Οδοιπορικό στο Βαϊνδίρι ή αλλιώς στο Μπαγιντίρι το Λουλουδοχώρι!

Γράφει η Εύα Κασκάνη Durkan

Δρόμο πήραμε λοιπόν,δρόμο αφήσαμε και μετά από είκοσι σχεδόν χιλιόμετρα φτάσαμε στο ” χιλιόχρωμο” και “μοσχομυρισμένο” Βαϊνδίρι η Μπαγιντίρι. Η πόλη απλώνεται στην πεδιάδα του Καΰστρου ποταμού,κέντρο του ” Κιλβιανού Πεδίου” και ανήκε στην Μητρόπολη Αϊδινίου. Μικρότερη από τα Θείρα, ωστόσο η σύνδεσή του με την Σμύρνη μέσω σιδηροδρομικής γραμμής,το βοήθησε αφάνταστα.

Τέσσερις χιλιάδες περίπου Έλληνες ζούσαν εδώ καθώς και στα γύρω μικρότερα χωριά και συνοικισμούς, οι οποίοι είχαν στην κατοχή τους τέσσερα ατμοκίνητα εργοστάσια κατεργασίας βαμβακιού,λαδιού και αλεύρου, ενώ διέπρεψαν στην αμπελουργία και παρακάτω θα δούμε και που αλλού…

Το εύφορο έδαφος σε συνδυασμό με την εργατικότητα επέτρεπαν στους κατοίκους της να ζουν μια ζωή γεμάτη χουζούρι και μπερεκέτια πολλά!

Το Βαϊνδίρι ήτανε επίσης γνωστό για την ομορφιά των κοριτσιών του!

Είναι κάτι μέρη στον κόσμο που λες και όλη η ευλογία πέφτει πάνω τους..τέτοιο ήταν και τούτο το μέρος.
Πολλοί γάμοι γινότανε ανάμεσα σε “Θειριανούς” και ” Μπαγιντιριανές”…θέλετε η κοντινή απόσταση μεταξύ τους, θέλετε οι εμπορικές συνναλαγές τους,θέλετε ο Έρωτας που είναι ο ωραιότερους λόγος ,κάθε λίγο και λιγάκι γάμοι και αρραβώνες ομόρφαιναν ακόμη περισσότερο την ζωή στο Βαϊνδίρι.

Σε έναν Έρωτα λοιπόν θα σταθώ….σε έναν Έρωτα που μέχρι σήμερα…ορίζει την

” μοσχοβολιά” του τόπου …μια ιστορία που όπως ακριβώς μου την διηγήθηκαν ,όχι μόνον με συγκίνησε αφάνταστα,αλλά έγινε και αιτία να θελήσω να το επισκεφθώ και φυσικά…με αποζημίωσε.

Ένας Θειριανός που λέτε…εκείνου του καιρού ερωτεύθηκε μια πανέμορφη Μπαγιντιριανή . Νέος, ωραίος, μορφωμένος και πλούσιος ( το πλούσιος δεν παίζει εδώ κανέναν ρόλο..απλά το αναφέρουμε) κληρονόμησε ένα απέραντο αλλά κακοτράχαλο και απομακρυσμένο σχετικά κτήμα από κάποιον θείο του στο Βαϊνδίρι και προκομμένος όπως ήταν, σύντομα το έκανε να ευδοκιμήσει, ενώ πήρε στην δούλεψή του και άλλους ντόπιους Ρωμιούς και Μουσουλμάνους,ώστε άνετα να πηγαινοέρχεται στα Θείρα και να μην είναι απαραίτητη η συνεχής παρουσία του στο Βαϊνδίρι και εδώ αντιλαμβανόμαστε πόση εμπιστοσύνη είχε στους ανθρώπους που εργαζόταν κοντά του.

Μια μέρα που πήγε “να πάρει τον αγέρα του”..λαβώθηκε βαριά ο έρημος..λαβώθηκε από Έρωτα και δεν έβρισκε δρόμο μήτε στα Θείρα να γυρίσει,μήτε το Μπαγιντίρι τον χωρούσε αφού η αγαπημένη του μήτε ματιά του έριχνε,μήτε το πήγαινε – έλα του αλόγου του έξω από την αυλή του πατρικού της την συγκινούσε.

Έφυγε ο “λαβωμένος” για τα Θείρα μετά από κάμποσο καιρό να πάει να ζητήσει την βοήθεια των γονιών του…μια και δυο μάννα και πατέρας πάνε στο Μπαγιντίρι,βρίσκουν τους γονείς της πανέμορφης, ζητάνε σε γάμο το κορίτσι και εκεί αρχίζει άλλο δράμα για το παλληκάρι…μεγάλη είπανε η τιμή “αμά” η μοναχοκόρη τους πεισματικά γύριζε όλες τις προξενιές πίσω και χατήρι δεν της χαλούσαν γιατί γύρευαν την ευτυχία της και άλλο τίποτα.

Εξ’ άλλου όπως και στα Θείρα ,οι Ρωμιές της περιοχής είχαν ελευθερία και τον πρώτο λόγο στις επιλογές τους .

Γύρισαν στα Θείρα άπραγοι οι γονείς και καταστεναχωρημένοι που ράγισε η καρδιά του παιδιού τους,ενώ ο πεισματάρης γιος αποφάσισε να μείνει πίσω ,ελπίζοντας ότι θα κατάφερνε να την πείσει..το έριξε λοιπόν στην εργασιοθεραπεία ,όπως θα λέγαμε σήμερα και άρχισε να φυτεύει όλη μέρα λογιών λογιών λουλούδια σε ένα άλλο τεράστιο χωράφι που αγόρασε στο “πατ-κιουτ” ενώ όλη νύχτα έγραφε ποιήματα και γράμματα για την Αγαπημένη του.

Την Άνοιξη το χωράφι μετατράπηκε σε αληθινό Παράδεισο από τα λουλούδια…τέτοιο πράγμα δεν είχαν ξαναματαδεί λένε,παρά μονάχα στην φαντασία των παραμυθιών.

Όταν όλα ήταν πανέτοιμα λοιπόν και αφού ο ερωτοχτυπημένος συνενοήθηκε με τους γονείς της κοπέλας ,οι οποίοι δεν είχαν καμία απολύτως αντίρρηση για τον γάμο και από την άλλη φοβόταν ότι η κόρη θα έμενε στο ράφι με τις παραξενιές της ,πήγε και άφησε βράδυ στην αυλή του σπιτιού τους μια τεράστια αγκαλιά λουλούδια, αφού έδεσε πάνω τους κορδελάκια με τα ερωτικά ποιήματα που είχε γράψει για εκείνη,ενώ σε ένα από αυτά έδινε “στίγμα”και την προσκαλούσε να δει τον Παράδεισο που έφτιαξε ” για τα μάτια-κάρβουνα” που του έκαψαν την καρδιά…

Μεγάλη μουσίτσα και η πεντάμορφη..τσιμουδιά στους γονείς, με την αύριο βρίσκει τρόπο και φτάνει στο σημείο που της έγραφε ο ερωτοχτυπημένος και έμεινε άφωνη στην θέα των χρωμάτων,των αρωμάτων και μέθυσε με την φωνή του παλικαριού που γονατιστός της υποσχόταν ατελείωτη ευτυχία ,αρκεί να προσπαθούσε να τον αγαπήσει έστω και λίγο.

Συγκινήθηκε που λέτε η πρώην ” κακομέντζαλη” ( ζόρικη) και ” ζάγα ζάγα” που λένε στα Τσεσμελίδικα λημέρια ( θα έρθει η ώρα να πάμε και εκεί) που την έχανες που την έβρισκες ,στον ανοιξιάτικο λουλουδότοπο που μαζί με τα λουλούδια φούντωσε και ένας παράφορος Έρωτας ,παραμυθένιος όπου έζησαν αυτοί καλά και εξ’ αιτίας αυτού,το Βαϊνδίρι ζει ακομα καλύτερα μέχρι και σήμερα και θα μου πείτε ” Μα πως;”.

Λοιπόν…την ιδέα του όμορφου νεαρού να μετατρέψει τα χωράφι του σε λουλουδότοπο, ακολούθησαν μετά πολλοί κάτοικοι της μικρής αλλά θαυματουργής πόλης..όχι για κατακτήσουν καμιά ομορφονιά ,απλά έγινε αιτία ο Έρωτας από τότε το Βαϊνδίρι να μεγαλουργήσει και στην ανθοκομία, αφού το χώμα του είναι ιδανικό και μέχρι σήμερα είναι γνωστό ως Λουλουδοχώρι .

Ντόπιοι Συνεταιρισμοί με απέραντα φυτώρια από ζηλευτά και μοναδικά λουλούδια προμηθεύουν όχι μόνον τους πανέμορφους κήπους της Μητροπολιτικής Σμύρνης αλλά και τους πιο απομακρυσμένους ,με άψογη οργάνωση και την αμέριστη βοήθεια του Δήμου τους,με αποτέλεσμα να υπάρχει και “οικονομική άνθηση”, ενώ με το που μπαίνει η Άνοιξη γίνεται η περίφημη πλέον Γιορτή των Λουλουδιών (“Bayindir Çiçek Festivali” ). Προσωπικά θα έλεγα ότι είναι η γιορτή της Ευτυχίας! Τόσα λουλούδια δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου,τόσα χρώματα…μέχρι που βλέπει το μάτι σου χρώματα και λουλούδια ενώ ήχοι από παραδοσιακά όργανα, πανέμορφοι χοροί,στολές λουλουδιαστές θέτουν στις επάλξεις όλες τις αισθήσεις, προκειμένου να ” χορτάσουν” ομορφιά και μέσα στην ομορφιά φυσικά και η γεύση από εκείνα τα λαχταριστά Μπαγιντιριανά “κιοφτεδάκια” ,με την επίσης μοναδική τοπική συνταγή σερβιρισμένα πάνω σε καυτό αφράτο ψωμί βουτηγμένο σε γλυκό κοκκινοπίπερο και ελαφρώς καυτερές πιπεριές κρατσανιστές και ολόφρεσκες που μοσχομυρίζουν.

( Έχω παραλείψει να σας πω ότι το κάθε μέρος έχει μοναδικότητα στις γεύσεις του και κανένα είδος “κιοφτέ” δεν μοιάζει από πόλη σε πόλη.)

Το Βαϊνδίρι από έναν μεγάλο Ρωμέϊκο Έρωτα ακόμα λουλουδιάζει..ανοίγει η καρδιά σου να βλέπεις Ανθρώπους κάθε ηλικίας που κάνουν μια στάση να αγοράσουν λουλούδια για τους Αγαπημένους τους…χέρι – χέρι..έτσι απλά …χωρίς ιδιαίτερο λόγο.Αγαπήσαμε πολύ και τούτον τον τόπο…

Με το πρώτο φως του ήλιου και αφού πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας ,θα ξεκινήσουμε για το ” Οδεμήσιο”…(εκεί να δείτε εκπλήξεις)!!