|
|||
|
Η διαδρομή για να φτάσει κανείς στο ορμητήριο του Φώτη Ξενέλλη είναι μαγευτική.
Αρχικά περνάς δίπλα από το ποτάμι, κατευθύνεσαι σε ένα μονοπάτι πνιγμένο στις καλαμιές κι ύστερα ξεδιπλώνεται μπροστά σου ένας μικρός αλλά καταπράσινος κάμπος.
Εκεί είναι και οι συκιές του.
Με υποδέχονται στην αυλή μαζί με την κόρη του μέσα σε ένα καλοκαιρινό σκηνικό και με καλωσορίζουν κάτω από την σκιερή κληματαριά όπου μαζί με τις ριπές του αέρα που μπερδεύονται στα φύλλα της καρυδιάς ακούω και τα τελευταία τζιτζίκια του φθινοπώρου .
Μου ψήνουν μερακλίδικο καφέ και μου προσφέρουν γλυκό του κουταλιού που μόλις χθες το έφτιαξε η θεία Ιφιγένεια 92 ετών.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με τους ανθρώπους της «Μεσάντρας» αλλά και με τα μοναδικά προϊόντα τους.
Τα σύκα Ερεσού και όχι μόνο.
Στο τραπέζι περιμένει μια σακούλα γεμάτη ντόπιο τραχανό για τις κρύες νύχτες του χειμώνα αλλά και για την πιο εξαίσια ψαρόσουπα και μια μυζήθρα αυθεντική από τον τσοπάνη της περιοχής, που πολλοί γκουρμεριάρηδες τύποι θα έδιναν τα πάντα για να την τρίβουν στα μακαρόνια τους.
Το σπίτι μυρίζει αρνάκι λεμονάτο από τα χέρια της κυρίας Ιφιγένειας που όπως μας εξηγεί, δεν μπορεί να “κάθεται” κι όλο σκαρώνει κάτι στην κουζίνα.
Σήμερα είχε στο νου της το προζύμι για το ψωμί της χρονιάς και δεν είχε καιρό για χάσιμο …
Ο Φώτης Ξενέλλης γνωστός στην μικρή μας πόλη καταγόμενος από την Ερεσό και ως γνήσιος απόγονος του προπάπου του Μυτιλέλλη, τίμησε τις ρίζες του δίνοντας το όνομα «Μύτιλος» στο κρασί του.
Όνομα προερχόμενο από αρχειακό υλικό της οικογενείας που βρήκε κατά τύχη στην Μονή Υψηλού και θεώρησε χρέος του να του δώσει μια συνέχεια έστω και μέσα από μια ετικέτα.
Κάνοντας το χόμπι του επάγγελμα και με σκληρή δουλειά ,με αντίξοες συνθήκες αλλά και με πολύ αγάπη για τον τόπο και το προϊόν του κατάφερε σε πολύ λίγα χρόνια να συνεχίσει την μακρά παράδοση του χοντρόφυλλου σύκου γνωστού και ως πολίτικου αλλά και για την παραγωγή και εμφιάλωση κρασιού από τα αμπέλια του.
Ανεκμετάλλευτος θησαυρός τα σύκα Ερεσού
Διαβάζω σε ένα βιβλίο του 1937,για τον πλούτο των οπωροφόρων δέντρων που υπήρχαν στο νησί. Εκτός από τις καστανιές, τις απιδιές, τις κερασιές ,τις αμυγδαλιές ,τις μηλιές και πολλών άλλων,
οι συκιές υπερβαίνουν τις 130 χιλιάδες, πάντα με πληροφορίες του γεωργικού επιμελητηρίου Λέσβου.
Συγκεκριμένα αναφέρεται:
«Άξια ιδιαιτέρας μνείας είναι τα λεπτόφυλλα και εξαιρετικής ποιότητας εφάμιλλα τουρκικών Αιδινίου Σύκα της Λέσβου καθώς και τα χοντρόφλουδα πολίτικα ιδία των περιφερειών Ερεσού, Ιππείου και Καλλονής. Κατόπιν μάλιστα και της κατασκευής των αποστειρωτηρίων της Ερεσσού υπό των Συνεταιρισμών και της ιδιαιτέρας συσκευασίας ην υφίστανται θα καταστώσιν ασυναγώνιστα….»
Από περιέργεια και εγωισμό
Από το 1990 ο Φώτης Ξενέλλης άρχισε δειλά – δειλά να ασχολείται με το αντικείμενο των παραδοσιακών προϊόντων, ξεκινώντας μια διαδικασία που λίγο ως πολύ θα την χαρακτήριζε το χόμπι του. Γνωρίζοντας όμως τη δυναμική των προϊόντων του χωριού του, εκτιμώντας τα διαχρονικά μέσα από τις διηγήσεις των παππούδων του και των συγγενών του και μαθαίνοντας παράλληλα την ιστορία των σύκων και των αμπελιών της περιοχής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η τεχνογνωσία για το καλό κρασί αλλά και για το αποξηραμένο σύκο χάθηκε διαμέσου των αιώνων.
Απλά μυστικά των απλών ανθρώπων που ζούσαν παράγοντας στο εύφορο έδαφος χάθηκαν μαζί με τις γενιές που πέρασαν. Ύστερα έφυγε το ενδιαφέρον των νέων να ασχοληθούν με τη γη και η συνέχεια θέλει σήμερα πολλοί από αυτούς να προτιμούν να δρουν μέσα σε ένα γραφείο από ότι στην ελευθερία των χωραφιών και της φύσης…
