Τον παρατηρώ κάθε πρωί. Απέναντι στον ακάλυπτο, στο τρίτο όροφο μια άχρωμης πολυκατοικίας. Είναι ηλικιωμένος και αργός.
Τις ηλιόλουστες μέρες στις 7:10 ανοίγει το παράθυρο, του σαλονιού. Στις 7:12 ανοίγει το παράθυρο της κουζίνας. Δύο λεπτά του παίρνει η ρουτίνα της διαδρομής από τον ένα χώρο στον άλλον. Σκουπίζει λίγο το μπαλκόνι και μετά γέρνει στα κάγκελα κοιτώντας για λίγο γύρω και ψηλά συνήθως τα πουλιά. Τρία λεπτά αργότερα μεταφέρεται στο μπαλκόνι του σαλονιού. Κάθεται στη φερ φορζέ πολυθρόνα απ’ τα δεξιά και σε δύο λεπτά μετά μεταφέρεται στην αριστερή! Τα χέρια του ακουμπούν στα μπράτσα της πολυθρόνας.
Εδώ και δύο εβδομάδες με έχει καταλάβει ότι τον παρακολουθώ. Μέσα στην ρουτίνα του έβαλε και ένα δειλό χαιρετισμό. Κάθε πρωί λοιπόν εκεί καθήμενος δεξιά στην πολυθρόνα σηκώνει το χέρι και με χαιρετά.
Βροχερές μέρες, ανοίγει μόνο το παραθυρόφυλλο της κουζίνας. Δεν σκουπίζει αλλά σφουγγαρίζει, κατεβάζει λίγο την τέντα και κάθεται στην πλαστική καρέκλα του μπαλκονιού. Οι βροχερές μέρες μάλλον δεν του αρέσουν. Αλλά συνεχίζει να κάθεται, να παρατηρεί. Μοιάζει να μην τον χωρά ο τόπος αλλά πάλι, του λείπει το νεύρο. Οι κινήσεις του είναι τόσο νωχελικές. Μπαίνει μέσα, στέκεται όρθιος, οι ώμοι πεσμένοι, και παρατηρεί. Χαιρετά μέσα από το τζάμι αυτή τη φορά. Με τον ίδιο τρόπο, δειλά και μετά κοιτά πάλι τα πουλιά. Τι να σκέφτεται;
Τις βροχερές μέρες δεν ανοίγουν τα παράθυρα του σαλονιού….
Σήμερα δεν βγήκε καθόλου. Ίσως και το κρύο να ‘φταιγε. Ίσως πάλι να ‘χει ανάγκη ν’ αλλάξει τη καθημερινότητα του.
Είναι μόνος, σε ένα μεγάλο σπίτι που γεμίζει με τις διαδρομές του από το σαλόνι στην κουζίνα, απ’ την αριστερή φερ φορζέ στη δεξιά. Είναι μόνος σε ένα μεγάλο σπίτι που γεμίζει από την πολλαπλή του παρουσία στους χώρους του.
Είναι μόνος, αργός, μονότονος.
Ίσως να μη σκέφτεται τίποτα, ίσως να πονά και να τον απασχολεί μόνο αυτό. Ίσως να αναπολεί το παρελθόν. Ίσως μέσα στο σπίτι να παίζει μουσική από κάποιο σάουντρακ ταινίας της εποχής του. Ίσως την μουσική να την έχει γράψει ο Michael Small. Ίσως να ήταν σπουδαίος στη νιότη του. Να ‘ χει ζήσει μια γεμάτη ζωή και τώρα να διαχειρίζεται τις αναμνήσεις του. Μπορεί να σκέφτεται έναν μεγάλο έρωτα. Ίσως να ταξιδεύει με το μυαλό σε μέρη που δε πήγε ποτέ. Ίσως να είναι απελπισμένος. Ίσως να είναι η ελπίδα. Ίσως να φοβάται.
Τον παρατηρώ ξανά, έχω καθίσει τώρα και έτσι δε μπορεί να με δει για να με χαιρετήσει. Είναι λίγο άδικο που δεν ξέρει ότι τον βλέπω. Μπορεί πάλι όμως να το φαντάζεται. Κοιτά στο άπειρο. Δε θέλει να γυρίσει πίσω και να κοιτάξει μέσα στο σπίτι. Ανήκει έξω, κι η ηλικία του τον κρατά μέσα.
Είναι μόνος και κάθε πρωί έχει κάποιον να τον παρατηρεί, κι εκείνος να χαιρετά δειλά, νωχελικά.
Είναι μόνος τελικά;
Photo :Pixabay
