Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Φωτογραφία:
Σε όλο το μάκρος της ανθρώπινης ιστορίας, οι εγκλωβισμένοι άνθρωποι έκαιγαν τις εστίες του εγκλωβισμού τους: τα γκέτο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις φυλακές – κολαστήρια. Όταν πια δεν έχεις τίποτα, καις αυτό που δεν έχεις. Αυτή είναι η οριακή στάση που δηλώνει την ανθρωπινότητα.
Η Μόρια αποτελεί εδώ και χρόνια ένα ιστορικών διαστάσεων βάρβαρο έγκλημα που συντελεί το ελληνικό κράτος, σε γενικές γραμμές υπό την ανοχή της ελληνικής κοινωνίας, η μεγάλη πλειονότητα της οποίας προτιμά να μην το βλέπει ή να κάνει πως δεν το βλέπει. Όποιος μίλησε για αυτό αντιμετωπίστηκε σαν πράκτορας του Σόρος και των ΜΚΟ, συνάντησε την αδιαφορία των περισσότερων ή τη βία των φασιστών και της ελληνικής πολιτείας.
Τους τελευταίους 6 μήνες το έγκλημα αυτό πολλαπλασιάστηκε, από την άρνηση του ελληνικού κράτους να πάρει το παραμικρό έστω μέτρο προστασίας των προσφύγων και μεταναστών/ριών που είναι εγκλωβισμένοι/ες στα στρατόπεδα απέναντι στην πανδημία, παρά τις διαρκείς εκκλήσεις οργανώσεων, ελληνικών και διεθνών, παρά τις προειδοποιητικές φωνές ανθρώπων που γνωρίζουν το θέμα. Το δεύτερο αυτό έγκλημα, επίσης απόλαυσε την ανοχή της συντριπτικής πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας, των μαζικών φορέων, των κομμάτων, των συνδικάτων, όλων. Το σύνθημα «εκκενώστε τα καμπ» αντιμετωπιζόταν σαν μια έμμονη ιδέα κάποιων «επαγγελματιών ανθρωπιστών».
Το να εκδηλωθεί η πανδημία στη Μόρια ήταν ζήτημα χρόνου -άργησε κιόλας. Το να ξεσπάσει εξέγερση μέσα στα καμπ ήταν αναπόφευκτο και η εξέλιξη αυτή οφείλεται σε μια πραγματικότητα που το ελληνικό κράτος και μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας τείνει να αποστρέφεται: ότι μέσα στα καμπ αυτά ζουν άνθρωποι, όπως εσύ κι εγώ.
Η ιδέα ότι σε ένα στρατόπεδο 12.000 ανθρώπων δεν θα εκδηλωθεί ο ιός και ότι όταν εκδηλωθεί θα μετατρέψουμε αυτούς τους ανθρώπους σε πειραματόζωα, στέλνοντας όσους έχουν τον ιό λίγα κοντέινερ πιο πάνω χωρίς ρεύμα, είναι ενδεικτική ότι στην Ελλάδα με τα χρόνια αναπτύχθηκε και παγιώθηκε μια αλαζονική αντίληψη καθαρμάτων.
Όλη μου η σκέψη είναι σε αυτούς τους 12.000 ανθρώπους. Υγιείς ή άρρωστους, νέους ή γέρους, ανθρώπους που σήμερα πια δεν έχουν ούτε τις αλυσίδες που τους φόρεσαν όταν ήρθαν εδώ.
Η Μόρια που κατακάηκε χθες βράδυ θα παραμείνει για πάντα ένα συλλογικό έγκλημα του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας. Ας το σκεφτούμε πολύ καλά πριν εγγράψουμε άλλο ένα τέτοιο συλλογικό έγκλημα στην ιστορία μας με τη στάση μας τις αμέσως επόμενες ημέρες.
