Στα χνάρια του κορυφαίου παίκτη του Ολυμπιακού Ιωάννη Παπαπέτρου και άλλων Ελλήνων παικτών που “θήτευσαν” στο κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ, ένας 21χρονος Μυτιληνιός ενισχύει με την προσπάθειά του, την ελληνική “παροικία” του NCAA, του σκληρού αμερικανικού πρωταθλήματος μπάσκετ που έχει αναδείξει τους μεγαλύτερους αστέρες του NBA. Μακριά από τη γενέτειρά του τη Μυτιλήνη, όπου πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στο παρκέ, ο Μάρκος Ψημίτης κυνηγά το δικό του μπασκετικό “αμερικανικό όνειρο” στο Μιζούρι των ΗΠΑ. Με την φανέλα του πανεπιστημίου του Saint Louιs, ο Μάρκος συνδυάζει πολύωρες προπονήσεις με την ακαδημαϊκή κατάρτιση και ζει τις κοσμοϊστορικές αλλαγές στην Αμερική του σήμερα. Εν μέσω αμερικανικών εκλογών κι ενώ όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο Μάρκος, ή αλλιώς ο “Έλληνας” των Billikens- όπως τον φωνάζουν οι συμπαίκτες του- μας μίλησε για τη ζωή του στις ΗΠΑ και φυσικά για την μεγάλη του αγάπη το…μπάσκετ.
“Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ όταν ήμουν 13 χρόνων. Έπαιζα παράλληλα και ποδόσφαιρο εκείνη την περίοδο και για τα επόμενα δύο χρόνια. Ήθελα πάντα να παίξω μπάσκετ καθώς ήταν η μεγάλη αγάπη του μπαμπά και φυσικά κατέληξε να είναι και η δικιά μου. Και φυσικά ήταν ένας τρόπος να ανταγωνιστώ την αδερφή μου που έπαιζε εκείνη την περίοδο”, λέει ο Μάρκος που ξεκίνησε να προπονείται με την ομάδα του Αρίωνα Μυτιλήνης, “μια ομάδα στην οποία είχα την ευκαιρία να αναδειχτώ και να μάθω τα βασικά του αθλήματος κοντά σε πολύ καλούς προπονητές”….
Πότε κατάλαβες ότι θα ασχοληθείς επαγγελματικά με το μπάσκετ; Υπήρξε μια στιγμή, ένα γεγονός που το πυροδότησε;
Αυτό που κάνω τώρα δεν θα το αποκαλούσα επαγγελματικό, ακόμα. Τουλάχιστον τυπικά το NCAA θέλει να μας θεωρεί ερασιτέχνες, αλλά το να ασχοληθώ με το μπάσκετ επαγγελματικά ήταν κάτι που πάντα είχα στο μυαλό μου από όταν ήμουν μικρός, έχοντας βέβαια και εναλλακτικά σχέδια. Νομίζω άρχισε να γίνεται όλο και πιο εφικτό αυτό το όνειρο όταν κλήθηκα στο κλιμάκιο της εθνικής Εφήβων για πρώτη φορά.
Ποια ήταν η μετέπειτα πορεία σου;
Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η μετέπειτα πορεία μου όπου είχα την τύχη να βρεθώ στην ομάδα του Παπάδου Γέρας και βίωσα το πώς είναι να ταξιδεύεις και να παίζεις σε ένα διαφορετικό επίπεδο, συν τον φόρτο των προπονήσεων. Τότε ήταν που άρχισαν και οι σκέψεις του να φύγω κάπου εκτός Ελλάδας όπου θα μπορούσα να συνδυάσω τον αθλητισμό και τις σπουδές σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο.
Πόσο «άπιαστο όνειρο» σου φαινόταν τότε το να βρεθείς στην ομάδα του Saint Lοuis?
Αρχικά φαινόταν κάτι το ανέφικτο αλλά νομίζω ότι από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνειδητοποίησα ότι ευκαιρίες υπάρχουν για όλους, αρκεί να βρεθείς στο σωστό μέρος και στην σωστή στιγμή για να τις αρπάξεις.
Τι δυσκολίες αντιμετώπισες στην πορεία του μέχρι τώρα «ταξιδιού» σου;
Δυσκολίες υπήρξαν και ακόμα υπάρχουν πολλές. Είναι δύσκολο να είσαι μακριά από την οικογένεια και τους φίλους σου 10 μήνες τον χρόνο, αλλά η ομάδα εδώ μας έχει βοηθήσει πολύ σε αυτό το ζήτημα. Όταν είσαι με κάποια άτομα για 3-4 χρόνια, αγωνίζεστε μαζί, μένετε μαζί, δημιουργείς σχέσεις οι οποίες κρατάνε και έχουν αξία. Τώρα που μπήκε ο Νοέμβρης, αρχίζουν τα παιχνίδια μας που σημαίνει ότι προπονούμαστε λιγότερες ώρες, αλλά με περισσότερη συγκέντρωση και ακρίβεια. Έχουμε μπει στην περίοδο όπου μεγάλο μέρος των προπονήσεων μας είναι να αναλύουμε τις αντίπαλες ομάδες και να προσαρμοζόμαστε ανάλογα σε κάθε παιχνίδι, δουλεύοντας παράλληλα στα δικά μας συστήματα σε άμυνα και επίθεση.
Ποια ήταν η κορυφαία μπασκετική εμπειρία σου μέχρι τώρα;
Η κορυφαία μου μπασκετική εμπειρία ήταν πέρυσι σε έναν από τους αγώνες στην έδρα μας, όπου σε ένα κατάμεστο γήπεδο με 12 χιλιάδες θεατές νικήσαμε το George Washington University, μια από τις καλύτερες ομάδες τις χώρας. Αν και δεν μπορούσα να παίξω πέρυσι, λόγω κανονισμών του NCAA για τις μεταγραφές, ήταν μια μαγική εμπειρία να βλέπεις θεατές, φιλάθλους, παίχτες σε ένα τέτοιο στάδιο να έχουν τόσο πάθος και ενθουσιασμό για το άθλημα.
Ποια είναι η σύγκριση στο επίπεδο που αγωνίζεσαι στην Αμερική με αυτό της Ελλάδας, προπονητικά και αγωνιστικά;
Θα έλεγα ότι συγκριτικά με την Ελλάδα οι προπονήσεις δεν έχουν τόσο μεγάλη διαφορά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στις ατομικές προπονήσεις που κάνουμε στην ομάδα. Παντού δίνεται πολύ μεγάλη έμφαση στην ατομική βελτίωση και στην Ελλάδα γίνεται αρκετά καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Όσο αφορά τις ομαδικές προπονήσεις σίγουρα είναι διαφορετικές, απαιτούν μεγάλη ταχύτητα και πολλές επαφές. Πρέπει να είσαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση για να αγωνιστείς και πολύ περισσότερο για να είσαι ανταγωνιστικός. Σχετικά με το αγωνιστικό μέρος θα έλεγα ότι υπάρχει αρκετή πίεση. Παίζεις μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό, με ένα αρκετά γρήγορο ρυθμό παιχνιδιού. Δεν είναι όπως στο ΝΒΑ που βασίζεσαι πολύ στο ένα εναντίον ενός, για να νικήσεις παιχνίδια σε αυτό το επίπεδο πρέπει να συνδυάσεις το ατομικό ταλέντο με εξαιρετική ομαδική δουλειά σε άμυνα και επίθεση.
Πως είναι η ζωή στην Αμερική γενικά για έναν αθλητή
Οι ρυθμοί θα έλεγα είναι πολύ γρήγοροι για ένα αθλητή-φοιτητή στην Αμερική. Ο καιρός περνάει γρήγορα, και οι μέρες σου είναι γεμάτες με προπονήσεις, παιχνίδια, ταξίδια, διάβασμα, μαθήματα και ότι προσωπικό χρόνο μπορείς να χωρέσεις ανάμεσα σε όλα αυτά. Περνάς πολύ χρόνο με τους συμπαίκτες σου εντός και εκτός γηπέδου. Σίγουρα σε ένα πανεπιστήμιο με 15 χιλιάδες φοιτητές δημιουργείς φιλίες και γνωρίζεις πολύ κόσμο. Η διασκέδαση νομίζω είναι ένα κομμάτι που χρειάζεται παντού ό,τι και αν κάνεις, όπου και αν βρίσκεσαι και είναι κάτι που μας το λένε συνέχεια και οι προπονητές μας. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία στην καθημερινότητά μας έτσι ώστε να είμαστε πιο παραγωγικοί.
Για τους συμπαίκτες σου είσαι “ο ‘Έλληνας”;
Για τους συμπαίκτες μου, ναι, είμαι ο “Έλληνας” και όχι μόνο για αυτούς! Και για να πω την αλήθεια με τιμά το γεγονός ότι ξεχωρίζω σε αυτόν τον τομέα και το ότι έχω την δυνατότητα να «εκπροσωπήσω» την ελληνική αντίληψη τόσο μακριά από την πατρίδα.
