Η οικογένεια Δρεκόλια μια από τις ισχυρότερες στο χώρο των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων στη Λέσβο κλείνει μια από τις επιχειρήσεις της,τον Πύργο Μυτιλήνης μετά από τα γεγονότα που έπληξαν την Ελλάδα αλλά και τον κόσμο.Η Ευγενία Δρεκόλια διευθύντρια του μπουτίκ ξενοδοχείου που φιλοξένησε δεκάδες επώνυμους κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, φανερά συγκινημένη και μιλώντας για τα αξεπέραστα προβλήματα του κλάδου τόνισε μεταξύ άλλων ότι “ο τουρισμός στη Λέσβο θα κάνει χρόνια να πάρει μπρος ξανά. Δεδομένης της κρίσης αλλά και των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε όλοι ανεξαιρέτως αποφασίσαμε να δώσουμε τους τίτλους τέλους για τη λειτουργία του Πύργου Μυτιλήνης. Eκλεισε ο κύκλος του…”
Δεν είναι η μόνη επιτυχημένη επιχείρηση που μπαίνει σε αυτή τη θλιβερή διαδικασία .Μέχρι σήμερα δεκάδες μικρές αλλά και μεγάλες επιχειρήσεις που στηρίζονται από τον τουρισμό το σκέφτονται πλέον σοβαρά αν θα πρέπει -και βέβαια -αν συμφέρει πλέον να κρατηθούν ανοιχτές. Δάνεια ,υποχρεώσεις μισθοί και ασφαλιστικές εισφορές κάνουν τους ιδιοκτήτες να αναζητούν άλλους τρόπους διαβίωσης. Με αυτά τα δεδομένα και το ότι κλείνουν επιτυχημένες μέχρι χθες επιχειρήσεις το μέλλον του τουρισμού για τη Λέσβο προβλέπεται δυσοίωνο…
Ο Ζαχαρένιος Πύργος
Ο «ζαχαρένιος Πύργος» όπως ονομάστηκε είναι ένα νεοκλασικίζων κτίριο με στοιχεία Μπαρόκ, σε Second Empire Style, χτισμένο το 1913 και αποπερατωμένο το 1916. Ιδιοκτήτης του ήταν ο Κωνσταντίνος Χατχηχριστόφας. Τραπεζίτης της Τράπεζας Αιγαίου και Αρχιπελάγους ασχολήθηκε και με το εμπόριο καπνού και ζάχαρης. Η ανέγερση του Πύργου συνέπεσε με την ανατίμηση της ζάχαρης το 1912, με αποτέλεσμα ο κ. Χατζηχριστόφας να κερδίσει πολλά χρήματα. Έτσι ο Πύργος ονομάστηκε «ζαχαρένιος». Αρχιτέκτονας του έργου είναι ο Ιγνάτιος Βαφειάδης.
Είναι ένα μοναδικό κτίριο χτισμένο στην περιοχή Σουράδα στην πόλη της Μυτιλήνης, στην κεντρική οδική αρτηρία, που δύσκολα ξεφεύγει της προσοχής κανενός που περνά από μπροστά του. Στην μνήμη του κτιρίου έχει καταγραφεί η έντονη κοινωνική ζωή του, καθώς και η φιλοξενία σημαντικών προσωπικοτήτων όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Το 1995 ξεκίνησε η προσεγμένη και με σεβασμό στην ιστορία αναπαλαίωση του κι από τον Αύγουστο του 1999 λειτουργεί ως ξενοδοχείο πολυτελείας, ανοιχτό καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου από τους σημερινούς ιδιοκτήτες, την οικογένεια Δρεκόλια.
Η μνημειακή εξωτερική baroque σκάλα από λευκό μάρμαρο, οδηγεί στην είσοδο, την οποία στολίζουν δίδυμοι κίονες , ενώ το κτίριο καταλήγει στον πυργίσκο, που είναι και το ψηλότερο του σημείο. Ο ισόγειος χώρος στεγάζει την reception, το main lobby και την τραπεζαρία, καθώς και ένα μικρό μπαρ από ξύλο καρυδιάς και λευκό μάρμαρο, ατο οποίο έχει ενσωματωθεί στο χώρο υποδοχής. Οι οροφές αποτελούν ένα κομψοτέχνημα με υπέροχες κυκλικές διακοσμήσεις, οι οποίες αποκαταστάθηκαν από την αρχή, έγχρωμες σε κάποια σημεία και επενδυμένες με φύλλα χρυσού σε άλλα. Η διακριτική πολυτέλεια συνοδεύει όλους τους εσωτερικούς χώρους και εντυπωσιάζει. Τα έπιπλα σε baroque τάσεις συμπληρώνουν διακριτικά το χώρο.
Ανεβαίνοντας από την αυθεντική ξύλινη σκάλα στον πρώτο όροφο υπήρχαν τα υπνοδωμάτια, καθώς και το καθημερινό που επεκτείνεται πάνω από το πρόπυλο. Έτσι δημιουργείται ένας καταπληκτικός εσωτερικός χώρος με αξονική θέα τον κεντρικό δρόμο, το «λιακωτό», μια νεοκλασική μετάφραση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της Βόρειας Ελλάδας που κουβαλάει έντονα την τούρκικη παρουσία. Εδώ βρήκε το χώρο του ο κύριος όγκος των έξι δωματίων του «Πύργου», καθώς και τα μπάνια τους. Ανεβαίνοντας κι άλλο ανακαλύπτουμε ότι στη σοφίτα υπάρχει ο χώρος της παλιάς αποθήκης η οποία μετατράπηκε σε ένα κοιτώνα και μια σουίτα με προνομιακή θέα. Η επιλογή του κυρίαρχου υλικού σ΄αυτό τον χώρο είναι η πέτρα. Στο χώρο του περυψωμένου υπογείου όπου υπήρχαν οι βοηθητικοί χώροι στεγάστηκαν τέσσερα δωμάτια. Στη σοφίτα και στους κοινόχρηστους χώρους κυριαρχεί το καλά συντηρημένο μαυροθαλασσίτικο πεύκο. Για τα υπνοδωμάτια επιλέχθηκε κεραμικό πλακάκι. Οι εξωτερικές σκάλες επενδύθηκαν με λευκό μικρασιατικό μάρμαρο, ενώ τα μάρμαρα από τους εξώστες του ορόφου διατηρήθηκαν και συντηρήθηκαν. Στην αυλή τοποθετήθηκαν βοτσαλόπλακες σε σχήμα ρόμβου σε τόνους του γκρι, σε μια προσπάθεια να πλησιάσει το αρχικό σχέδιο. Το μεταλλικό κιγκλίδωμα της εξωτερικής μάντρας αφαιρέθηκε και αντικαταστάθηκε από μπαλούστρες οι οποίες είναι αντίγραφα των αντίστοιχων της στέγης.
Στις όψεις καθαιρέθηκαν τα σαθρά επιχρίσματα και αποκαταστάθηκαν με νέα, καθώς και τα διακοσμητικά στοιχεία των τοίχων, σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες και τις λίγες φωτογραφίες-γκραβούρες που διασώθηκαν μέχρι σήμερα. Η αποκατάσταση έγινε από τον αρχιτέκτονα κ. Ν.Γ. Βερβενιώτη.
