Γράφει ο Γιώργος Μολυβιάτης
Στις 30 του Μάη, η «Ομοσπονδία Νήσων Αιγαίου» του Καναδά γιόρτασε την επέτειό των 30 χρόνων από την ίδρυσή της. Πρόκειται για μια Ομοσπονδία που δημιουργήθηκε με αγώνες, κόπους, αγάπη για την Ελλάδα και πολλή προσωπική δουλειά απ’ όλους όσους τη δημιούργησαν, έχοντας πάντα σαν στόχο τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των Ελλήνων που προέρχονται από τα νησιά αυτά, ώστε να υπάρχει μια ενότητα και μια ζωντανή παρουσία των Αιγαιοπελαγητών του εξωτερικού.
Η πρωτοβουλία αυτή άρχισε από τον Παλλεσβιακό Σύλλογο Τορόντο «Αρίων» (Λεσβιακή Παροικία), που δημιουργήθηκε το 1974 και τυγχάνει σήμερα να είμαι ο Πρόεδρός της, ενώ παράλληλα είμαι και αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας των Νήσων Αιγαίου.
Στην εκδήλωση εδόθησαν αναμνηστικές πλακέτες στους πρώην προέδρους, ενώ την Ομοσπονδία τίμησαν με την παρουσία τους η πρωθυπουργός του Οντάριο κ. Κάθλιν Γουίν, εκπρόσωποι του Δήμου Τορόντο, ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας του Καναδά κ. Αντώνης Αρτεμάκης, ο Μητροπολίτης Καναδά Σωτήριος, καθώς και ένα πλήθος από προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου.
Μπορεί κανείς να πει ότι το συγκεκριμένο γεγονός, εκτός από μια σπουδαία εκδήλωση που ανέδειξε για μια ακόμη φορά το ελληνικό στοιχείο του Καναδά, ήταν κι ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα μετά από τον εξαιρετικά δύσκολο χειμώνα που πέρασε ο Καναδάς φέτος με όλες τις δυσάρεστες και αντίξοες συνθήκες που τον ακολούθησαν.
Επίσης στα πλαίσια της εκδήλωσης, αποφασίστηκε από το προεδρείο να δίδεται κάθε χρόνο μια υποτροφία σε κάποιο παιδί από τα νησιά του Αιγαίου.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να εκφράσω κι έναν προβληματισμό μου, διότι εμείς, οι ομογενείς της παλιάς γενιάς, έχουμε την αίσθηση ότι όλα αυτά τα χρόνια ζούμε και δουλεύουμε εκεί, κάτω από την «ομπρέλα» της Ομοσπονδίας σαν να είμαστε «οι τελευταίοι των Μοϊκανών». Το μεγάλο ερώτημα είναι, τι θα γίνει μετά από μας; Οι συνθήκες της σύγχρονης ζωής και η αλλοτρίωση που δέχεται ο σημερινός άνθρωπος στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, δυστυχώς προμηνύουν δυσάρεστες εξελίξεις για την ομογένεια του εξωτερικού, που αν δεν δραστηριοποιηθούν και δεν προβάλουν την ταυτότητά τους προς τα έξω, κινδυνεύει να εκλείψει το ελληνικό στοιχείο και η ελληνική ταυτότητα από το παγκόσμιο πολιτιστικό γίγνεσθαι.
Δυστυχώς παρ’ όλες τις προσπάθειες που καταβάλουν οι παλαιότεροι, η νεολαία δεν φαίνεται να δείχνει το ανάλογο ενδιαφέρον για την ενότητα και τη διατήρηση των δεσμών. Χαρακτηριστικό είναι ότι πριν από κάποια χρόνια είχαμε 43 συλλόγους από όλη την Ελλάδα, ενώ σήμερα έχουν απομείνει μόνο 12 με περιορισμένη ευθύνη δραστηριοτήτων. Αν εκλείψουν οι σύλλογοι αυτοί είναι βέβαιο ότι το ελληνικό στοιχείο θα χάσει την ταυτότητά του αλλά παράλληλα θα χαθούν και πάρα πολλά άλλα πράγματα όπως η ισχύς που εμφανίζει η ελληνική κοινότητα στο εξωτερικό. Οι νέοι σήμερα δεν είναι δεμένοι με τη χώρα καταγωγής τους και δεν τους ενδιαφέρει πλέον να δηλώνουν την ελληνικότητά τους.
Επίσης θα ήθελα να πω και κάτι για το θέμα της μετανάστευσης στον Καναδά. Ακόμη υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από πλευράς των ελλήνων για μετεγκατάσταση στον Καναδά, δεδομένων των δύσκολων οικονομικών συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας. Όμως θεωρώ χρέος μου να διευκρινίσω πως η ελληνική κοινότητα, η οποία είναι πάντα πρόθυμος αρωγός, είναι σε θέση να τους βοηθήσει να βρουν κάποια δουλειά και να εγκατασταθούν στη νέα χώρα, με την προϋπόθεση όμως ότι έχουν τακτοποιήσει τα απαραίτητα έγγραφα και είναι καθ’ όλα νόμιμοι.
