Γράφει η Τζέλη Χατζηδημητρίου -φωτογράφος
Σκέφτομαι, σκέφτομαι συνεχώς. Το κεφάλι μου γυρίζει τρελά σαν τη ντίζα από το χαλασμένο στροφόμετρο στη μοτοσυκλέτα μου. Οι σκέψεις δεν με αφήνουν ούτε το βράδυ. Στη μέση της νύχτας ξυπνάω με απαντήσεις σε εμμονικά ερωτήματα που δεν τολμώ να εκφράσω τη μέρα. Συνήθως κάθιδρη…
Σήμερα είπα να μοιραστώ έναν από τους χιλιάδες προβληματισμούς που βαραίνουν τους ώμους μου, αδικαιολόγητα. Πόσο πολύ εναρμονιζόμαστε με την αλλαγή που έχει συμβεί στη κοινωνία μας και στον πλανήτη; Έχουμε καν αντιληφθεί το μέγεθός της; Τις μυστικές της πλευρές; Μας βλέπω να κινούμαστε σε μια πόλη που δεν αντιλαμβάνεται αρχιτεκτονικά, πολεοδομικά, κυκλοφοριακά, πως ο κόσμος έχει αλλάξει, εμείς να επαναλαμβανόμαστε ζητώντας ικανοποιήσεις και απολαύσεις που πια δεν είναι εφικτές ή προσπαθώντας να επιβιώσουμε με τις καινούργιες μας ανάγκες σε ένα παλιό κόσμο. Ασυντόνιστα όλα, εκτός εποχής, εκτός χρόνου, εκτός πλαισίου. Αναχρονιστικά. Νοιώθω σαν ποντίκι στη ρόδα που επιταχύνει μόνη της κι εγώ τρέχω να προλάβω, αλλά πώς;
Ο κόσμος όπως τον ξέραμε, τέλειωσε. Ούτε τα καλοκαίρια, ούτε οι χειμώνες θα είναι πια αυτό που ζήσαμε. Πώς γίνεται να μην παίρνουμε τα μέτρα μας, να μην συνειδητοποιούμε πως πρέπει να αλλάξουμε και να συνεχίζουμε τη ζωή μας έτσι όπως τη θυμόμαστε; Τελικά οι κατσαρίδες είναι πολύ πιο προσαρμοστικές από το ανθρώπινο είδος. Εμείς θα πεθάνουμε από τη ζέστη και θα πνιγούμε από τις πλημμύρες, ενώ οι ελάχιστοι ζάμπλουτοι θα τη κάνουν για τον Άρη…λέμε τώρα…Η πόλη, το κράτος, συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους ελάχιστους που είδαν την αλλαγή και άλλαξαν, με τον ίδιο προκρουστικό τρόπο, τεντώνοντας και κόβοντας ό,τι δεν χωράει στη μεσαιωνική, τριτοκοσμική τους αντίληψη. Καμία προστασία, καμία πρόληψη, τόσο που αρχίζω να λέω μήπως η τεχνητή νοημοσύνη που θα ξέρει τα δεδομένα, αν της πούνε αλήθεια βέβαια, και δεν ξέρει τα ρουσφέτια, ίσως να είναι η μόνη που θα δώσει λύσεις..
