Ένας γλυκός άνθρωπος που επέλεξε να βγάλει όλη του τη δημιουργικότητα και την ψυχή πάνω σε ένα ταπεινό πλην όμως “σοφό” υλικό όπως το ξύλο, είναι ο Μανώλης. Παρά τις αντιξοότητες ο Μανώλης κατάφερε να δημιουργήσει τον δικό του χώρο, την δική του φωλιά στην Ερεσό και μέσω της ξυλογλυπτικής να εκφράσει το ταλέντο του.
Τον γνώρισα στη Σκάλα Ερεσού έπειτα από παρότρυνση των μελών του Φορέα Τουρισμού Ερεσού που μου πρότειναν να δω τη δουλειά του. Και αυτό έκανα. Κυριακή πρωί μαζί με τον φίλο μου τον Θόδωρο κατευθυνθήκαμε στο χωριό για να τον βρούμε. Δεν ήταν δύσκολο. Ο ίδιος με μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση μας περίμενε στην πλατεία της «Φόνισσας» για να κατευθυνθούμε μέσα από τα παραδοσιακά στενά στην πολύτιμη βάση του. Ο χώρος του ήταν ένα ζωντανό Μουσείο. Παντού υπάρχουν τακτοποιημένα αντικείμενα από ξύλο με διάφορες τεχνικές, άλλα σε πειραματικό στάδιο, άλλα με χαραγμένη την παιδική αθωότητα της ψυχής του Μανώλη, άλλα αξιολάτρευτα κομμάτια λαϊκής τέχνης.
Η μητέρα του εκεί, μαζί του, καθισμένη σε έναν καναπέ που τον έφτιαξε ο Μανώλης και είναι από τα αγαπημένα της κομμάτια. Γλυκιά με το χαμόγελο ανθρώπου που πέρασε πολλά, μας υποδέχτηκε και μας άφησε να ανοίξουμε ντουλάπια, βιτρίνες και να φτιάξουμε το χώρο έτσι όπως αρμόζει για μια φωτογράφηση.
Ο Μανώλης είναι ένας άνθρωπος με ειδικές ικανότητες. Φιλήσυχος, λάτρης της φύσης και ολιγαρκής, κατεβαίνει κάθε μέρα στο γιαλό και πουλάει την πραμάτεια του που έχει μέσα στον σάκο του. Πάνω σε αυτόν, έχει καρφιτσώσει δυο κονκάρδες με αφρικανικά ρητά. Όλα για το πόσο λιτοί πρέπει να είμαστε στη ζωή. Όπως κι εκείνος.
Με την αφρικανική κουλτούρα ήρθε σε επαφή στο Κονγκό όπου έζησε μέχρι τα 30 του χρόνια μαζί με την οικογένειά του που μετανάστευσε στην Αφρική όπως αρκετοί Λέσβιοι εκείνη την εποχή. Αργότερα οικογενειακώς έφτασε στην Αθήνα και μαζί επέστρεψαν στη βάση τους πριν από μερικά χρόνια σε αυτό το μικρό σπιτάκι μέσα στο χωριό. Η ζωή του, έκανε τους κύκλους της και τον αντάμειψε με μια ζωή σε ένα περιβάλλον που τον δέχεται όπως είναι και βέβαια τον υποστηρίζει για την διαφορετικότητά του .
Ζωάκια, φιγούρες, καράβια, αυτοκίνητα που ήταν και η πρώτη του ενασχόληση, κείτονται σε διάφορα σημεία του σπιτιού σαν μουσειακά αντικείμενα. Συνήθως διαλέγει ξύλο ελιάς η άλλα είδη πιο επεξεργάσιμα και μπαίνει μέσα στο δωματιάκι της αυλής όπου έχει και τα σύνεργά του για να δώσει σχήμα στις άμορφες ξύλινες μάζες .Όλα έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Αλλά την παιδικότητα, άλλα την λαϊκότητα , άλλα την φαντασία.
Ο εσωτερικός κόσμος του Μανώλη αντικατοπτρίζεται πάνω στα ξύλινα αντικείμενα. Γι’ αυτόν η διαδικασία της ιδέας και κατόπιν της δημιουργίας είναι το παν .Μελετάει το ξύλο, σκέφτεται τις χαρακιές μια –μια και επενδύει στο χρόνο. Αν τον δείτε στην Ερεσό σταματήστε τον και κάντε μια κουβέντα μαζί του, όχι μόνο γι’ αυτά που φτιάχνει αλλά και για την φιλοσοφία που έχει για τη ζωή. Μια φιλοσοφία που αν την μοιραζόμασταν αναμεταξύ μας ,ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος …
