Αν είσαι ξενομπάτης που λέμε σε αυτή την πόλη, δεν μπορεί να μην σου προκαλέσει εντύπωση ένα τοσοδούλι καφεκοπτείο που βρίσκεται στην οδό Καβέτσου απέναντι από το Ωδείο Σκαλκώτα. Οι μυρωδιές του σε πιάνουν ήδη από την στάση του λεωφορείου στο «Κινέζικο» και ενώ ψάχνεις να βρεις από που έρχονται όλα τούτα τα αρώματα της φύσης, το μάτι πέφτει στα τρία μικρά σκαλάκια που οδηγούν στον ευωδιαστό παράδεισο της Νίκης Αξιώτου. Οι ντόπιοι γνωρίζουν καλά το “μυστικό” καφεκοπτείο που είναι ακριβώς όσο ένα δωμάτιο! Όλων των ειδών καφέδες, ελληνικός, στιγμιαίος, φίλτρου, σκέτος και με αρώματα, φουντούκι καραμέλα, σοκολάτα, βανίλια, νες καφέ και ντεκαφεϊνέ, μπαχαρικά, αποξηραμένα φρούτα χωρίς ζάχαρη βότανα, τσάι, ρόφημα σοκολάτας με γεύσεις, μπουένο, oreo, φράουλα, φουντούκι, καραμέλα, στέβια καθώς και προϊόντα με λίγα λιπαρα αλλά και γλυκά του κουταλιού, κεράσματα, παξιμάδια, βιολογικά προϊόντα, όσπρια και γαλακτοκομικά χωρούν μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα! Εκεί όπου η Νίκη μεγάλωσε ως παιδί κι έμαθε τα μυστικά του καφέ.
«Αυτό το μαγαζί εδώ στην Καβέτσου, λειτουργεί από το 1979, είναι το δεύτερο μαγαζί, το πρώτο καφεκοπτείο της οικογένειας ήτανε στη Μητρόπολη, λίγο πιο κάτω από την εκκλησία. Ο πατέρας μου, ο Παναγιώτης Αξιώτης δουλεύει από 12 χρονών στον καφέ. Όταν ήτανε μικρός εκεί στη Μητρόπολη είχε ένα καφεκοπτείο ένας Βραχνός και δούλευε πρώτα σε εκείνον. Αργότερα τον ζήτησαν να δουλέψει στο μαγαζί τους οι Κλούρας ή Κουλούρας και Ιακώβου. Ο πατέρας μου ήξερε να καβουρδίζει και να κοσκινίζει καλά. Τότε ο καφές έβγαινε χοντροκομμένος από τη μηχανή και ήθελε κοσκίνισμα με μεγάλα κόσκινα. Αργότερα με τον αδερφό του άνοιξαν το μαγαζί στη Μητρόπολη κα μετά αυτό εδώ. Εδώ σε αυτό το μαγαζί μεγαλώσαμε, εδώ γεννηθήκαμε σχεδόν! Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι παίζαμε εδώ δίπλα όπου παλιά εδώ στο κινέζικο ήταν ο Τριανταφύλλου με τα έπιπλα, ένα κουρείο και υπήρχε κι ένα κατάστημα με παιχνίδια όπου μαζί με τα άλλα παιδιά εδώ της γειτονιάς πηγαίναμε και χαζεύαμε τη βιτρίνα».
Έχοντας στην οσφρητική της μνήμη όλες τις μυρωδιές του καφέ από την παιδική της ηλικία η Νίκη γνωρίζει πως να ξεχωρίζει το καλό χαρμάνι ενώ διαρκώς ενημερώνεται και διαβάζει για τον καφέ. «Θυμάμαι πως όταν ήμουνα μικρή και άνοιγα το συρτάρι δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τα αρώματα! Με έπιανε κάτι! Ο καφές που υπήρχε κάποτε, τα παλιότερα χρόνια, αυτά του πατέρα μου, είναι πιο δυνατός από τον τωρινό. Αυτό το ενστερνίζεται και ο πατέρας μου ο Παναγιώτης Αξιώτης, λέει η λέει η Νίκη που σήμερα λειτουργεί μόνη της το μαγαζί εξαιτίας των συνθηκών που έφερε η πανδημία.
Τη ρωτώ πως είναι να τα φέρνεις βόλτα σε έναν τόσο μικρό χώρο τώρα με τα μέτρα προστασίας:
«Καταρχήν στο μαγαζί μπαίνει μόνο ένα άτομο τη φορά, αυστηρά. Όταν ξεκίνησε όλο αυτό φυσικά αγχώθηκα για κάποιες μέρες επειδή ερχόταν και ο πατέρας μου που είναι μεγάλος. Μετά ηρέμησα είπα θα το κρατήσω εγώ και ήθελα να είναι πεντακάθαρο, ακολουθούσα και ακολουθώ 100% αυτά τις οδηγίες, απολυμαίνω διαρκώς. Στην αρχή ψάχναμε να βρούμε μάσκες και γάντια, τα χέρια μου είχαν ματώσει από τα αντισηπτικά! Ωστόσο στεναχωριέμαι γιατί ο καφές είναι κάτι που μοιράζεσαι. Είναι ηρεμία, είναι να τον πίνεις με τους φίλους σου. Στεναχωριέμαι που βλέπω τα καφενεία κλειστά. Όχι μονάχα τώρα με τον covid αλλά και πριν που έβλεπα το ένα καφενείο να κλείνει μετά το άλλο. Παλιά ο πατέρας μου, όταν είχαν το μαγαζί με τον αδερφό του πήγαινε παράλληλα στα χωριά και πουλούσε καφέ. Έχει πολλές ιστορίες να πει για τα καφενεία τότε»…
Και σήμερα όμως ο καφές έχει την τιμητική του. Μια συνήθεια που δεν σταματά στη χώρα μας καθώς πάντα θα βρούμε χρόνο για ένα καφεδάκι.
¨Ο καφές δεν σταματά ποτέ. Στην Αθήνα πήρα μέρος σε διάφορα workshops για τον καφέ, δοκίμασα χαρμάνια, πήρα ιδέες και απόκτησα γνώσεις. Και τώρα πάλι διαβάζω περιοδικά γιατί ο καφές εξελίσσεται οι παραγωγοί εγκαταλείπουν παλιές μεθόδους και πρέπει κι εμείς να ακολουθήσουμε. Αλλά και στα μπαχαρικά τα τελευταία χρόνια ο κόσμος ζητάει κι άλλα πιο εξεζητημένα πράγματα για τη μαγειρική. Τώρα θα φέρω φυστικοβούτυρο, σιρόπι αγαύης και σιρόπι σφενδάμου σε καλή τιμή!
Την ώρα που μιλάμε κόσμος μπαίνει και βγαίνει και κάθε φορά αποχωρώ ώστε να μπορεί να εξυπηρετήσει μόνο ένα άτομο στο χώρο! «Δεν με ενοχλεί που είναι τόσο μικρό το μαγαζί. Μου αρέσει που είναι έτσι το προτιμώ, μου αρέσει να το τακτοποιώ γιατί ένας τέτοιος χώρος πρέπει να ναι τακτοποιημένος διαρκώς”
Από τα κιτάπια της η Νίκη βγάζει και μου δείχνει την παλιά αφίσα-ημερολόγιο του μαγαζιού, μια φωτογραφία του μπαμπά της και την παλιά σακούλα που χρησιμοποιούσαν, τότε σε μια άλλη εποχή που σου έρχεται στο νου κάθε φορά που κατεβαίνεις αυτά τα τρία μικρά σκαλάκια…
