Οι γεύσεις είναι αναμνήσεις.
Και κάπως έτσι, στη μέση του πουθενά, σε ένα από τα αυθεντικά, μικρά και περιποιημένα καφενεδάκια που υπάρχουν πάμπολλα ακόμη στη Λέσβο, βρήκα τυχαία τον Μιχάλη, γνώστη της Λεσβιακής κουζίνας, αλλά κυρίως καλοφαγά, με τον οποίο αρχίσαμε ένα παιχνίδι αναμνήσεων, των γεύσεων των παιδικών κι εφηβικών μας χρόνων. Θυμηθήκαμε την “γιαπωνέζα” του Γιαρλού, την τυρόπιτα ταψιού στον Πιτέλη, το στρογγυλό μπιφτέκι του Αράπη, το Άλφα παγωτό της μηχανής στην Ελ. Βενιζέλου, το λεμονάτο του Καλλίτσα, τα μπουρεκάκια στον Κουτσό, τα σάντουιτς με την ομελέτα στην Αλυσίδα, τις πριζόλες με τις κριτσανιστές πατατούλες στην Αχιβάδα, την πατσά της Βεργίνας, τον κορμό με τη ρευστή σοκολάτα στην Φοντάνα και δεκάδες άλλες αναμνήσεις με μυρωδιά και γεύση…
Η Λέσβος αποτελεί ακόμη και σήμερα μια γαστριμαργική όαση αυθεντικότητας αν και πολλά από αυτά που προαναφέρω, δεν υπάρχουν πια.
Υπάρχει όμως, η εξέλιξη των νέων που πάτησε πάνω στην παράδοση και την ιστορία, που έχει καταγραφεί ανεξίτηλα στο DNA μας και κατόρθωσε να δημιουργήσει νέες αναμνήσεις σε εκείνους που επιμένουν στο απλό , λιτό και απέριττο που προσφέρει τούτο εδώ το νησί. Ας το προστατέψουμε.
Φωτό από το αρχείο του Χρήστου Παρασκευαίδη .
