Το Κεντρικό Συμβούλιο του Συλλόγου Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Αιγαίου καταγγέλλει και καταδικάζει την απρόκλητη επίθεση των δυνάμεων καταστολής που εξαπολύθηκε σε βάρος φοιτητών και φοιτητριών που πήγαν την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου να διαμαρτυρηθούν στη Σύνοδο των πρυτάνεων που συνεδρίαζαν σε ξενοδοχείο στο Καβούρι. Οι φοιτητές εμποδίστηκαν από τα ΜΑΤ να πλησιάσουν το χώρο που συνεδρίαζαν οι πρυτάνεις, με γκλομπς, χημικά και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης ήταν ο τραυματισμός τεσσάρων φοιτητών που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, ο ένας μάλιστα χειρουργήθηκε.
Η επίθεση των ΜΑΤ στη Σύνοδο των Πρυτάνεων στο Καβούρι, που έρχεται δύο εβδομάδες μετά την επίθεση που δέχθηκαν οι φοιτητικοί σύλλογοι μέσα στον προαύλιο χώρο της ΑΣΟΕΕ, αποτελεί έκφραση της ιδεολογίας της «αναγκαίας» βίας της κυβέρνησης, του «αναγκαίου ξύλου» πιο συγκεκριμένα, κατά το δόγμα υπουργού της κυβέρνησης. Ειδικά τώρα ενόψει της κατάθεσης του νέου αυταρχικού νομοσχεδίου για τα πανεπιστήμια -που διέπεται από τις αρχές που απαρτίζουν το νεοφιλελεύθερο όραμα της κυρίας Κεραμέως- και τις όλο και πιο δυναμικές κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων, η κυβέρνηση της ΝΔ εντείνει τον αυταρχισμό και την καταστολή με πλήρη απενοχοποίηση της βίας, εφόσον εδώ βαφτίζεται επωφελής.
Είναι όμως σαφές ότι τεράστια είναι η ευθύνη του προεδρείου της Συνόδου των πρυτάνεων καθώς και όλων των πρυτάνεων που παρευρέθηκαν στη συνεδρίαση, οι οποίοι-ες ανέχθηκαν έξω από τον χώρο της συνεδρίασής τους την αλαζονικά προκλητική παρουσία των δυνάμεων καταστολής που φάνηκε να τους «προστατεύουν» από τους ίδιους τους τους φοιτητές! Ειδικά μετά τον τραυματισμό των φοιτητών τους, όφειλαν ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και εκλεγμένοι για να εκπροσωπήσουν την πανεπιστημιακή κοινότητα, να καταδικάσουν τη βία που ασκήθηκε, τουλάχιστον να ζητήσουν την άμεση απομάκρυνση των ΜΑΤ και να μη συνεχίσουν τη συνεδρίαση κάτω από αυτές τις συνθήκες. Εδώ όμως εγείρεται και ένα άλλο ερώτημα: γιατί οι πρυτάνεις δεν συνεδριάζουν στο φυσικό τους χώρο που είναι το πανεπιστήμιο και επιλέγουν κάθε φορά πολυτελή (άρα με ταξικό πρόσημο) ξενοδοχεία μακριά από το κέντρο των πόλεων; Πόσο incognito επιβάλλεται πλέον να είναι αυτές οι συνεδριάσεις; Και, εν τέλει, πόσο τα λεγόμενα στις συνεδριάσεις αυτές εκφράζουν όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα;
Στεκόμαστε στο πλάι και προχωράμε μαζί με τους φοιτητικούς συλλόγους που διεκδικούν πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, που αγωνίζονται ενάντια στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, που παλεύουν ενάντια στον αυταρχισμό και την καταστολή, που πασχίζουν για το δικαίωμα στη μόρφωση, την εργασία και τη ζωή.
