που γνώρισα και έζησα αυτούς τους μήνες, Δ/νση, προσωπικό, τρόφιμους, καθένα ξεχωριστά, από την κα Ευανθία, την κόρη της την Αννα, τις Μαρίες, την Ρίτα, την Αντωνία, την Δέσποινα, τον κο Γιώργο, που τους καλούσε να τον φροντίζουν, τον κο Νίκο τον «βιβλιοφάγο» του Κέντρου, ως και τις μαγείρισσες πρωινή και βραδινή για τις λιχουδιές που μας πρόσφεραν.
Ένοιωσα πραγματικά ότι ήμουν σε μια ζεστή φωλιά, που ξεφεύγει από το απρόσωπο και κρύο περιβάλλον, που έχουμε σχηματίσει για ένα οποιοδήποτε οίκο ευγηρίας και χάρηκα που υπάρχει στη Λέσβο ένα παρόμοιο κέντρο με τέτοια περιποίηση και καθημερινή φροντίδα σε ανθρώπους και οικογένειες που τόχουν ανάγκη.
Εχω επισκεφτεί γηροκομεία και δεν βρήκα όμοιες συνθήκες. Μακάρι νάναι όλοι οι άνθρωποι σε τέτοιο περιβάλλον, όπου να νοιώθουν όσο μπορούν, τη ζεστή αγκαλιά της φωλιάς αυτής, αν και όποτε την χρειαστούν. Ολοι λέμε αχρείαστη νάναι, αλλά το να ξέρουμε ότι υπάρχει, αποτελεί μια ελπιδοφόρα πραγματικότητα.
Σας θυμάμαι όλες με αγάπη και σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Ελένη Νικολάου – Κουρτζή
