Το Σάββατο που μας έρχεται ο Δήμος Δυτικής Λέσβου πραγματοποιεί εκδήλωση για τα 30 χρόνια από τη δημιουργία του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους στο Σίγρι. Μάλιστα κατά τη διάρκεια αυτής θα ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης του Δήμου, ο Νίκος Σηφουνάκης ενώ θα απονεμηθούν τιμητικές πλακέτες στον γιό του Προέδρου της (τότε) Κοινότητας Σιγρίου, Κώστα Αθανασιάδη, Απόστολο και στον Γιάννη Τσίκνα(γραμματέα της Κοινότητας).
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για μια εκδήλωση όπου βραβεύονται θεσμικοί παράγοντες, που βοήθησαν από τα σπάργανα τη δημιουργία του Μουσείου. Θεωρώ όμως μεγάλη αστοχία των διοργανωτών να μην συμπεριλάβουν στα «ευδαιμονικά νταβαντούρια», όπως θα έλεγε και ο ίδιος, τον μπαμπά μου Εμμανουήλ Γκιγκιλίνη ως έναν άνθρωπο που ανέδειξε το Σίγρι και το βοήθησε προς κάθε κατεύθυνση ιδιαίτερα σε ότι αφορά στο Μουσείο (πριν ακόμη γίνει) και την μετέπειτα προβολή του. Ένας άνθρωπος, -που παρότι δεν ήταν θεσμικός φορέας της περιοχής- , ως δημοσιογράφος, κατόρθωσε να βάλει και αυτός το λιθαράκι του σε ένα χωριό, που την εποχή εκείνη δεν ήταν ακόμη στο χάρτη. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 ήταν ο πρώτος που μέσα από τη λειτουργία του κοινοτικού ξενοδοχείου που είχε αναλάβει καθώς και τις φιλοξενίες ελλήνων και ξένων ανθρώπων της τέχνης και της πολιτικής, το ανέδειξε ως τουριστικό προορισμό. Μέσα από την έκδοση της τουριστικής εφημερίδας «Τουριστική», δημοσίευσε δεκάδες άρθρα για τη σημαντικότητα του μοναδικού αυτού μνημείου που θα έδινε ζωή τόσο στο Σίγρι όσο και στο νησί.
Το βιβλίο του «Σίγρι» (απολίθωμα και ζωή) στις δύο ανατυπώσεις του, μοιράστηκε κατά χιλιάδες, σε φίλους και μη του Σιγρίου. Ήμουν παιδί και θυμάμαι ακόμη τον Κώστα Αθανασιάδη και τις κουβέντες τους για την προσπάθεια της δημιουργίας του Μουσείου, για το οικόπεδο, για τις επαφές, για το αγκομαχητό των χαρτιών που είχε αναλάβει ο γραμματέας της Κοινότητας τότε ο Γιάννης Τσίκνας… Θυμάμαι τα πριν και τα μετά και βέβαια όσα μπορούσα να αντιληφθώ στην ηλικία που ήμουν.
«Το μέλλον είναι εδώ», «The future is here», είναι μόνο μερικά από τα συνθήματα που χρησιμοποίησε στην εφημερίδα, στις εκδόσεις του αλλά και σε όλες τις ευρωπαϊκές συνεργασίες που είχε και όχι μόνο…
Σήμερα χαίρομαι για αυτό το Σίγρι που πήρε μπρος. Για το Σίγρι που ένας και μόνο Νίκος Ζούρος κατόρθωσε με πολύ δουλειά, στρατηγική και συνέπεια να το βγάλει από την αφάνεια. Χρειάστηκαν 30 ολόκληρα χρόνια. Αλλά όλα θέλουν χρόνο, υπομονή και επιμονή. Αυτό το Σίγρι είχε ονειρευτεί και ο μπαμπάς μου τη δεκαετία του ΄80 και μας ” έτρεχε” με ένα γαλάζιο σκαραβαίο σε μια διαδρομή που δεν είχε τελειωμό. Το Σίγρι το αγάπησα σαν χωριό μου. Το αγάπησα μέσα από τους ανθρώπους που γνώρισα και τις ιστορίες του τόπου. Αγάπησα όμως και το όραμα του, που ήταν η ανάπτυξη και κυρίως η τουριστική ανάπτυξη που θα ερχόταν μόνο μέσα από τη λειτουργία ενός Μουσείου. Πάντα πίστευε ότι αυτό το ” σίγουρο λιμάνι” είχε τις καλύτερες προοπτικές και ας ήταν μακριά.
92 ολόκληρα χιλιόμετρα που σε οδηγούν στο πιο ενεργειακό τοπίο.
Σε αυτόν τον κόσμο όμως, τον μικρό, τον μέγα, τελικά όλα έχουν την τιμή τους, μεταφορικά και εν τέλει κυριολεκτικά.
