Ένα νέο λογοτεχνικό περιοδικό με έδρα τη Μυτιλήνη, εμπνεύστηκε από τις ανησυχίες και τους δημιουργικούς ορίζοντες των ανθρώπων που ζουν και βιοπορίζονται εκεί, ανθρώπων διαφορετικών καταβολών και προσανατολισμών.
Στο παρακάτω link μπορείτε να περιηγηθείτε στον νέο ηλεκτρονικό τόπο του περιοδικού, να δείτε το εισαγωγικό σημείωμα για το δεύτερο τεύχος που κυκλοφορεί, τα περιεχόμενα καθώς και κείμενα από το πρώτο.
Το ‘Βόρεια-Βορειοανατολικά’ δεν είναι όμως ένας τόπος, παρά ένα ‘στίγμα’ που δίνεται με σκοπό να ανοίξει ένας διάλογος πάνω στη δημιουργία των συνθηκών παραγωγής θεωρητικού λόγου γύρω από τη λογοτεχνία. Έτσι σταδιακά το site θα ενημερώνεται ώστε να ανοίξει και από ηλεκτρονικά τον διάλογο με τους αναγνώστες του..
Το Site
To 2o Τεύχος
Εκεί στα μέσα του 2000 εμφανίστηκε μια νέα γενιά στην ελληνική ποίηση. Μια γενιά που ενηλικιώθηκε μαζί με την ποίηση και δια της ποίησης. Άνθρωποι που γεννήθηκαν, χονδρικά, από το 1977 μέχρι το 1985 (και κάποιοι αργότερα, γεννημένοι μέχρι το 1989) και εμφανίστηκαν, από το πουθενά, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, σαν τα μανιτάρια στο νεκροταφείο μετά τη βροχή, κάνοντας τα πρώτα τους ποιητικά βήματα πολύ νωρίς, στα είκοσί τους μόλις χρόνια. Άνθρωποι που για κάποιον ακατανόητο λόγο πωρώνονταν διαβάζοντας ποιήματα στα δεκάξι τους και που θέλησαν να συνεχίσουν να γράφουν και μετά την εφηβεία τους. Άνθρωποι που ονειρεύτηκαν «να πουν το πράγμα αλλιώς» και που, εν μέρει, το κατόρθωσαν. Άνθρωποι που με εντυπωσιακή άγνοια κινδύνου και νεανικό τσαμπουκά αποφάνθηκαν πως είχαν κάτι να πουν και που, όντως, το είπαν. Άνθρωποι που διάβασαν φανατικά τα έργα των συνομήλικών τους, που συναντήθηκαν, που χώρισαν, που αγαπήθηκαν, που συγκρούστηκαν, που ξαναβρέθηκαν. Άνθρωποι που σήμερα, αφού «έψαξαν ανάμεσα στις 7.284 πληγές του Φαραώ / μήπως και βρουν τη δική τους», σαραντάρισαν ή σαρανταρίζουν και που, με σπασμένα γόνατα, συνεχίζουν να περπατάνε ακόμα. [Το πράγμα χάλασε όταν εκείνος ο κρετίνος, ο Πέρυ Κόμο, τραγούδησε την Γκλεντόρα…]
Στην ποίηση αυτής της γενιάς είναι αφιερωμένο αυτό το τεύχος. Αυτής της γενιάς που οι πρώτες κρίσιμες εμπειρίες της ήταν το Τσερνόμπιλ, το «βρώμικο ‘89», η πτώση του «Υπαρκτού», ο Πόλεμος του Κόλπου· που είδε live το «χέρι του θεού», που πανηγύρισε τραγουδώντας «Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά»· που πέρασε την εφηβεία της σε συνοικιακά φροντιστήρια αποστηθίζοντας φίρμες και μοντέλα αθλητικών παπουτσιών και τη νεκρή ύλη των Πανελλαδικών· που πρόλαβε κι άκουσε τον Άσιμο σε κασέτα, που της τα ‘σκασε ο Αγγελάκας σε κάποιο πάρτυ στον 13ο όροφο· που βούλιαξε στα βαλτονέρια του «Εκσυγχρονισμού», της «Ανάπτυξης», της ιδιωτικής τηλεόρασης, της ψεύτικης ευμάρειας, των πλαστών νοημάτων και ψευδεπίγραφων διλημμάτων και που μεγάλωσε αισθανόμενη -και δικαίως- σα γαλοπούλα το φθινόπωρο· που μέθυσε στα πρώτα της ενήλικα γενέθλια σε κάποιο Γκραν Σαλέ «Ηλία ρίχ’ το!»· που διάβασε όσο λίγες άλλες πριν απ’ αυτήν, έμαθε γλώσσες, σπούδασε· που κοίταξε, χωρίς να κλονιστεί, στ’ ασπράδι των ματιών τον Γιώργο Φιλιππίδη· που διείδε με τρόμο την κατάρρευση κάθε συλλογικής ταυτότητας και κάθε κοινότητας και που προσπάθησε, με τον τρόπο της, ν’ αντιδράσει· που προσπάθησε ν’ αποδράσει και άνοιξε διάπλατα τα φτερά της χωρίς να μπορέσει τελικά ν’ αποτινάξει από πάνω τους τις λάσπες· που δεν πρόλαβε να πετάξει, που είδε, τίγκα στα ψυχολογικά, τα όνειρά της να καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα και βούλιαξε στην κατάθλιψη της ανεργίας, της ξενιτείας, της απουσίας προοπτικής· που, παρά τον ναρκισσισμό της, έστρωσε με το παράδειγμά της τον δρόμο για μια επόμενη ποιητική γενιά -ιδανικά- πιο ώριμη και πιο μεστή, φυσώντας μες στις στάχτες, βγάζοντας τα πνευμόνια της για μια χαμένη υπόθεση, και κατορθώνοντας, στο τέλος, να βάλει φωτιά στ’ αποκαΐδια, να κάνει, και πάλι, τη φλόγα να πετάξει.
Διαβάστε στην έντυπη έκδοση του περιοδικού:
Δοκίμια
Σαμσών Ρακάς / Se poia poihtikh genia anhkoyme?
Χρήστος Μαρτίνης / Ρίζα στον ουρανό: ερμηνευτική προσέγγιση στην ποίηση του Aντρέα Tσιάκου
Ζ. Δ. Αϊναλής / «Ποιαν έρημο, πατέρα, υπάρχεις τώρα εντός μου;»· μια εξομολόγηση από τα βάθη της αρχέγονης νύχτας.
Στέλιος Κραουνάκης / «Η ποίηση είναι παιδί του πένθους»: Μια κριτική ανάγνωση στα ποιήματα της Xρυσής Kαρπαθιωτάκη
Νικόλας Ευαντινός / Η ρομαντική καταγωγή των νέων Ελλήνων ποιητών
Νίκος Βιολάρης / Νήματα σκοτεινά και απαστράπτοντα
Βάγια Κάλφα / «Δε θέλει κάθε ανταρσία να εκραγεί μέχρι επανάστασης»: Για την ποίηση της Λένας Καλλέργη
Διηγήματα – Ποιήματα
Νάνσυ Αγγελή / Ανακριβείς τόποι και χρόνοι
Μαρουσώ Αθανασίου / Μερικές φορές η λύκαινα
Ζ. Δ. Αϊναλής / Επιτύμβιο
Γιώργος Γέργος / Εκπνοές
Δήμητρα Γλεντή / Κατώφλια
Άγγελος Ευθυμιάδης / Δύο ποιήματα
Γιάννης Ζελιαναίος / Καπνίζω τις τρίχες του γάτου μου
Κατερίνα Ζησάκη / Ευριδίκη, Βεατρίκη, Σουλαμίτ
Νίκος Ζιάκας / Ποιήματα
Παναγιώτης Κ. / Ποιήματα
Αθανασία Κρατημένου / Δίπυλος τόπος
Νότα Μ. / Οδός Μαιάνδρου
Γιάννης Μαμάκος / Δίχως πεπρωμένο
Χρήστος Μαρτίνης / Ελίοφορ Φέστους
Ελένη Ντούξη / Ποιήματα
Νατάσα Παπανικολάου / Σειρήνα στα άπτερα
Πάνος Παπαπαναγιώτου / Άχθος
Γιάννης Παττακός / Κύκλος
Ελένη Ρουσοπούλου / Άγρια πλάσματα του Αυγούστου
Κυριάκος Συφιλτζόγλου / Ηλιακά οστά
Νίκος Σφαμένος / Τρία ποιήματα
Θωμάς Τσαλαπατής – Ελένη Ρουσοπούλου / Γίγαντες
Εξώφυλλο
Αλέξανδρος Καραβάς
Σκίτσα
Αλέξανδρος Καραβάς, Ελένη Ρουσοπούλου
