Οι Έλληνες έχουν πολλά προτερήματα αλλά έχουν και πολλά ελαττώματα. Και αυτό που καλλιεργείται επί πολλά χρόνια, από την αρχαιότητα και μέχρι σήμερα, είναι ότι μιλάμε και είμαστε υπερήφανοι για τα προτερήματά μας αλλά δεν μιλάμε και δεν διορθώνουμε τα ελαττώματά μας. Και αυτό είναι το μεγάλο λάθος. Γιατί να μην ξεκινήσουμε από την αρχαιότητα για τις μεγάλες διαφορές που υπήρχαν μεταξύ Σπαρτιατών και Αθηναίων και όχι μόνο αλλά και Θεσσαλών και Μακεδόνων αργότερα, αλλά να πάμε στην Επανάσταση του ’21 μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς όταν έγινε η εξέγερση όπου προεστοί και δημογέροντες, παπάδες και δάσκαλοι, επαναστάτες και μη, είχαν διχασμό, είχαν διαφορές, είχαν φαγωμάρα και όλοι ζητούσαν εξουσία για να κουμαντάρουν το σκάφος της περιοχής τους πριν ακόμα η Ελλάδα γίνει κράτος και διώξει όλους εκείνους που την κατέκτησαν.
Οι μεν έκαναν πόλεμο στους άλλους και όλοι ήταν κουμανταδόροι και όλοι πίστευαν ότι είναι ικανοί χωρίς να στοχεύουν στην ένωση για να στήσουν ένα δημοκρατικό κράτος, με ισονομία και ισοπολιτεία, με σύνταγμα, νόμους, κυβέρνηση και αντιπολίτευση και με μοναδικό στόχο την καλυτέρευση του τόπου, της χώρας, της Ελλάδας.
Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, όλοι μαζί, μηδενός εξαιρουμένου, θα υπογραμμίσουμε τις διαφορές της τότε εποχής μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών. Αργότερα όταν τελείωσε αυτό το σήριαλ με επέμβαση των ξένων δυνάμεων που είχαν οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα τότε γεννήθηκε ο άλλος διχασμός. Οι δεξιοί και οι αριστεροί. Και ανάθεμα αν ήξεραν οι δεξιοί και οι αριστεροί το τι πίστευαν. Άλλοι κινούμενοι από ιδιωτικά συμφέροντα, κουμανταδόροι, άλλοι από ξενοκίνητα συμφέροντα, ξενόδουλοι και έγινε ο διχασμός, ήρθε η φαγωμάρα και πήγαμε στο άλλο σήριαλ της τότε εποχής της χούντας και των κομμουνιστών. Σαν να υπήρχαν διαφορές αφού και οι δύο είχαν ουσιαστικές διαφορές μόνο στα χρώματα: Στο μαύρο και στο κόκκινο. Αλλά οι μεν πολεμούσαν τους δε για την καρέκλα, για την εξουσία, για τη διαχείριση και ο κοσμάκης πλήρωνε τα σπασμένα γιατί του έβαλαν ταμπέλες και με ψεύτικες δηλώσεις των κουμανταδόρων, των ηγετών της κάθε παράταξης και με ψεύτικα μηνύματα και συνθήματα τους έταζαν λαγούς με πετραχήλια όταν θα έρχονταν στην εξουσία, οι μεν με τη στρατιωτική δικτατορία, οι δε με τη λαϊκή κυριαρχία.
Και μεγάλωνε το ρήγμα. Και υπήρχε ο διχασμός και γινόταν η φαγωμάρα και πίστευε ο λαός ότι όταν θα ‘ρθουν οι μεν θα σβήσουν τα χρέη από τις τράπεζες, τα ταμεία και τις άλλες υποχρεώσεις των πολιτών και άλλοι πίστευαν ότι η αστυνόμευση του κράτους και η κυριαρχία αυτής της χώρας θα γινόταν με τη λαϊκή κυριαρχία και με το διώξιμο των άλλων που πίστευαν άλλα από αυτά που πίστευαν αυτοί.
Ήρθε η περιβόητη, πολυθρύλητη ή αξιοθρήνητη μεταπολίτευση και έφερε ξανά όλους εκείνους που έλεγαν ότι έκαναν αντίσταση αλλά στην ουσία έκαναν περιπάτους στο δάσος της Βουλόνης, κάτω από το BigBeenτου Λονδίνου, στο τείχος του Βερολίνου ή στις γόνδολες της Βενετίας, Μόλις έγινε η μεταπολίτευση ήρθαν, έπιασαν πόστα, καρέκλα, αντιστασιακή σύνταξη, προσπάθησαν να σβήσουν το παρελθόν, έγινε επέλαση των σοσιαλιστών με το σκεπτικό της διάλυσης των κομμουνιστών, έγινε σύνθημα των δεξιών να αντικαταστήσουν τους σοσιαλιστές και φθάσαμε στην Ευρώπη των Γερμανών ή στη Γερμανία της Ευρώπης που μπήκαμε με τα τσαρούχια και εκεί άρχισε το φαγοπότι. Γιατί παίρναμε και δίναμε χωρίς έλεγχο, χρεωθήκαμε και καήκαμε χωρίς να το ξέρουμε, χρωστάμε και δεν πληρώνουμε και ο θεός ξέρει που θα μας βγάλει αυτό το παιχνίδι. Και μπροστά στον κίνδυνο του γκρεμού υπογράφουμε μνημόνια, συμβάσεις, επιμηκύνσεις του χρέους και τρέχα γύρευε γιατί κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα βγούμε από αυτό το αδιέξοδο.
Όλα αυτά τα ξέρουν οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων μηδενός εξαιρουμένου. Και οι παρατάξεις ξέρουν ότι δεν έχουν μπεχτσήδες μόνο τους συνδικαλιστές αλλά όλους τους φίλους, συμμάχους και εταίρους που πάντοτε είχαν γνώμη, άποψη, θέση και τοποθέτηση στα Ελληνικά πράγματα, στη διαχείριση της εξουσίας και στη διανομή του εθνικού πλούτου που το μεγαλύτερο μερίδιο αντί να το παίρνουν οι πολίτες αυτής της χώρας (εργαζόμενοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες και άλλοι) το έπιαναν αυτοί και είχαν πάντοτε γνώμη και άποψη για την κάθε κυβέρνηση και για την κάθε αντιπολίτευση. Γιατί και τα γκέτο που έγιναν την εποχή εκείνη, εννοώ τα ξερονήσια που δέχθηκαν τους κομμουνιστές, ήταν σε γνώση της δημοκρατικής εξουσίας και με την επέμβαση των ξένων δυνάμεων. Γιατί τα ξερονήσια δεν έγιναν επί χούντας. Έγιναν επί δημοκρατίας της τότε εποχής και ο Γέρος της Δημοκρατίας, ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, γνωρίζει καλύτερα την όλη ιστορία που αρχίζουμε και τη διαβάζουμε σήμερα από όλους εκείνους που έχουν το θάρρος, την τόλμη και την γνώμη να γράφουν την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος και ιδιαίτερα χωρίς κομματικές και ιδεολογικές δεσμεύσεις. Είναι λίγοι αυτοί αλλά υπάρχουν.
Οι διχασμός λοιπόν είναι και πάλι προ των πυλών. Γιατί άρχισαν να διακρίνονται καθαρά και ξάστερα οι εικόνες του διχασμού από μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, από αριστερούς και δεξιούς και από τα υπολείμματα χουντικών και κομμουνιστών. Όλοι θέλουν εξουσία. Όλοι θέλουν καρέκλα. Όλοι θέλουν πόστο και αμοιβές. Μιλάω για τους 300 εθνοπατέρες της βουλής που δεν μειώθηκαν και τους παρατρεχάμενους κολαούζους τους που τρώνε από τα έτοιμα. Αντί λοιπόν να φροντίσουν να δουν τι μπορούν να κάνουν για το κράτος, εννοώ τους πολίτες, φαγώνονται μέσα και έξω από τη βουλή για το ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι είναι οι κακοί, ποιοι είναι αμερικανόφιλοι, Ρωσόφιλοι ή Γερμανόφιλοι και ξενόφιλοι. Μιλάνε για εκλογές αλλά δεν μιλάνε για υποχρεώσεις, μιλάνε για χρώματα και κόμματα αλλά δεν μιλάνε για πατριωτισμό, μιλάνε για ξένες επενδύσεις και επεμβάσεις αλλά δεν μιλάνε για κυριαρχικά δικαιώματα και λογικό και φυσικό είναι οι ξένοι που διακρίνουν μια τέτοια φαγωμάρα, μια τέτοια ανακατωσούρα, αυτό το διχασμό, να σχεδιάζουν ψύχραιμα και στρατηγικά πως θα κατακτήσουν αυτό το χώρο και πως οι Έλληνες που θέλουν να είναι αφεντικά θα γίνουν δούλοι μια ωραία πρωία όταν όλα θα έχουν αγοραστεί από όλους εκείνους που διαθέτουν χρήμα, στρατηγική, πολιτική και θέλουν να κουμαντάρουν τον πλανήτη. Ποιοι είναι αυτοί; Για να μη μιλάμε γενικά και αόριστα και θεωρητικά: οι Εβραίοι, οι Γερμανοί και οι Τούρκοι. Επί του παρόντος. Γιατί υπάρχουν και οι αντίπαλοι που είναι οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι. Ρίξτε μια ματιά για μια συνοπτική ανάλυση σε αυτό το θέμα στην σελίδα 23 στα ΝΟΝ PAPERS. Μπροστά στο διχασμό – το νέο διχασμό- που είναι ένας κίνδυνος μεγάλος, οι πολίτες έχουν μόνο μια λύση και μοναδική. Nα μην εμπιστεύονται τα σημερινά κόμματα και τις παρατάξεις, να μην ψηφίζουν ταμπέλες αλλά κατά συνείδηση αν μπορούν και αν δεν μπορούν να μην ψηφίζουν καθόλου για να χρεοκοπήσει το φθαρμένο πολιτικό κατεστημένο.
Ε. Ε. Γ.
