O Nicolaj Arcel, σκηνοθέτης της πολυαναμενόμενης κινηματογραφικής μεταφοράς του The Dark Tower του Stephen King με τους Idris Elba και Matthew McConaughy, βρέθηκε στη Λέσβο, όχι όμως… ως ένας ακόμη σταρ του Χόλιγουντ, που επισκέπτεται το νησί λόγω προσφυγικού. Βλέπετε, μπορεί να μην είναι ευρέως γνωστό, άλλα ο Nicolaj (ή Νικόλας όπως μας συστήθηκε) δεν έχει απλά ελληνικά “γονίδια”, από την πλευρά της μητέρας του, άλλα κατάγεται από τη Λέσβο, την οποία επιλέγει κάθε χρόνο για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Θυμάται μάλιστα τον εαυτό του να παρακολουθεί καθημερινά ταινίες στο θερινό σινεμά του Μολύβου και χαρακτηρίζει ως μια από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του, όταν βρέθηκε ξανά στο κοινό και παρακολούθησε εκεί την υποψήφια για Όσκαρ ταινία του The Royal Affair πριν από λίγα χρόνια.
Την παρουσία του στη Λέσβο, εν μέσω διακοπών που του είναι απαραίτητες έπειτα από δύο πιεστικά χρόνια παραγωγής της τελευταίας του ταινίας, εκμεταλλευτήκαμε κι εμείς για μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που δημοσιεύεται αποκλειστικά στο Cinefreaks.gr και την εφημερίδα Πολιτικά της Λέσβου.
Αναπόφευκτα η κουβέντα ξεκίνησε από το The Dark Tower, την πρώτη του Αμερικανική ταινία, με τον ίδιο να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό, που βρέθηκε στην καρέκλα του σκηνοθέτη της ταινίας.
«Στη Δανία τα πράγματα είναι διαφορετικά σε σχέση με την Αμερική. Αν κάνεις μια καλή ταινία τότε είναι σχετικά εύκολο να κάνεις και δεύτερη. Κι εγώ έχω ήδη κάνει τέσσερις! Στην Αμερική όμως ήταν σαν να ξεκινούσα από την αρχή, έπρεπε να παλέψω για να μπω στο σύστημα. Πέρασα δυο χρόνια γράφοντας σενάρια, συμμετέχοντας σε πολλές συναντήσεις, κάνοντας διασυνδέσεις… και κάπως έτσι φτάσαμε στο The Dark Tower, που ήταν μια από τις 7 ή 8 ταινίες που εξέταζα! Γνώριζα τα βιβλία του Stephen King, τα είχα διαβάσει όλα και είχα μια καλή ιδέα για το πως θα μπορούσε να γίνει ταινία, οπότε πήρα την δουλειά»
Βέβαια έπρεπε και η ίδια Sony στη διαδικασία να γυρίσει όντως την ταινία. «Κάθε στούντιο» μας λέει ο Arcel, «επεξεργάζεται γύρω στα 100 πρότζεκτ τον χρόνο, και μόνο 7-8 γυρίζονται τελικά. Πρέπει να είναι και οι άλλοι πρόθυμοι να ξοδέψουν χρήματα για την ταινία… εγώ ήμουν τυχερός με αυτό. Και το cast παίζει σημαντικό ρόλο. Όταν μάλιστα έκλεισα τον Matthew McConaughy, όλα έγιναν πιο εύκολα. Όλοι έλεγαν “οκ τώρα κάνουμε την ταινία”. Δεν φοβάσαι να ρίξεις χρήματα σε μια ταινία, όταν έχεις έναν τουλάχιστον σταρ για πρωταγωνιστή»
To The Dark Tower είναι ουσιαστικά μια σειρά 8 βιβλίων του Stephen King και πιθανότατα η ταινία του Arcel να είναι η πρώτη ενός νέου κινηματογραφικού franchise της Sony. Εκείνος όμως δεν θα σκηνοθετούσε ένα sequel της ταινίας του.
«Μου αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα» λέει. «Πέρασα δύο χρόνια με αυτή την ταινία, γνωρίζω την ιστορία και τους χαρακτήρες, μου αρέσουν άλλα το να περάσω άλλα δυο χρόνια σε ένα ίδιο πρότζεκτ… δεν ξέρω…εντάξει έχω και κάποια άλλα πράγματα στο μυαλό μου! (γέλια). Η ζωή είναι μικρή και θέλω να δουλέψω και σε άλλα πρότζεκτ… τώρα με την εκλογή Τραμπ θέλω να κάνω πολιτικές ταινίες!»
Εξαιρετική πάσα για να τον ρωτήσουμε για τα επόμενα σχέδιά του, με την απάντησή του να κρύβει και μια μικρή κινηματογραφική είδηση. Ο Nicolaj Arcel θα συνδέσει το όνομά του με ένα ακόμη μεγάλο όνομα του Hollywood, τον Matt Damon, ο οποίος θα βρίσκεται πίσω από την παραγωγή και θα πρωταγωνιστεί στην επόμενη ταινία του, που θα αφορά τον Robert Kennedy. Ο σκηνοθέτης τον χαρακτηρίζει ως μια σημαντική προσωπικότητα για τις ιδέες και το ήθος του, που δυστυχώς δολοφονήθηκε.
«Είναι μια τραγική ιστορία», μας λέει ο Arcel, «άλλα σε αυτή την ταινία μιλάμε για το πως θα μπορούσε να είναι η Αμερική τότε. Αναφερόμαστε επίσης στο τι μπορεί ακόμη και τώρα να γίνει, αν οι σωστοί άνθρωποι βρεθούν στην εξουσία, κάτι που φαίνεται κάπως απίθανο σήμερα… Έχει να κάνει με τον ρατσισμό, τα δικαιώματα, τη μετανάστευση, όλα αυτά τα θέματα που συζητά η Αμερική»
«Οι νόμοι στη Δανία είναι πιο σκληροί από του Τραμπ»
Μένουμε στην πολιτική και του ζητάμε ένα σχόλιο για το προσφυγικό και την αντιμετώπισή του στην Ευρώπη. Λέει πως «έζησε» την προσφυγική κρίση από τα όσα του μετέφερε η οικογένειά του, καθώς οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις δεν του επέτρεψαν να έρθει στη Λέσβο τα τελευταία τρία χρόνια. «Ήμουν στο Λος Άντζελες, άκουγα για το τι συνέβαινε στη Λέσβο από την αδερφή μου, συγγενείς και φίλους… για εμένα είναι σαν να μη συνέβη, ήρθα κι είναι όλα όπως πριν. Κι είναι λίγο περίεργο αυτό, θα ήθελα να το δω, να βοηθήσω, να κάνω κάτι…Το πρόβλημα με την Ευρώπη πάντως, είναι πως βρίσκονται “πολύ βόρεια”, μακριά απ’ ότι συμβαίνει. Μέχρι οι πρόσφυγες να ξεκινήσουν να έρχονται στη Δανία, για παράδειγμα, δεν νομίζω πως θα νοιαστούν. Οι Ευρωπαϊκές χώρες, δεν νοιάζονται για το τι συμβαίνει στις υπόλοιπες».
Σχολιάζουμε πως η Δανία είναι μια από τις χώρες, που κράτησαν πολύ σκληρή στάση στην προσφυγική κρίση, κι εκείνος όχι μόνο συμφώνησε, άλλα δεν δίστασε να συγκρίνει την πολιτική της Δανίας με εκείνη του Τραμπ στην Αμερική!
«Οι νόμοι στη Δανία είναι πιο σκληροί από του Τραμπ» υποστηρίζει. «Συστηματικά προσπαθούμε να κρατήσουμε οποιονδήποτε δεν είναι Δανός εκτός Δανίας. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, σίγουρα έχει ρατσιστική βάση και έχει να κάνει με την ξενοφοβία. Στην Δανία δεν υπάρχει “πολυπολιτισμική” εμπειρία. Όσοι Δανοί δεν ζουν μεγάλες πόλεις και δεν έχουν δει “ανατολίτες” φοβούνται, νομίζουν πως όλοι είναι βίαιοι, άρα είναι εύκολο για την κυβέρνηση να βγάζει αυστηρούς νόμους, γιατί οι πολίτες πιστεύουν πως αυτό είναι το σωστό. Αυτό συμβαίνει και στην Αμερική με τον Τραμπ. Εκλέχτηκε εξαιτίας του ίδιου φόβου».
Επιστρέφουμε στα κινηματογραφικά και τον ρωτάμε αν αυτές οι δυο ταινίες σηματοδοτούν ένα συνειδητοποιημένο πέρασμά του στο Hollywood. Μας αποκαλύπτει ωστόσο, πως μετά από αυτές θέλει να επιστρέψει στην Ευρώπη.
«Δεν είχα ποτέ το όνειρο του Χόλιγουντ, γιατί μου αρέσει η Δανία και το να κάνω σινεμά εκεί. Όμως, το Λος Άντζελες είναι η Μέκκα του σινεμά, όταν λοιπόν είχα την υποψηφιότητα για Όσκαρ για το Royal Affair, έπρεπε να πάμε και να κάνουμε όλα αυτά που πρέπει να κάνεις για να υποστηρίξεις την υποψηφιότητα, συνεντεύξεις, προβολές, για πολλούς μήνες… έζησα εκεί για 3 μήνες για να τα κάνω όλα αυτά και κάπως έτσι “ερωτεύτηκα” την πόλη! Επίσης, υπάρχουν ιστορίες που δεν θα μπορούσα ποτέ να γυρίσω στη Δανία, όπως το Dark Tower για παράδειγμα. Είναι μια παραγωγή των 60 εκατομμυρίων, ενώ στη Δανία κάνουμε ταινίες με… 3 εκατομμύρια το πολύ! Από την άλλη το σινεμά στη Δανία είναι περισσότερο καλλιτεχνικό, σε σχέση με την Αμερική… στο Χόλιγουντ δεν είμαι το “αφεντικό” της ταινίας όπως συμβαίνει στη Δανία, είμαι απλά ο τύπος που την σκηνοθετεί. Άνθρωποι των στούντιο αποφασίζουν πολλά για τις ταινίες και σου λένε πως “πρέπει” να είναι κάποια πράγματα. Αυτό δεν είναι για εμένα…»
Τον ρωτάμε πως είναι το σινεμά της Δανίας, όπου θέλει να επιστρέψει.
«Το σινεμά στη Δανία είναι αρκετά δυνατό, για την ακρίβεια ήταν πολύ δυνατό πριν μια δεκαετία. Βασικά έχουμε την Zentropa, την εταιρεία παραγωγής του Lars von Trier, με την οποία δουλεύουμε όλοι, εκτός από εμένα, ο Thomas Vinterberg, η Susanne Bier, ο ίδιος ο Lars von Trier φυσικά… o Lars είναι κάτι σαν τον “Νονό”, όλοι συναντιώμαστε στην καντίνα, τρώμε μαζί και μιλάμε, εκείνος θα έρθει, θα τσεκάρει κάτι, θα διαβάσει το σενάριο μας, θα κρατήσει σημειώσεις… είναι κάτι σαν οικογένεια, που είναι πολύ ωραίο. Με την επιτυχία του Δανέζικου σινεμά πριν μια δεκαετία, όμως, όλοι φύγαμε στην Αμερική! (γέλια)»
Ο Arcel εκτός από σκηνοθέτης είναι ένας καταξιωμένος σεναριογράφος. Έχει υπογράψει μάλιστα το σενάριο της κινηματογραφικής μεταφοράς της σειράς βιβλίων Milennium (Το Κορίτσι με το Τατουάζ, Το Κορίτσι που Έπαιξε με τη Φωτιά, Το Κορίτσι στη Φωλιά της Σφήκας) του Stieg Larsson στη Σουηδία. Τον ρωτήσαμε λοιπόν αν στα σενάρια του δίνει βάρος στην ιστορία ή τους χαρακτήρες.
«Και στα δύο» μας απαντά. «Έτσι πρέπει. Εξαρτάται και από το προτζεκτ. Στον Σκοτεινό Πύργο εστιάζεις περισσότερο στην ιστορία, γιατί έχει περισσότερη δράση. Το Royal Affair ήταν περισσότερο οι χαρακτήρες του. Το Κορίτσι με το Τατουάζ ήταν και τα δύο… μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η ταινία, ήταν μια πολύ δυνατή ιστορία, δυνατοί χαρακτήρες. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν τις καλύτερες ταινίες»
Ειδικά όσον αφορά τα βιβλία του Larsson μας εκμυστηρεύεται το συναισθηματικό δέσιμο με αυτά σε βαθμό, που δεν διάβασε To Κορίτσι στον Ιστό της Αράχνης, το βιβλίο του David Lagercrantz που ανέλαβε να γράψει τη συνέχεια της σειράς. «Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλον να γράφει μια ιστορία της Σαλάντερ πέρα από τον Stieg…» μας λέει πριν μας αποκαλύψει αν θα γύριζε μια ταινία στην Ελλάδα.
«Θα το ήθελα πάρα πολύ! Ειδικά η Αθήνα έχει μια κινηματογραφική γοητεία και ήμουν εκεί για ένα μήνα πριν 8 χρόνια περίπου, έκανα κάποια μικρά γυρίσματα στους δρόμους, έτσι για έμπνευση, άλλα δεν έχω κάποια συγκεκριμένη ιδέα. Αυτό είναι ένα πρόβλημα… Δεν μπορείς να πεις “οκ ας κάνω μια ταινία στην Ελλάδα” να πας εκεί και μετά να σκεφτείς το θέμα. Πρέπει να έχεις μια ιστορία, που σε “πάει” σε κάποιο μέρος. Αν έχω λοιπόν μια ιδέα, που θα με φέρει στην Ελλάδα, θα έρθω σίγουρα.»
Για το τέλος τον ρωτήσαμε πως αποφάσισε να ασχοληθεί με το σινεμά.
«Ήμουν 9 ή 10, κάθε Κυριακή πήγαινα στο σινεμά με τον πατέρα μου κι έβλεπα ταινίες με τον Ταρζάν (γέλια). Αυτή ήταν η καλύτερη ημέρα της εβδομάδας! Όταν είδα τον ΕΤ του Σπίλμπεργκ, υπήρχε κάτι… είδα την ταινία 10 φορές! Εκεί άρχισα να το σκέφτομαι, “πως το έκαναν αυτό, με αυτόν τον μικρό εξωγήινο”; Ήθελα να γίνω μέρος αυτού του πράγματος, να το κατανοήσω και να το κάνω κι εγώ… στα 11 πήρα μια κάμερα Super 8, οπότε κινηματογραφούσα κάτι φιγούρες Star Wars που είχα. Έτσι ξεκίνησα και δεν σταμάτησα ποτέ, το συνέχισα στο σχολείο, έκανα ταινίες με φίλους, και μετά το σχολείο έκανα αίτηση για τη σχολή κινηματογράφου… Πολλοί φίλοι δεν ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν μετά το σχολείο, άλλα για εμένα ήταν πολύ απλό. Είναι το μόνο που ξέρω, πως να κάνω ταινίες»
Εντάξει με τις φιγούρες… μια ταινία Star Wars με πραγματικούς ηθοποιούς θα έκανε όμως; Γελάει όταν ακούει την ερώτηση. «Δεν νομίζω ότι θα τύχει…» απαντά γελώντας. «Αν μου το ζητήσουν όμως, τότε σίγουρα ναι!»
Η ταινία The Dark Tower θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες από τις 3 Αυγούστου.
Disclaimer: Στη συζήτηση όπου προέκυψε η συνέντευξη συμμετείχαν και οι δημοσιογράφοι Βαρβάρα Γκιγκιλίνη και Νατάσα Παπανικολάου της εφημερίδας Πολιτικά στη Λέσβο. Φωτογραφίες: Νατάσα Παπανικολάου
