Για τον πολύ «ιδιαίτερο» (όπως άλλωστε του άρεσε να αυτοαποκαλείται), Παναγιώτη Αλεξέλλη, ποιο πραγματικά ξεχωριστό αποχαιρετισμό, να του απευθύνουμε κάποιοι από εμάς, παλιοί μαθητές του, όψιμες γυναίκες κι άνδρες σήμερα, μετά από τους τόσους και τόσους φίλους του και συνεργάτες, στο κοσμοπολίτικο πέρασμα του, από τους «Καφελόγιους» μέχρι τους συναδέλφους σε Τηλεοράσεις κι Εφημερίδες κι από τις κάποτε Λέσχες Κινηματογράφου, μέχρι τις πρόσφατες ομάδες προσφοράς στην 7η τέχνη, στο Αρχοντικό Γεωργιάδη…
Κι αν είμαστε από τους τελευταίους, είναι και πως δε μπορούμε να τον αποχαιρετίσουμε ούτε σιωπηλά, ούτε συλλογικά, γιατί αυτός ο παράξενος, βαθειά καλλιεργημένος, πολύ ανήσυχος και ξεχωριστά ευαίσθητος Δάσκαλος, είχε τελικά τη πολύτιμη αρετή μιας μοναδικά αμφιμονοσήμαντης σχέσης με τον καθέναν μας…..Ενα σπάνιο, πέρα από κάθε πλαίσιο, ανατρεπτικό σχεδόν τρόπο επικοινωνίας μαζί μας, όσο σκληρή, ανελαστική κι ακανθώδης κι αν τύχαινε να είναι η εφηβεία μας ή η οικογενειακή μας ζωή…
Και μια χαρά πιστέψτε με, τα κατάφερνε, αθόρυβα να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στο μαθητή και στο μήνυμα του εκπαιδευτή, με τη παντοδυναμία ενός σκηνοθέτη των ταινιών που τόσο αγαπούσε, κάνοντας το μυαλό μας, αισθητήριο όργανο αντίστοιχο με την λειτουργία της κινηματογραφικής μηχανής και του καρέ!!!!! Ίσως, γιατί είχε κι αυτός μέσα του τις αγωνίες του «Άμλετ», το κίνητρο για εξερεύνηση και επιβίωση του «Νανούκ του Βορρά», το πείσμα και το ελεύθερο πνεύμα του ίδιου του «Μόμπι Ντικ»… Και σα «Ριφιφί» φαίνεται πως τρύπωνε στη σκέψη μας κι εμείς φυσικά και στη δική του, με μικρές μαγικές ανταλλαγές φωτός Δασκάλου προς μαθητή και Μαθητή προς δάσκαλο! Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να ήταν και που φορούσε αυτά τα φοβερά χοντρά παντοδύναμα γυαλιά, που όλα μα όλα τα έβλεπαν και που τώρα καταλήγω πως μάλλον ο «Μάγος του Οζ» θα του τα είχε χαρίσει….
Δάσκαλε, που αντί για γλυκά μας χάριζες βιβλία και σκοτεινά αντικείμενα ταιριαστά με τις ταραχώδεις τότε ανησυχίες μας, οι νύχτες του καλοκαιριού στη Μυτιλήνη θα είναι ακόμα πιο μίζερες, στεγνές, στυφές και φτωχές χωρίς εσένα τριγύρω…
Όμως, είμαι σίγουρη, πως κάπου εκεί επάνω ακουμπισμένος, στις ατελείωτες γιγαντο-οθόνες του ουρανού, με τις μαύρες τιράντες και το δερμάτινο τζόκεϊ σου, λιγάκι σκυφτός θα χαμογελάς κουνώντας το κεφάλι αλλά Ντε Νίρο, γιατί σαν τον «Πολίτη Κέιν» εσύ, στη ζεστασιά της φροντίδας του Θοδωρή, πολύ καλά ξεχώρισες και βρήκες ακριβώς που βρισκόταν, το δικό σου «Rosebud»!
Νάνα Παυλακέλλη.
