“Τον Ευγένιο (όνομα και πράμα!) Σπαθάρη τον γνώρισα στη Μυτιλήνη. Ετσι, τυχαία, μια μέρα που περίμενα το λεωφορείο απο τα Πάμφιλα προς τη πόλη κι αυτό καθυστερούσε, ρώτησα τον οδηγό ενός φορτηγού Δ.Χ. που φόρτωνε πράγματα απο το σχολειό πάνω στο δρόμο, μήπως πάει προς τα εκεί και με πήραν μαζί τους.
Οπως, λοιπόν, καθόμουν μπροστά, ο οδηγός απο τη μία κι ένας άλλος απο τα δεξιά κι όπως έπαιζε το ραδιόφωνο λαϊκά τραγούδια ο εκ δεξιών κύριος με τ’ άσπρα φουντωτά μαλλιά και τα μουστάκια, άρχισε να μιλάει…..και αυτή, η φωνή, μα ναι, αυτή η φωνή μού ήταν πολύ γνωστή….! Γυρίζω και του λέω: “Ποιός είστε εσείς; Πώς σας λένε;” Δεν απαντά αμέσως αλλά μετά από λίγο με μια σεμνότητα στη φωνή που, σχεδόν έπεφτε έως το πάτωμα, μού απαντά: “Ευγένιο”.
Και τότε οι συνειρμοί, ο ένας μετά τον άλλον, μέχρι πέρα, μα πέεεεεερα, εκεί στην παιδική ηλικία, όταν κάποτε, κάπου στην Πατησίων …..”Είστε ο Καραγικόζης;;;;!!! ” αναφωνώ, γεμάτη, σχεδόν, απο παιδική χαρά. Κι αυτός κάτω απο τα μουστάκια του…..”Ναι” μου απαντά μ’ ένα ελαφρύ μειδίαμα συνενοχής με το παιδί (δηλαδή, εμένα!). Αυτός ήταν ο Ευγένιος Σπαθάρης που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1924.
Ο Καραγκιόζης της παιδικής μας ηλικίας, της φιγούρας, της τζαναπετιάς, του θράσους, του ηρωϊσμού, της πλάκας και της καρπαζιάς. Ο Σπαθάρης ερχόταν συχνά στη Μυτιλήνη και έπαιζε στα χωριά της. Είχε συνδέσει τη δουλειά του με το λαϊκό στοιχείο στην πράξη κι όχι στην πολυτέλεια των προσκλήσεων και των παραστάσεων. Ηταν καραγκιοζοπαίχτης κι ως ώφειλε ήταν λαϊκός. Ξανασυναντηθήκαμε στη Λέσβο. Τον καλέσαμε με το Πανεπιστήμιο να συμμετάσχει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώσαμε απο κοινού με τους φοιτητικούς συλλόγους. Και βέβαια ήταν “παρών”.
Ηταν δεινός μαριονετίστας, ήταν ζωγράφος και είχε παρατήσει την αρχιτεκτονική για χάρη του Καραγκιόζη. Πέρα, όμως, απο αυτά ήταν ένας ευγενής άνθρωπος, αβίαστα ευγενής, χωρίς προσποίηση και ματαιοδοξία, σπάνιο στις μέρες μας και όχι μόνον. Αλλωστε, η ταπεινότητα είναι ίδιον των ικανοποιημένων και γεμάτων ανθρώπων…..αυτών που προσφέρουν τη χαρά στους άλλους ενώ τη μοιράζονται και δη με τα παιδιά.”
Από το προφίλ της Ελένης Γουρνέλου
