Είναι από τα πρόσωπα εκείνα από τα οποία δεν μπορείς να πάρεις συμβατικές απαντήσεις σε μια συνέντευξη. Πολύ απλά δεν θα πάρεις. Την Ντέπη την ενδιαφέρουν άλλα πράγματα. Φευγάτα. Από αυτά που αντλεί και την έμπνευση για τους στίχους της που την έχουν κάνει διάσημη .Και δεν είναι μόνο μελοποιημένοι. Είναι και οι άλλοι που σε μορφή ημερολογίου έγιναν χαριτωμένα βιβλιαράκια.
Το παιχνίδι μας πάντα είναι ένα αγαπημένο μου δικό της στιχάκι.
«Κι είχα τόσα πολλά να σου πω, όμως με άφησες μόνη και αυτό με σκοτώνει ….»
Μόλις βρεθούμε, το απευθύνει η μια στην άλλη. Έτσι σαν χαιρετισμό. Και είναι πολλά άλλα, μικρά και παράξενα αντισυμβατικά ή όχι ,λαϊκά και μη που χαρακτήρισαν τη σχέση μας από την αρχή.
Οι συναντήσεις της γίνονται στον καφενέ του χωριού. Μόνο εκεί ,έτσι για αντίδραση στη γκλαμουριά. Παρέα με τον σκύλο της τον «Μπωντλαίρ» παίρνει την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων του χωριού γύρω της και πλάθει στίχους. Όπως κι εκείνος ο στίχος με τον διάβολο που τον έστησε πάνω στο τραπεζομάντηλο του καφενείου για τον ιδιοκτήτη. Η Ντέπυ δεν κερνάει κρασιά ή ούζα .Κερνάει τραγούδια .Τραγούδια που αποτυπώνουν την εποχή και τη μοναξιά των συναισθημάτων. Φευγάτη. Αυτή είναι η Ντέπυ Χατζηκαμπάνη. Που στο ταλέντο της δεν έκανε καμία έκπτωση.Και έβαλε από μόνη της τον εαυτό της στη βιτρίνα. Και καλά έκανε. Κάποιοι από μας θέλουν χρόνια να το καταφέρουν αυτό και κάποιοι άλλοι δεν το κατορθώνουν ποτέ…
Αν ήμασταν στο καφενείο του χωριού θα σε ρωτούσα πως βγήκε ο νέος στίχος που έγινε τραγούδι. Αν με ενδιαφέρει κάτι περισσότερο, είναι το τι κρύβεται πίσω από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας.
Αν ήμασταν στο καφενείο του χωριού θα υψώναμε τα ποτήρια μας και θα πίναμε στις αναμνήσεις… Το νέο μου τραγούδι είναι μια συνεργασία με έναν ταλαντούχο νέο, τον Νίκο Γιακουμάκη. Λέγεται ”στην υγειά σου” και είναι μια εξιλέωση από τους δαίμονες ενός έρωτα που βούλιαξε σε μια θάλασσα από λάσπες. Μια αναρρίχηση από το σκοτάδι στο φως. Αφήνουμε πίσω τις σκιές και πίνουμε άσπρο πάτο τα όνειρα, γκρεμίζουμε όσα μας γκρεμίζουν και δεν σπάμε από τις πέτρες που πετάνε κάποιοι στα τζάμια της καρδιάς μας. Χαμογελάμε, αλλάζουμε δρόμο και ας μη ξέρουμε που θα μας βγάλει. Εξάλλου κρύβει άπειρη μαγεία το άγνωστο. Αυτό είναι πάνω κάτω το νόημα του νέου μου τραγουδιού. Το οποίο γράφτηκε επίσης πάνω σε κάποιο τραπεζομάντηλο.
Πως σε βρίσκει το σήμερα στη ζωή σου;
Το σήμερα με βρίσκει σε μια ακρογιαλιά να φτιάχνω κάστρα με πετραδάκια και να τα βλέπω να στέκουν στη θέση τους κόντρα στους ανέμους. Δε γίνονται να ξέρεις μόνο με άμμο τα κάστρα στις παραλίες…
Τι περιμένεις για το ύστερα, το μετά και το αύριο;
Περιμένω τα χρώματα. Ανθρώπους να σκορπάνε χρώματα, πινελιές και σχέδια πολύχρωμα. Θέλω ένα ύστερα, ένα μετά κι ένα αύριο σαν χρωματιστό πίνακα αφηρημένης τέχνης. Για να κάνει αντίθεση με το μαύρο μου.
Το σκηνικό των εκλογών θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για σένα;
Αυτές είναι μέρες έμπνευσης. Μεγάλης. Και οι ποιητές κοιμούνται. Και οι συγγραφείς κοιτάνε το ταβάνι. Και οι τραγουδιστές σιωπούνε. Μόνο τα πουλιά κελαηδάνε πάνω στα δέντρα.
Πως περνάς τις μέρες σου στα Κεραμειά και στην πόλη ;
Οι μέρες μου είναι γενικά στα Κεραμειά. Σπάνια κατεβαίνω στην πόλη, όταν δουλεύω συνήθως ή όταν έχω κάποια υποχρέωση. Κυλάει όμορφα η ζωή στο χωριό, ανάμεσα στα λουλούδια, στα δέντρα, στις ερωτήσεις της μικρής Μάριαν, στα παιχνίδια με τον Μπωντλαίρ, στις λευκές σελίδες που περιμένουν να τις στολίσω με λέξεις, στο καφενείο ανάμεσα σε παράξενες καταστάσεις και σε φάλτσες φωνές, ανάμεσα στα βιβλία και στα ροκ τραγούδια, ανάμεσα στους λίγους φίλους, στους δικούς μου ανθρώπους, στους ιδιότροπους συγχωριανούς που πλάθουνε ιστορίες πασπαλισμένες με φαντασία και παραίσθηση και ανάμεσα στα αδέσποτα που με κερνάνε αγάπη.
Πότε μπορεί να σκαρώσεις ένα στίχο ;
Ξέρεις τι; Δεν επιλέγω εγώ το πότε. Ο στίχος το επιλέγει. Βρίσκει εκείνος την στιγμή και το μέρος που θέλει να γεννηθεί. Βρίσκει εκείνος την αιτία. Και πιστεύω πως πολλές φορές επιλέγει τις καταστάσεις που ζω μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί ένα τραγούδι.
Τι να περιμένουμε από σένα; Εσύ, τι περιμένεις από σένα ;
Να περιμένετε εμένα. Έρχομαι μέσα από τους νέους μου στίχους και από τα δύο καινούρια βιβλία που γράφω. Έρχομαι με διαφορετικό μυαλό στο ίδιο όμως κεφάλι. Περιμένω να σταματήσουν οι στροφές και να βρεθώ σε μια ίσια λεωφόρο. Και όταν θα θελήσω να στρίψω να είναι από δική μου επιλογή. Περιμένω μια θύελλα για να πάρει τις σκόνες που σκόρπισαν πάνω στο φουλάρι της ζωής μου κάποιες αντίξοες και δυσμενείς καταστάσεις. Περιμένω την ώρα που θα έχω τόσα πολλά να σου πω, σε έναν καφενέ, με παρέα μας δύο άδεια σκαμπό και ένα άδειο μπουκάλι.
Το νέο τραγούδι της Ντέπυς είναι εδώ!
