Μαζική και μαχητική ήταν η Πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση της Δευτέρας, που κάλεσαν το Εργατικό Κέντρο Λέσβου, σωματεία και φορείς, στην πλατεία Σαπφούς.
Στη συγκέντρωση χαιρέτησαν, ο Μάκης Βενέτας πρόεδρος του Συλλόγου Συνταξιούχων ΟΤΕ, ο Γιώργος Αλεξίου προεδρεύων του ΝΤ Λέσβου της ΑΔΕΔΥ, η Ζωή Γιαννακά εκ μέρους του Συλλόγου Προοδευτικών Γυναικών Μυτιλήνης, ο Δημήτρης Στεφανής αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λέσβου και ο Δημήτρης Ευσταθίου Αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου και πρόεδρος του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων.
Την κεντρική ομιλία έκανε ο Γιάννης Ζαφειρίου πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λέσβου.
Στη συνέχεια ακολούθησε πορεία από την προκυμαία προς το Άγαλμα της Εθνικής Αντίστασης στον Μακρύ Γιαλό, όπου έγινε κατάθεση στεφάνων από πλήθος σωματείων.
Με υψωμένες γροθιές και τον ύμνο της Διεθνούς ολοκληρώθηκε η απεργιακή συγκέντρωση, τιμώντας τους ηρωικούς αγώνες στην ανειρήνευτη πάλη με το κεφάλαιο.
Η ομιλία του Γιάννη Ζαφειρίου
«1η Μάη του 1886.
Τη μέρα αυτή επέλεξε η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας ως μέρα πανεργατικής κινητοποίησης για τη διεκδίκηση του 8ώρου.
Μια κινητοποίηση που αποτέλεσε την κορύφωση πολύμηνων αγώνων της εργατικής τάξης, με το ιστορικό σύνθημα: «Οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες δουλειά / κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλει ο καθένας από μας!».
Στο Σικάγο 80.000 εργάτες, ντόπιοι και μετανάστες, λευκοί και νέγροι, διαδηλώνουν αποφασιστικά.
Η αστική τάξη αντιδρά λυσσασμένα και η αστυνομία δολοφονεί 6 απεργούς.
Το επόμενο βράδυ πραγματοποιείται νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας, όπου μετά από προβοκάτσια η αστυνομία εξαπολύει τυφλή επίθεση, πυροβολώντας κατά βούληση.
Πολλοί εργάτες σκοτώνονται ή τραυματίζονται.
Το αστικό κράτος ολοκληρώνει το έγκλημα εκτελώντας τους πρωτοπόρους εργάτες Πάρσονς, Ενγκελ, Σπάις και Φίσερ, μετά από στημένη δίκη.
Μπροστά στην αγχόνη ο Σπάις δηλώνει: «Θα έρθει μια μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα». Και όντως οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες. Το 8ωρο άρχισε να θεσπίζεται, ο εργάσιμος χρόνος να μειώνεται και να δίνει το έναυσμα για την πάλη σε όλο τον κόσμο.
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Σήμερα, τιμάμε αγωνιστικά τη μέρα-σύμβολο για την εργατική τάξη!
Η Πρωτομαγιά, είναι η μέρα που οι εργάτες σε όλη τη γη σηκώνουν ψηλά τις γροθιές τους και ενώνουν τις φωνές τους, για να τιμήσουν τα εκατομμύρια συναδέλφων τους που «έπεσαν» στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, για να διατρανώσουν ότι ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα τους!
Η φετινή εργατική πρωτομαγιά είναι ιδιαίτερη, γιατί αυτήν την περίοδο οι εργάτες σε πολλές χώρες του κόσμου ξεσηκώνονται, απεργούν και κινητοποιούνται.
Τα ταξικά μας αδέλφια βγαίνουν στους δρόμους με πρωτοφανή μαζικότητα, γιατί έρχονται αντιμέτωποι με τα ίδια αδιέξοδα που βιώνουμε και εμείς.
Με την ακρίβεια, τη φτώχεια, τους χαμηλούς μισθούς, την ανασφάλεια, τις άθλιες εργασιακές συνθήκες και συνολικά την πολιτική που υπηρετεί το κέρδος των λίγων σε βάρος της ζωής των πολλών.
Αποδεικνύεται, πως καμία κυβέρνηση, σε καμία χώρα της Ευρώπης, του κόσμου ολοκλήρου, ότι σχήμα και αν έχει, δεν έχει στην προτεραιότητα της τα συμφέροντα του λαού, αλλά πως θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, του μεγάλου κεφαλαίου.
Είναι απορίας άξιο, το θράσος που έχουν ορισμένοι, τώρα προεκλογικά, να κυκλοφορούν από κινητοποιήσεις σε κινητοποιήσεις, να βγάζουν τις φωτογραφίες τους, να κάνουν τις δηλώσεις τους, σα να μην φταίνε πουθενά, σα να μην έχουν βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους σε κάθε αντιλαϊκό νομοσχέδιο, σα να μην έχουν ψηφίσει μνημόνια, και κάνουν λές και βγήκαν από παρθενογένεση.
Τα έργα και οι ημέρες τους, τόσο ως κυβέρνηση, όσο και ως αντιπολίτευση, είναι ακόμα νωπά στις μνήμες μας.
Όταν οι συνάδελφοι μας υγειονομικοί ζητούσαν μέτρα στήριξης των δομών υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας, όταν τα εργατικά σωματεία λέγαμε, πως, και κάτω από τις μάσκες έχουμε φωνή, αυτοί έλεγαν πως θα λογαριαστούμε μετά, ζητούσαν υπουργό κοινής αποδοχής.
Όταν εμείς, λέγαμε και συνεχίζουμε να λέμε, πως ο νόμος Χατζηδάκη της ΝΔ θα μείνει στα χαρτιά, κάνοντας απεργίες, έχοντας απολυμένους, έχοντας χαμένα μεροκάματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ τον ψήφιζαν μαζί με την κυβέρνηση.
Όταν εμείς βρισκόμασταν έξω από τα συμβολαιογραφεία και εμποδίζαμε πλειστηριασμούς, σώζοντας τα σπίτια του λαού, αυτοί είχαν ήδη κάνει τους πλειστηριασμούς ηλεκτρονικούς και τη διαμαρτυρία εναντίον τους ιδιώνυμο αδίκημα.
Και δεν θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά, αφού κανένας τους, και δεν κατήργησε κανέναν νόμο του άλλου, και συνέχισε ότι είχε αφήσει μισοτελειωμένο ο προηγούμενος.
Και έχουν την τσίπα να τάζουν, πως θα προστατέψουν τον λαό μας, από τους πλειστηριασμούς.
Οι δικοί τους νόμοι τους έκαναν ηλεκτρονικούς, για να μην μπορούν τα σωματεία και οι σύλλογοι να τους σταματούν. Οι δικοί τους νόμοι, διώκουν τους εργαζόμενους που μπαίνουν μπροστά και τα βάζουν με τις δυνάμεις καταστολής, για να μην περάσει κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη.
Με τους δικούς τους νόμους εκκρεμούν, 700.000 πλειστηριασμοί, που θα πραγματοποιηθούν το επόμενο διάστημα.
Ο δικός μας όμως νόμος, λέει, πως θα μας βρουν μπροστά τους, και θα κόψουμε οποιανού το χέρι απλωθεί για να πάρει το σπίτι εργάτη, ανέργου, συνταξιούχου.
Ουαί και αλίμονο τους, αν τολμήσουν να κάνουν το λάθος αυτό.
Συνάδελφοι,
Η εργατική τάξη της χώρας μας, δεν αποδέχτηκε ποτέ την μοιρολατρία και τον συμβιβασμό, που σπέρνουν διάφοροι, πως οι απεργίες είναι ξεπερασμένες, χρειάζονται άλλες μορφές δράσης, χρειάζεται διάλογος με τα αφεντικά κ.λ.π. και αγωνίζονται -αν αυτό θεωρείται αγώνας- σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αρθρογραφούν κ.λ.π και έχουν την εντύπωση πως θα κερδίσουν κάτι.
Ας μας πουν όμως, έτσι θα έβγαιναν νικητές οι συνάδελφοι μας στην COSCO;
Έτσι θα έβγαιναν νικητές οι συνάδελφοι μας στην e-food;
Έτσι θα απεργούσαν μήνες ολόκληρους οι συνάδελφοι μας στην ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ;
Έτσι θα επανασυνδεόταν το ρεύμα στην πολυμελή οικογένεια της Αγιάσου και του ΑΜΕΑ στην Αγ. Παρασκευή;
Έτσι θα έφευγαν τα ΜΑΤ από το νησί το Φλεβάρη του 20;
Έτσι θα άφηναν τη Βάστρια 3 χρόνια μετά, χωρίς εγκαίνια, προφανώς για να τα κάνει η επόμενη κυβέρνηση;
Οι αγώνες κερδίζονται στον δρόμο, στις κινητοποιήσεις, στις παρεμβάσεις σε κάθε χώρο δουλειάς.
Εκεί, που ζει και αναπνέει η εργατιά, δίνονται οι καθημερινοί αγώνες, εκεί που στήνονται οι επιτροπές αγώνα ανά κλάδο, εκεί που χάνουμε συναδέλφους μας, δίνονται οι πραγματικοί αγώνες. Το ξέρουμε καλά αυτό. Γι αυτό δε μας πτόησαν ούτε ο αυταρχισμός ούτε και η προσπάθεια δίωξης πρωτοπόρων αγωνιστών.
Σε αυτούς τους αγώνες, εμείς, θα μπαίνουμε μπροστά, διεκδικώντας από το πιο μικρό, έως το πιο μεγάλο μέτρο ανακούφισης. Μέχρι να αποτινάξουμε από πάνω μας, αυτούς που κλέβουν τον πλούτο το οποίο παράγουμε, μέχρι να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Συνάδελφοι,
Η φετινή πρωτομαγιά είναι ιδιαίτερη επίσης, γιατί έρχεται μετά το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη. Οι εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα αλλά και στο νησί μας κινητοποιηθήκαμε, απεργήσαμε, διαδηλώσαμε στις πιο μεγάλες συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα, για να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την υγεία και ασφάλεια σε μέσα και υποδομές.
Χιλιάδες λαού, βροντοφώναξε «ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Νέα Δημοκρατία» το έγκλημα αυτό έχει ιστορία.
Έχει ιστορία, γιατί, όλοι τους, ιδιωτικοποίησαν τον ΟΣΕ, απέλυσαν χιλιάδες εργαζόμενους, και ήθελαν κινητοποιήσεις σιωπηρές, χωρίς συνθήματα, για να κρύψουν τις ευθύνες τους.
Ο λαός μας όμως τους έχει πάρει πλέον χαμπάρι, όσο και αν προσπαθούν, τώρα να στρέψουν αλλού την κουβέντα, για να ξεχαστούν οι εγκληματικές τους ευθύνες.
Ακόμα και μετά τα Τέμπη, δεν έχει παρθεί κανένα ουσιαστικό μέτρο για να είναι ασφαλείς οι συγκοινωνίες και για να ενισχυθούν οι δομές υγείας στα νησιά. Τα πλοία συνεχίζουν να κάνουν ταξίδια-«Γολγοθά» με πανάκριβα εισιτήρια, ενώ για τα κέντρα υγείας ακούμε μόνο υποσχέσεις με αποτέλεσμα να θρηνούμε τον 30χρονο αγρότη από τον Πολιχνίτο.
Το κράτος αποδεικνύεται ανίκανο να προστατεύσει τις ζωές μας, αλλά ικανότατο για να βγάζει τα σπίτια μας σε πλειστηριασμό και για να μας κόβει το ρεύμα ακόμα και για πενιχρά χρέη. Γι’ αυτό την ώρα που η υπουργός παιδείας διαφημίζει διαδραστικούς πίνακες, στα σχολεία μας πέφτουν σοβάδες. Γι’ αυτό την ώρα που οι τράπεζες, οι εφοπλιστές και οι μεγάλες επιχειρήσεις παίρνουν φοροαπαλλαγές, ο λαός μας είναι καταδικασμένος να ζει με ψίχουλα και με τα καλάθια της κοροϊδίας.
Γι’ αυτό την ώρα που οι τεχνολογικές δυνατότητες είναι εξωπραγματικές, ο εργάσιμος χρόνος και τα όρια συνταξιοδότησης αυξάνονται.
Αυτά επιβάλλουν ο νόμος του κέρδους και η πολιτική κόστους-οφέλους που ακολούθησαν και ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις.
Συνάδελφοι,
Και από την σημερινή συγκέντρωση, χαιρετίζουμε το πλήθος κόσμου που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου Λέσβου, για την συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους γείτονες μας, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά, πως οι λαοί, όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους, αλλά μας ενώνουν τα ίδια προβλήματα, οι ίδιες αγωνίες, η ίδια εκμετάλλευση από τα αφεντικά.
Αποδείχτηκε στην πράξη, πως μόνο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, σε αντίθεση με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, που καλλιεργούν το πολεμικό κλίμα ανάμεσα στους λαούς, για τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.
Όπως κάνει και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, που βαφτίζει να νησιά μας ΝΑΤΟΪΚΑ, που επιδιώκουν την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, με ότι συνέπειες έχει αυτό για τον ελληνικό και τον τούρκικο λαό.
Η σημαία της εργατικής τάξης της χώρας μας, ούτε προσκύνησε, ούτε και πρόκειται να προσκυνήσει το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, που έχουν βαμμένα τα χέρια τους με το αίμα του ελληνικού λαού και των άλλων λαών.
Έχουμε το χρέος, στους χιλιάδες νεκρούς μας, που ήθελαν την χώρα μας χωρίς κανέναν δυνάστη, είτε ντόπιο είτε ξένο, να παλέψουμε για την απεμπλοκή της χώρας μας από τις λυκοσυμμαχίες και τους πολέμους, που γεννούν την προσφυγιά.
Έχουν τεράστια ευθύνη όλοι όσοι, σιγοντάρουν την ακόμη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο που γίνεται στην Ουκρανία, που πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Η εργατική τάξη δεν πάει «απ’ όπου φυσά ο άνεμος», αλλά ακολουθεί τον δρόμο που είναι ενάντια στην εκμετάλλευση, τους πολέμους, τη φτώχεια και την προσφυγιά.
Συνάδελφοι,
«Οι αγώνες των εργατών όλου του κόσμου θα νικήσουν», γιατί ότι πέτυχαν οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια, το πέτυχαν μόνο με τον αγώνα τους! Αυτός είναι ο δρόμος που βαδίζουμε και σήμερα, 137 χρόνια μετά τον ξεσηκωμό των εργατών του Σικάγο που αγωνίστηκαν για το 8ωρο.
Κόκκινη Πρωτομαγιά-Πρωτοπόρα Εργατιά. Οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Οι λαοί θα νικήσουν»
