Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν κρύβονται πίσω από την ιδιότητά τους. Που αφήνονται στη στιγμή, χωρίς φόβο να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Αυτοί που, έστω για λίγο, παραμερίζουν τους τίτλους και τις θέσεις τους και επιτρέπουν στον αυθορμητισμό να ανθίσει.
Κάπως έτσι θυμόμαστε καλύτερα τις στιγμές – μέσα από μικρές, ανεπιτήδευτες εκφράσεις αυθεντικότητας. Και αν όλα αυτά συνοδεύονται και από μια χιουμοριστική φωτογραφία, τόσο το καλύτερο. Γιατί τελικά, είναι αυτές οι στιγμές που μας θυμίζουν ότι πριν από κάθε ρόλο, είμαστε πρώτα άνθρωποι!
