Η ψυχή του Ουζερί Λέσβος πρώην Πρόεδρος του Φιλοπρόοδου Συλλόγου Αγιασωτών “Στρατής Γραμμέλης” έφυγε πριν από λίγες μέρες. Όμως η ιστορία δεν σβήνει… Η Νικολέτα Μακρυωνίτου γράφει για το Ουζερί που φέρνει τη Λέσβο στην Αθήνα
Τα Εξάρχεια είναι γεμάτα λαϊκούς και φοιτητικούς καφενέδες, νεωτεριστικούς κυρίως, αλλά και κάποιους λίγους, εναπομείναντες, αυθεντικά παλαιούς. Ένας τέτοιος είναι και η Λέσβος στην Εμμανουήλ Μπενάκη, κάτι μεταξύ ουζερί και καφενέ, πανομοιότυπος με πολλούς από αυτούς που συναντάμε στο νησί. Η ζωγραφιστή στο χέρι επιγραφή στην τζαμαρία επιμελημένη από έναν άγνωστο Λέσβιο αγιογράφο, το περιγράφει επακριβώς ως «καφέ μπαρ, ουζερί η Λέσβος, χταπόδι στα κάρβουνα, ούζο Μυτιλήνης».
Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’60 που οι αδερφοί Γραμμέλη, γιοί καφετζή, ερχόμενοι στην Αθήνα από την Αγιάσο, αναζητούν την τύχη τους στο κέντρο της πόλης. Στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας του ’68 στήνουν το τσαρδί τους και καταφέρνουν να το λειτουργούν επιτυχώς σερβίροντας αυτά που ξέρουν, τα μεζεκλίδικα, τα ωραία του νησιού τους. Φοιτητές, κάτοικοι και εργαζόμενοι της περιοχής, νοσταλγοί της πατρίδας Λέσβου, γεμίζουν ασφυκτικά τα στενά τραπεζάκια του. Τις καλές εποχές που επιτρέπονταν ο συνωστισμός στους εσωτερικούς χώρους, γινόνταν εκεί μέσα τρικούβερτα γλέντια, αντιλαλούσαν φωνές και τραγούδια. Στολισμένο όπως παλιά με τα τζουκμπόξ και τις λατέρνες, ένα παλιό πιάνο, μωσαϊκά και το τεγιάκι του, ένα μαγαζί ενθύμιο νοσταλγικό αλλοτινών εποχών.
Η Λέσβος έγινε γρήγορα στέκι των εκπατρισμένων Μυτιληνιών που, γλεντζέδες όπως ήταν, έκαναν το μαγαζί διάσημο, κι έτσι στα διπλανά τραπέζια κάθονταν και τσούγκριζαν τα κανονάκια τους η Σωτηρία Μπέλλου, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιώργος Ζαμπέτας, και μια εκλεκτή πελατεία από φίρμες του ποδοσφαίρου, λόγιους και καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και πολιτικούς. Στέκι των φοιτητικών του χρόνων ήταν η Λέσβος και για τον τωρινό ιδιοκτήτη, τον Μιχάλη Γιαννέλη, ο οποίος ανέλαβε το μαγαζί από το 2006 διατηρώντας αναλλοίωτη την πατίνα του.
Παλιοί και νέοι πελάτες έρχονται ακόμα στη Λέσβο για τα ωραία κλασικά: κεφτέδες, πατατοκεφτέδες και κολοκυθοκεφτέδες, φασόλια πιάζ, φάβα, γαύρο παστό και κολιό, χταποδάκι από τα κάρβουνα και κουτσομούρες σαβόρο, καλαμάρι γλύκισμα, λαδοτύρι πιπεράτο, και μια σιφονιέρα σκεβρωμένη από το βάρος των ούζων.
Δεν πάει πολύς καιρός που ο Νίκος Ξανθόπουλος έγραφε στη σελίδα του στο Facebook: «Το φημισμένο ουζερί του Μυτιληνιού Χρ. Γραμμέλη στην Εμ.Μπενάκη. Γνώρισε δόξες και στις δυό εποχές του. Την πρώτη και κυριότερη για μένα, αριστερά όπως ανεβαίνεις την Μπενάκη, γωνιακό παλαιικό οίκημα, με ξύλινο πάτωμα όλο ρόζους που εξείχαν. Και τη δεύτερη, στη δεξιά μεριά του δρόμου, ισόγειο πολυκατοικίας. Το μαγαζί δεν είναι τα ντουβάρια, το μαγαζί είναι οι άνθρωποι. Μέσα σ’ αυτό το ουζερί γράψαμε τα περισσότερα σενάρια με τον Κοντέλη . Αλλά και μ’ άλλους, Γρηγορίου, Ολύμπιο, Κυριακό, Μάτσα, Καπώνη. Κοντά ήταν το κτίριο που στέγαζε τις κινηματογραφικές εταιρείες. Έτσι τα μεσημέρια εύρισκες στο ουζερί γνωστές φάτσες αλλά και πασίγνωστες. Όπως τον Θανάση Βέγγο, τον Κώστα Καραγιάννη, τον Σωτήρη Μουστάκα. Και δικηγόρους από τα γύρω γραφεία. Εκεί έρχονταν τα δέματα από τη Μυτιλήνη για τούς φοιτητές, τρόφιμα από το σπίτι κάνα σφουγγάτο, καμιά μπλατζέτα, τίποτα ελιές ρουπάδες. Κι έπαιρνε ο ταχυδρόμος τ’ άπλυτα να τα πάει στις μανάδες, να ‘ρθούνε πεντακάθαρα…Που πλυντήρια εκείνη την εποχή». Λέσβος, Εμμανουήλ Μπενάκη 38, Εξάρχεια, 21 0381 4525
